Wikipedia

Zajazd Bawarski

Zajazd Bawarski (fr. Auberge de Bavière, malt. Berġa tal-Baviera) – pałac w Valletcie na Malcie. Zbudowany jako Palazzo Carniero w roku 1696, był rezydencją wielkiego mistrza Marc’Antonio Zondadariego we wczesnych latach XVIII wieku. W roku 1784 przekształcony w zajazd dla anglo-bawarskiego langue zakonu św. Jana i pozostał nim aż do francuskiej okupacji Malty w roku 1798.

Zajazd Bawarski
Auberge de Bavière
Berġa tal-Baviera
Ilustracja
Widok Zajazdu Bawarskiego
Państwo

 Malta

Miejscowość

Valletta

Adres

Triq San Bastjan, Valletta

Typ budynku

pałac

Styl architektoniczny

manieryzm

Architekt

Carlo Gimach

Inwestor

Gaspare Carniero

Kondygnacje

2

Ukończenie budowy

1696

Właściciel

Rząd Malty (Government Property Department)

Położenie na mapie Malty
Mapa konturowa Malty, po prawej nieco na dole znajduje się punkt z opisem „Zajazd Bawarski”
Położenie na mapie Morza Śródziemnego
Mapa konturowa Morza Śródziemnego, blisko centrum na dole znajduje się punkt z opisem „Zajazd Bawarski”
Ziemia35°54′05,5″N 14°30′51,1″E/35,901528 14,514194
Multimedia w Wikimedia Commons

W wieku XIX i wczesnych latach XX stulecia był używany przez armię brytyjską, podczas I wojny światowej na krótko mieszcząc szpital wojskowy. Następnie funkcjonowała w nim szkoła, a w czasie II wojny światowej hotel dla ludzi, którzy stracili domy podczas bombardowań, a później biura różnych agencji rządowych. Od roku 1997 znajdują się tam główne biura Government Property Department (Rządowego Departamentu Nieruchomości).

Pałac stoi w północnej części Valletty, obok English Curtain oraz Jews’ Sally Port. Góruje nad St. Elmo Bay oraz wejściem do portu Marsamxett. Otaczający go teren znany jest popularnie jako il-Baviera, od nazwy pałacu[1].

Historia edytuj

 
Zajazd Bawarski góruje nad English Curtain i Jews’ Sally Port (zaokrąglone wejście u stóp wału)

Palazzo Carniero zbudowany został w roku 1696 przez portugalskiego Balì Fra Gaspare Carniero w miejscu, gdzie stał wapiennik[2]. Budynek został zaprojektowany przez maltańskiego architekta Carlo Gimacha, osobistego przyjaciela Carniero. Był jednym z ostatnich XVII-wiecznych przykładów surowej i statecznej architektury, zanim stał się modny bardziej ozdobny styl barokowy[3].

Parcela została wynajęta za 31 scudi rocznie. Okres najmu obejmował okres życia Carniero, a następnie okres życia jednej osoby przez niego wyznaczonej. Po tym czasie parcela przejść miała na rzecz Skarbu Zakonu[4]. Pałac był rezydencją wielkiego mistrza Marc’Antonio Zondadariego od roku 1702 do jego śmierci w roku 1722[5]. Trzy lata później wielki mistrz de Vilhena otrzymał od papieża Benedykta XII symboliczny miecz i kapelusz, znane oficjalnie jako „stoc” i „piliet”, podobnie jak przywódcy innych mocarstw europejskich. Z tej okazji 19 kwietnia 1725 roku papież wysłał swojego legata, Monsigniora Giovanniego Francesco Abbate Olivieriego. Wielki mistrz przygotował na tę okazję okazałą uroczystość i wspaniale udekorował Palazzo Carniero, aby godnie przyjąć papieskiego wysłannika[6].

W grudniu roku 1782 elektor Bawarii Karol II Teodor kupił pałac, poprzez Gaetano Bruno, za kwotę 20 000 scudi i od tego czasu zaczął on być używany przez rycerzy Anglo-Bawarskiego języka zakonu, ustanowionego przez wielkiego mistrza Emmanuela de Rohan-Polduc dwa lata później w roku 1784[5][7]. Budynek spełniał funkcję zajazdu do czasu, kiedy zakon został usunięty z wyspy przez Francuzów w roku 1798.

W roku 1824 Zajazd Bawarski został przekazany brytyjskiej administracji wojskowej. Był używany wtedy jako klub oficerski, później jako główne biuro skarbnika dowództwa. 15 czerwca 1915 roku otwarto w nim Bavière Hospital dla żołnierzy brytyjskich, rannych podczas I wojny światowej, specjalizujący się w ciężkich przypadkach wymagających operacji, w tym głowy i kręgosłupa. Pierwotnie w szpitalu było 100 łóżek, lecz później ich liczba wzrosła do 155. Został zamknięty 14 sierpnia 1917 roku[8][9], a w roku 1921 budynek został przekazany administracji cywilnej[6]. Obiekt wpisany został na Antiquities List of 1925 razem z innymi zajazdami w Valletcie[10].

