Zapora inżynieryjna

Zapora inżynieryjna – specjalne urządzenie wraz z polami minowymi ustawionymi na dogodnych kierunkach (w dogodnych rejonach) działania przeciwnika w celu zahamowania, powstrzymania i zadania strat jego wojskom. Zapory tego rodzaju są stosowane w ścisłym powiązaniu z naturalnymi przeszkodami i osłaniane ogniem.

Zapora inżynieryjna

Charakterystyka

edytuj

Zapory inżynieryjne to środki inżynieryjne, obiekty i niszczenia, zbudowane lub zbudowane lub wykonane w terenie w celu zadania nieprzyjacielowi bezpośrednich strat lub zatrzymania ruchu i utrudnienia manewru, umożliwiając zniszczenie jego wojsk i sprzętu bojowego za pomocą ognia oraz kontrataków wojsk własnych[1][2].

Nasycenie zaporami inżynieryjnymi to określany ułamkiem dziesiętnym) wskaźnik inżynieryjno-taktyczny wskaźnik wyrażający się matematyczną zależnością łącznej długości zapór inżynieryjnych w stosunku do szerokości pozycji obronnej i konkretnym wskaźnikiem czołgodostępności[a] terenu. Standardem jest osiągnięcie w okresie przygotowania do obrony wskaźnika 0,8-1,0[4].
Nasycenie zaporami minowymi winno wynosić[5]:

  • w pasie sił przesłaniania lub na pozycji przedniej: 0,25– 0,3
  • w rejonie kluczowym obrony: 1,0–1,25
  • poza rejonem kluczowym obrony: 0,8–1,0

Podział zapór inżynieryjnych

edytuj
  1. Wskaźnik czołgodostępności terenu to szacowana wartość, która utożsamia niezakłóconą swobodą manewru wojsk w terenie[3].

Przypisy

edytuj

Bibliografia

edytuj