Zakazanka
Zakazanka (biał. Заказанка) – wieś na Białorusi, położona w obwodzie brzeskim w rejonie brzeskim w sielsowiecie Znamienka. We wsi znajduje się przystanek osobowy Zakazanka na linii Brześć-Włodawa[2].
.jpg)
| |
| Państwo | |
|---|---|
| Obwód | |
| Rejon | |
| Sielsowiet | |
| Populacja (2009) • liczba ludności |
|
| Nr kierunkowy |
+375 16(2) |
| Kod pocztowy |
224019 |
Położenie na mapie obwodu brzeskiego  | |
Położenie na mapie Białorusi  | |
 51°57′49″N 23°41′42″E/51,963611 23,695000
| |
Historia edytuj
W XIX w. Zakazanka znajdowała się w gminie Miedna ujezdu brzeskiego guberni grodzieńskiej. W okresie międzywojennym Zakazanka należała do gminy Miedna w powiecie brzeskim województwa poleskiego. Według spisu powszechnego z 1921 r. była to wieś licząca 8 domów. Mieszkały tu 53 osoby: 29 mężczyzn, 24 kobiety. Wszyscy byli prawosławni i wszyscy mieszkańcy deklarowali narodowość białoruską[3].
Zakazanka w kulturze edytuj
Miejscowość jest pierwowzorem fikcyjnej wsi Dobratycze, głównego miejsca akcji powieści Natalli Babiny pt. Miasto ryb[4]. Dobratycze bardzo przypominają Zakazankę pod względem położenia, geografii, historii i struktury etnicznej mieszkańców[5].
Przypisy edytuj
- ↑ Liczby ludności miejscowości obwodu brzeskiego na podstawie spisu ludności wg stanu na dzień 14 października 2009 roku. (ros.).
- ↑ Пассажирский павильон, о.п. Заказанка (линия Брест Южный-Влодава),. [dostęp 2010-04-08].
- ↑ Skorowidz miejscowości Rzeczypospolitej Polskiej: opracowany na podstawie wyników pierwszego powszechnego spisu ludności z dn. 30 września 1921 r. i innych źródeł urzędowych.. T. 8: Województwo poleskie. Warszawa: Główny Urząd Statystyczny, 1924, s. 8. [dostęp 2012-05-20].
- ↑ Jarosław Kolasiński: Wywiad Netkultury: Natalia Babina – Na własnych nogach i we własnych butach. netkultura.pl, 2011-01-08 16:09. [dostęp 2014-07-23].
- ↑ Natalka Babina: Miasto ryb. Wyd. 1. Poznań: Dom Wydawniczy Rebis, 2010. ISBN 978-83-7510-635-0.
Linki zewnętrzne edytuj
- Zakazanka, [w:] Słownik geograficzny Królestwa Polskiego, t. XIV: Worowo – Żyżyn, Warszawa 1895, s. 295.
- Zakazanka w Wikimapii