Zamkowa Góra (Pieniny)
Zamkowa Góra[1] – góra na końcu północno-wschodniego grzbietu Masywu Trzech Koron w Pieninach Właściwych[2].
 Widok z Palenicy | |
| Państwo | |
|---|---|
| Pasmo | |
| Wysokość |
799 m n.p.m. |
Położenie na mapie Pienin  | |
Położenie na mapie Karpat  | |
 49°25′11,6″N 20°25′13,4″E/49,419889 20,420389
| |
W dawnej literaturze nazywana była „Górą bł. Kingi”. Z trzech stron ma strome, trudno dostępne zbocza, jedynie w kierunku południowym łączy się wąską granią przez Zamkową Przełęcz z Ostrym Wierchem. Szczęsny Morawski w XIX w. pisał o niej: Pośrodku gór Pienin o paręset sągów od Dunajca, na lewym jego wybrzeżu, wznosi się góra w postaci klina: z jednej strony ukośno, lecz bardzo stromo spadzista, z drugiej prostopadła. Północne jej zbocza opadają stromo do doliny Pieńskiego Potoku oddzielającej ją od Pieninek[3]. W dolnej ich części znajduje się Pienińska Jaskinia. Nad nią, na grani o wysokości ok. 100 m raj dla botaników – tzw. Ogródki Kingi. Są to bujne płaty naskalnej roślinności, wśród której występuje wiele roślin wapieniolubnych: smagliczka skalna, chryzantema Zawadzkiego, aster alpejski, goździk okazały[4]. Z rzadkich warto wymienić kokorycz żółtawą oraz kruszczyka Muellera (jego stanowisko znaleziono przy szlaku z Zamkowej Góry na polanę Wyrobek)[5].
Zachodnimi zboczami od głębokiego jaru Hulińskiego Potoku prowadzi ścieżka turystyczna, w końcowym odcinku są to długie schodki (75 stopni drewnianych i 37 kamiennych) z poręczami. Schodki wyprowadzają na ruiny Zamku Pienińskiego pod północnym szczytem Zamkowej Góry. Oprócz ruin zamku znajduje się tu Grota świętej Kingi z jej posążkiem, postawionym tu dla upamiętnienia jej pobytu w Pieninach – wraz z innymi zakonnicami klasztoru klarysek w Starym Sączu ratowała się przed Tatarami ucieczką do zamku[3].
Od południowej strony Zamkowa Góra podcięta jest stromą ścianą 50-metrowej wysokości. W 1925 r. zabezpieczono ją metalową barierą, a w 1926 r. umieszczono obok dzwon z napisem „Uproś pokój pożądany, zgodę, miłość między stany, Marjo”. Dzwonem tym dzwonil pustelnik na Anioł Pański[3]. Z ruin zamku prowadziła dawniej na wierzchołek ścieżka, wykonana przed I wojną światową przez pustelnika, który tutaj założył sobie pustelnię, zwaną Pustelnią Pienińską. Kazimierz Sosnowski w roku 1930 pisał: Są tu ławeczki do odpoczynku, a wokoło roztacza się krajobraz pieniński niewysłowionego uroku. Miejsce to jest tak piękne, że trudno od niego się oderwać; z dołu dolata szum Dunajca, którego modre tonie w trzech odsłaniają się punktach. Obecnie szczyt Zamkowej Góry jest niedostępny turystycznie, a widoki są mocno ograniczone, gdyż porasta go las, jedynie z ruin zamku widać szczyty Pieninek. Jest to dorodny las z przewagą buka. Wyrósł on na pogorzelisku lasu sosnowego, który spalił się w 1915 r. w trwającym dwa tygodnie pożarze[3].
Szlak turystyki pieszej edytuj
– ze Szczawnicy przez przeprawę promową Nowy Przewóz, Sokolicę, Czertezik, Czerteż, Bajków Groń, Zamkową Górę, Ostry Wierch i Siodło na Trzy Korony. Przejście zajmuje ok. 4 h Powrót możliwy krótszą trasą przez Przełęcz Szopka[2].
Przypisy edytuj
- ↑ Państwowy Rejestr Nazw Geograficznych – nazwy obiektów fizjograficznych – format XLSX, Dane z państwowego rejestru nazw geograficznych – PRNG, Główny Urząd Geodezji i Kartografii, 1 stycznia 2024
- ↑ a b Pieniński Park Narodowy. Pieniny polskie i słowackie. Mapa 1:20 000, Kraków: Wyd. Kartograficzne Polkart, lipiec 2006, ISBN 83-87873-07-1.
- ↑ a b c d Józef Nyka, Pieniny, wyd. IX, Latchorzew: Wyd. Trawers, 2006, s. 189–191, 283, ISBN 83-915859-4-8.
- ↑ Stefan Michalik, Pieniny – park dwu narodów: przewodnik przyrodniczy, Krościenko n/D: Pieniński Park Narodowy, 2005, ISBN 83-913898-1-2.
- ↑ Zbigniew Mirek, Halina Piękoś-Mirek, Czerwona księga Karpat Polskich, Warszawa: Instytut Botaniki PAN, 2008, ISBN 978-83-89648-71-6.