Kościół Aktywnych Chrześcijan w Rzeczypospolitej Polskiej

Kościół Aktywnych Chrześcijan w Rzeczypospolitej Polskiejewangeliczny kościół protestancki, wpisany do rejestru Kościołów i związków wyznaniowych Ministerstwa Spraw Wewnętrznych i Administracji 31 lipca 1990 roku w dziale A, pod nr 47[3]. Do 2022 nosił nazwę Zbór Stanowczych Chrześcijan w Rzeczypospolitej Polskiej[2]. Zwierzchnikiem kościoła w Polsce jest Piotr Pilch[4]. W 2021 roku wyznanie liczyło 198 wiernych[2]. Wyznawcy skupieni są w dwóch placówkach – w Ustroniu i Kowalach[1].

Kościół Aktywnych Chrześcijan w Rzeczypospolitej Polskiej
Ilustracja
Budynek kościelny w Wiśle-Malince
Klasyfikacja systematyczna wyznania
Chrześcijaństwo
 └ Protestantyzm
   └ Pentekostalizm
Siedziba

ul. Skoczowska 134
43-450 Ustroń[1]

Strona internetowa

Poglądy edytuj

Stanowczy chrześcijanie wierzą, że Jezus Chrystus przyszedł w ciele ludzkim, co oznacza, iż człowiek może przezwyciężyć wszelkie pokuszenia w swym ciele i osiągnąć Boską naturę w życiu doczesnym na ziemi. Uważa się, że Jezus przyszedł, by pokazać ludziom drogę do Zbawienia. Tym samym człowiek powinien w wierze osiągnąć ten sam cel: zostać zbawionym i bogobojnie naśladować Chrystusa[5][6]. Wyłącznym wyznacznikiem wiary jest Biblia[6][7], pozostała literatura, napisana przez wiernych poprzedników ma służyć lepszemu zrozumieniu Ewangelii.

Wyznanie wydaje miesięcznik „Ukryte Skarby” oraz dwumiesięcznik „Promyczek”. Oba pisma w nakładzie 80 egzemplarzy[8].

Historia edytuj

Protoplastami ruchu zielonoświątkowego na Śląsku Cieszyńskim było 9 luterańskich neopietystów, których wykluczono z ewangelickiej Społeczności Chrześcijańskiej w Cieszynie. W 1910 zarejestrowali się jako Związek Stanowczych Chrześcijan[9]. Zainteresowani nauką Stanowczych Chrześcijan zaczęli spotykać się na terenie Wisły w latach 1917 (Nowa Osada, następnie grupa przeniosła się do Malinki) i 1920 (Głębce). Wspólnoty te dały początek zborom utworzonym w 1922 (Głębce) i 1923 (Malinka), zarejestrowanym oficjalnie w 1929. Wierni pozostawali oficjalnie w dalszym ciągu członkami Kościoła Ewangelicko-Augsburskiego. Dopiero po zakończeniu II wojny światowej postanowili o odłączeniu się od macierzystego związku wyznaniowego, wobec czego w 1947 Stanowczy Chrześcijanie weszli w skład nowo powstałej federacji kościołów ewangelikalnych, Zjednoczonego Kościoła Ewangelicznego w PRL[10].

W 1968 wspólnota nawiązała relacje z misjonarzami z Norwegii z Kościoła Chrześcijańskiego Brunstad. Wśród Stanowczych Chrześcijan z Malinki zaczęła się wyodrębniać grupa zwolenników nauki braci norweskich. Zbór w Malince wystąpił z ZKE w 1988, coraz bardziej wiążąc się z Kościołem Brunstad. W 31 lipca 1990 został on zarejestrowany w rejestrze kościołów i innych związków wyznaniowych MSWiA jako niezależny Zbór Stanowczych Chrześcijan w RP[9].

W 1994 około stuosobowa grupa dotychczasowych zborowników opuściła szeregi wspólnoty, nie godząc się ze zmianami doktrynalnym płynącymi ze Skandynawii i zaczęła się spotykać osobno, wracając do tradycyjnej, pietystycznej religijności Stanowczych Chrześcijan[11][12].

Od 2005 rozpoczęto starania o powstanie nowego budynku dla zboru[9]. Prace rozpoczęto w 2019, a 13 marca 2021 miała miejsce uroczystość otwarcia nowego obiektu, zlokalizowanego w Ustroniu-Nierodzimiu, dokąd zostały przeniesione jego spotkania[9][13].

W 2022 kościół zmienił nazwę na Kościół Aktywnych Chrześcijan w Rzeczypospolitej Polskiej[2][14].

Przypisy edytuj

  1. a b Kontakt. koach.pl. [dostęp 2023-01-02].
  2. a b c d Paweł Ciecieląg i inni, Wyznania religijne w Polsce w latach 2019–2021, Warszawa: Zakład Wydawnictw Statystycznych, 2022, s. 154-155, ISBN 978-83-67087-17-9.
  3. Kościoły i związki wyznaniowe wpisane do rejestru kościołów i innych związków wyznaniowych. mswia.gov.pl. [dostęp 2015-09-04].
  4. Struktura. koach.pl. [dostęp 2022-03-04].
  5. W co wierzymy. koach.pl. [dostęp 2022-03-04].
  6. a b O nas. koach.pl. [dostęp 2022-03-04].
  7. Anna Bieńkuńska, Paweł Ciecieląg, Arkadiusz Góralczyk, Grzegorz Gudaszewski, Tomasz Piasecki, Wojciech Sadłoń: Wyznania religijne w Polsce w latach 2015–2018. Warszawa: Zakład Wydawnictw Statystycznych, 2019. ISBN 978-83-66466-00-5.
  8. Paweł Ciecieląg i in.: Wyznania religijne. Stowarzyszenia narodowościowe i etniczne w Polsce 2012-2014. Warszawa: GUS, 2016, s. 84. ISBN 978-83-7027-612-6.
  9. a b c d Historia. koach.pl. [dostęp 2022-03-04].
  10. Historia. kzdobranowina.pl. [dostęp 2022-03-04].
  11. Renata Czyż, Zbigniew Pasek: Monografia Wisły. T. 3: Kościoły i wspólnoty religijne Wisły. Wisła: Galeria „Na Gojach“, 2008, s. 168-199. ISBN 978-83-60551-12-7.
  12. Leszek Jańczuk, Wspólnoty pentekostalne w Polsce i ich klasyfikacja, „Łódzkie Studia Teologiczne”, 25 (2016) 4, s. 36, ISSN 1231-1634.
  13. Oto dzień, który Pan uczynił [online], koach.pl, 13 marca 2021 [dostęp 2022-03-04].
  14. Rejestr kościołów i innych związków wyznaniowych [online], gov.pl [dostęp 2023-01-08].

Linki zewnętrzne edytuj