W czasie II wojny światowej pałac został przekształcony w hostel dla ludzi, którzy stracili swoje domy podczas bombardowań lotniczych[11]. Sam budynek został w niewielkim stopniu uszkodzony podczas wojny, lecz szybko go naprawiono, i w latach 1960. została umieszczona w nim szkoła rządowa[2]. W latach 1979–1997 budynek zajmował The Land Directorate (Dyrekcja Gruntów), a następnie Government Property Department. W roku 2001 pałac został odrestaurowany[6].

Budynek zajazdu jest pomnikiem narodowym klasy 1, jest również umieszczony na liście National Inventory of the Cultural Property of the Maltese Islands pod nr. 01128[12].

Architektura budynku edytuj

Auberge de Bavière jest dużym dwukondygnacyjnym budynkiem[13]. Ma surową fasadę z centralnie umieszczoną bramą, ponad którą znajduje się otwarty kamienny balkon. Sześć prostokątnych okien o zdobionych obramowaniach umieszczonych jest po każdej stronie centralnej części budynku[12]. Na rogach budynku znajdują się duże pilastry, a wokół budowli biegnie gzyms. Dziedziniec znajduje się na tyłach budynku, niezwykła cecha tej posesji, gdyż w tamtych czasach dziedzińce umieszczane były zazwyczaj w centrum[3].

Monety pamiątkowe edytuj

Zajazd Bawarski umieszczony został na dwóch monetach pamiątkowych, wybitych w roku 2015 przez Bank Centralny Malty. Fasada zajazdu pokazana jest na rewersie monet, zaś awers przedstawia herb Malty[14].

  •  
    Tablica na zajeździe
  •  
    Zajazd Anglo-Bawarski w latach 70. XIX wieku
  •  
    Panorama fasady zajazdu

Przypisy edytuj

  1. ↑ Valletta Action Plan – Integrated Cultural Heritage Management Plan. Valletta Local Council. s. 17. [zarchiwizowane z tego adresu (2016-04-17)]. (ang.).
  2. ↑ a b Victor F. Denaro. Yet more houses in Valletta. „Melita Historica”. 3 (4), s. 31–32, 1963. [zarchiwizowane z adresu 2016-04-09]. (ang.). 
  3. ↑ a b Michael Ellul. Carlo Gimach (1651–1730) – Architect and Poet. „Proceedings of History Week”, s. 20–22, 1986. Historical Society of Malta. [zarchiwizowane z adresu 2016-04-09]. (ang.). 
  4. ↑ Statement of all the property transferred to the military and naval authorities from the year 1816 to the end of 1875 with appendix. Foreign and Commonwealth Office Collection (1877).
  5. ↑ a b Alfredo Mifsud: Origine della sovranita’ Inglese su Malta. Malta: Tipografia del Malta, 1907, s. 440. (wł.).
  6. ↑ a b c Auberge de Bavière. Government Property Department. [zarchiwizowane z tego adresu (2016-03-14)]. (ang.).
  7. ↑ Robert Lambert Playfair, Handbook to the Mediterranean, t. 2, J. Murray, 1881, s. 184 (ang.).
  8. ↑ Terence Mirabelli: The ANZAC experience in Malta. [w:] Australian High Commission in Malta [on-line]. 2015. [dostęp 2017-03-27]. [zarchiwizowane z tego adresu (2016-04-09)]. (ang.).
  9. ↑ Military Hospitals in Malta during the Great War 1914–1918. maltaramc.com. [dostęp 2017-03-27]. [zarchiwizowane z tego adresu (2016-04-09)].
  10. ↑ Protection of Antiquities Regulations 21st November, 1932 Government Notice 402 of 1932, as Amended by Government Notices 127 of 1935 and 338 of 1939.. [w:] Malta Environment and Planning Authority [on-line].
  11. ↑ Jos. M. Cuschieri. Valetta suffered its first aerial siege, and the life it lived is vividly described by its Protection Officer. „Times of Malta”, s. 45, 1966-03-28. (ang.). 
  12. ↑ a b Auberge de Baviere. National Inventory of the Cultural Property of the Maltese Islands, 2012-12-28. [dostęp 2017-03-27]. [zarchiwizowane z tego adresu (2016-04-09)]. (ang.).
  13. ↑ Giovanni Bonello: Nostalgias of Malta: images by Modiano from the 1900s. Fondazzjoni Patrimonu Malti, 2010, s. 51. ISBN 978-99932-7-316-5. OCLC 696296725. (ang.).
  14. ↑ Auberge de Bavière. Central Bank of Malta. [dostęp 2017-03-27]. [zarchiwizowane z tego adresu (2016-04-09)]. (ang.).

Linki zewnętrzne edytuj

Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Zajazd_Bawarski&oldid=71213437”