Zatoka wieńcowa (łac. sinus coronarius) – w anatomii człowieka naczynie żylne zbierające większość krwi ze ścian serca i odprowadzające ją do prawego przedsionka. Zatoka wieńcowa położona jest na powierzchni przeponowej serca, w tylnej części bruzdy wieńcowej, między lewą komorą a lewym przedsionkiem. Ma cienkie ściany, długość 3–5 cm i średnicę około 1 cm. U swego ujścia do prawego przedsionka zaopatrzona jest w zastawkę zatoki wieńcowej. Stanowi przedłużenie żyły sercowej wielkiej, przy czym przejście w nią ma zmienny wygląd, może być dobrze widoczne lub stopniowe i praktycznie niezauważalne. Oprócz żyły sercowej wielkiej, do zatoki wieńcowej wpadają żyła sercowa średnia, żyła sercowa mała, żyła tylna komory lewej i żyła skośna przedsionka lewego[1][2]. Może do niej wpadać także żyła brzeżna lewa, zwykle uchodząca do żyły sercowej wielkiej[3]. Łącznie zatoka wieńcowa odprowadza 60–70% krwi ze ścian serca, mniejsze żyły serca bez jej pośrednictwa uchodzą bezpośrednio do przedsionków i komór[1][2].

Zatoka wieńcowa podpisana "Coronary Sinus".

Przypisy

edytuj
  1. a b Adam Bochenek, Michał Reicher, Anatomia człowieka. Tom III. Układ naczyniowy, wyd. IX, Warszawa: Wydawnictwo Lekarskie PZWL, 2018, s. 99–100, ISBN 978-83-200-3257-4.
  2. a b Bogusław Gołąb, Władysław Z. Traczyk, Anatomia i fizjologia człowieka. Podręcznik dla studentów wydziałów farmacji, zdrowia publicznego, analityki medycznej, pielęgniarstwa, biologii i nauki o ziemi, studiów kosmetycznych i innych, Łódź: Ośrodek doradztwa i szkolenia Jaktorów, 1997, s. 165, ISBN 83-86212-42-X.
  3. Mohammad W. Kassem i inni, Cardiac veins, an anatomical review, „Translational Research in Anatomy”, 23, czerwiec 2021 (ang.).