Złoty Lew
Złoty Lew (wł. Leone d’oro) – główna nagroda filmowa przyznawana corocznie dla najlepszego filmu konkursowego na MFF w Wenecji. Nagroda została ustanowiona przez komitet organizacyjny festiwalu w 1949.
| |
| Przyznający | |
|---|---|
| Państwo | |
| Lokalizacja | |
| Pierwsze rozdanie |
1949 |
| Strona internetowa | |
Od 1970 zaczęto na festiwalu przyznawać również Honorowego Złotego Lwa – nagrodę za całokształt twórczości, przeznaczoną dla wybitnych twórców kina światowego. Od 1974 Złote Lwy przyznaje się na Międzynarodowym Biennale Sztuki, a od 1978 – także na Międzynarodowym Biennale Architektury.
Historia nagrody
edytujPrekursorem Złotego Lwa w latach 1934–1942 był Puchar Mussoliniego (Coppa Mussolini), przyznawany dla najlepszego filmu włoskiego i zagranicznego[1]. Pod koniec wojny, w latach 1943–1945, festiwal nie odbywał się.
W latach 1946–1948 najważniejszą nagrodą festiwalu była Wenecka Międzynarodowa Nagroda Główna (Gran Premio Internazionale di Venezia). W 1949 zmieniono ją na Złotego Lwa Świętego Marka – nazwa ta funkcjonowała do 1953. Później był to już po prostu Złoty Lew. Od tamtej pory nagroda ma formę statuetki uskrzydlonego lwa, który odnosi się do flagi Republiki Weneckiej.
Przez całą dekadę, w latach 1969-1979, nagrody nie przyznawano. Według oficjalnej strony festiwalu, Złoty Lew dla radykalnego niemieckiego filmu eksperymentalnego Artyści pod kopułą cyrku: bezradni (1968) Alexandra Kluge oraz ogólna atmosfera roku 1968 spowodowały dziesięcioletnią przerwę w przyznawaniu nagrody, gdyż festiwal oskarżano o kontynuowanie faszystowskich tradycji[2].
Statystyki
edytuj
.jpg)
Najwięcej filmów wyróżnionych Złotym Lwem pochodziło z Francji (12 tytułów) i Włoch (11). Na kolejnych miejscach plasuje się kinematografia amerykańska (10 wygranych) i chińska (4). Siedmiokrotnie reżyserami filmów nagrodzonych były kobiety: Margarethe von Trotta, Agnès Varda, Mira Nair, Sofia Coppola, Chloé Zhao, Audrey Diwan i Laura Poitras. Jedynymi filmami dokumentalnymi, którym udało się zdobyć Złotego Lwa były Rzymska aureola (2013) Gianfranco Rosiego oraz Całe to piękno i krew (2022) Laury Poitras.
Jak dotychczas czterech reżyserów uhonorowano Złotym Lwem dwukrotnie. Do elitarnego grona podwójnych zwycięzców należą:
- Francuz André Cayatte – nagrody za filmy Sprawiedliwości stało się zadość (1950) i Przejście Renu (1960)
- Francuz Louis Malle – za filmy Atlantic City (1980) i Do zobaczenia, chłopcy (1987)
- Chińczyk Zhang Yimou – za filmy Historia Qiu Ju (1992) i Wszyscy albo nikt (1999)
- Tajwańczyk Ang Lee – za filmy Tajemnica Brokeback Mountain (2005) i Ostrożnie, pożądanie (2007).
Dwukrotnie otrzymali tę nagrodę polscy twórcy filmowi: Krzysztof Zanussi za Rok spokojnego słońca (1984) i Krzysztof Kieślowski za Trzy kolory. Niebieski (1993).
Zestawienie państw, których filmy zdobywały Złotego Lwa lub analogiczną Wenecką Międzynarodową Nagrodę Główną (Gran Premio Internazionale di Venezia), przyznawaną w latach 1946-1948 (stan na październik 2024), przedstawia się następująco:
| Państwo | Złoty Lew |
|---|---|
 Francja
|
12 |
 Włochy
|
11 |
 Stany Zjednoczone
|
10 |
 Chiny
|
4 |
 Wielka Brytania
|
4 |
 Japonia
|
3 |
 RFN
|
3 |
 Indie
|
2 |
 Irlandia
|
2 |
 Rosja
|
2 |
 Tajwan
|
2 |
 ZSRR
|
2 |
 Czechosłowacja
|
1 |
 Dania
|
1 |
 Filipiny
|
1 |
 Hiszpania
|
1 |
 Izrael
|
1 |
 Kanada
|
1 |
 Korea Południowa
|
1 |
 Meksyk
|
1 |
 Macedonia Północna
|
1 |
 Polska
|
2 |
 Szwecja
|
1 |
 Wenezuela
|
1 |
 Wietnam
|
1 |
Laureaci Złotego Lwa
edytuj
*Pierwsza wygrana dla danej kinematografii.
Przypisy
edytuj- ↑ The awards of the Venice Film Festival. [dostęp 2009-11-05]. (ang.).
- ↑ La Biennale di Venezia – The 60s and the 70s. [dostęp 2009-11-05]. [zarchiwizowane z tego adresu (2009-07-11)]. (ang.).