Zatoki przynosowe
Zatoki przynosowe (łac. sinus paranasales) – przestrzenie pneumatyczne w kościach twarzoczaszki mające połączenie z jamą nosową. Są to wpuklenia błony śluzowej wrośnięte od jamy nosowej w otaczające kości, od których przyjmują swoje nazwy. Zaczynają się one rozwijać u człowieka już w życiu płodowym, ostateczne zaś wymiary osiągają w drugiej dekadzie życia[1]. W rozwoju embrionalnym jako pierwsza wykształca się zatoka szczękowa.
Rola zatok przynosowych w organizmie człowieka jest przedmiotem wielu badań i jak dotąd nie została ostatecznie wyjaśniona. Niektóre, domniemane funkcje zatok przynosowych to[1]:
- oddechowa (nawilżanie i ogrzewanie wdychanego powietrza oraz wyrównanie różnicy ciśnień podczas oddychania lub podczas gwałtownego wzrostu jego wartości);
- węchowa;
- mechaniczna (ochrona mózgoczaszki przed urazami);
- termiczna (termoizolacja oraz ogrzewanie podstawy czaszki i oczodołu);
- statyczna (zmniejszenie wagi szkieletu twarzoczaszki);
- fonetyczna (przestrzeń rezonacyjna, ochrona ucha wewnętrznego przed przewodzeniem drogą kostną własnego głosu).
Zatoki przynosowe obejmują[2]:
- zatoki czołowe (parzyste);
- komórki sitowe;
- zatoki klinowe (mogą być dwie);
- zatoki szczękowe (parzyste).
- zatoki łzowe.
-
Rysunek lokalizacji zatok przynosowych
-
Zdjęcie RTG boczne uwidaczniające zatoki przynosowe
-
Zdjęcie RTG celowane na zatoki czołowe
Przypisy edytuj
- ↑ a b Choroby nosa i zatok przynosowych, A. Krzeski (red). Wydawnictwo Medyczne Sanmedia. Warszawa 1997
- ↑ Helena Przespolewska, Henryk Kobryń, Tomasz Szara & Bartłomiej J. Bartyzel: Podstawy anatomii zwierząt domowych. Warszawa: PWN, 2014, s. 98–99. ISBN 978-83-62815-22-7.
