Zbigniew Kiernikowski
Zbigniew Kiernikowski (ur. 2 lipca 1946 w Szamarzewie) – polski duchowny rzymskokatolicki, profesor nauk teologicznych, biskup diecezjalny siedlecki w latach 2002–2014, delegat apostolski ds. obrządku bizantyńsko-słowiańskiego w latach 2007–2014, biskup diecezjalny legnicki w latach 2014–2021, od 2021 biskup senior diecezji legnickiej.
 Zbigniew Kiernikowski (2008) | |||
| |||
| Kraj działania | |||
|---|---|---|---|
| Data i miejsce urodzenia |
2 lipca 1946 | ||
| Biskup diecezjalny legnicki | |||
| Okres sprawowania |
2014–2021 | ||
| Biskup diecezjalny siedlecki | |||
| Okres sprawowania |
2002–2014 | ||
| Wyznanie | |||
| Kościół | |||
| Prezbiterat |
6 czerwca 1971 | ||
| Nominacja biskupia |
28 marca 2002 | ||
| Sakra biskupia |
20 maja 2002 | ||
| Odznaczenia | |||
| |||
| Data konsekracji |
20 maja 2002 | ||||
|---|---|---|---|---|---|
| Miejscowość |
Watykan | ||||
| Miejsce | |||||
| Konsekrator | |||||
| Współkonsekratorzy | |||||
| |||||
Życiorys edytuj
Urodził się 2 lipca 1946 w Szamarzewie. W latach 1960–1964 uczęszczał do Liceum Ogólnokształcącego we Wrześni, gdzie złożył egzamin dojrzałości. W latach 1964–1965 studiował na Politechnice Poznańskiej, zaliczając pierwszy rok[1]. W latach 1965–1971 odbył studia w Wyższym Seminarium Duchownym w Gnieźnie[2][3]. Święceń prezbiteratu udzielił mu 6 czerwca 1971 w kościele parafialnym w Sokolnikach Jan Czerniak, biskup pomocniczy gnieźnieński[4][5]. Od 1972 studiował w Papieskim Instytucie Biblijnym w Rzymie. W 1976 uzyskał licencjat, a w 1981 obronił pracę doktorską. Doktorat z nauk biblijnych uzyskał w 1983. Obydwa stopnie nostryfikował w 2000 na Uniwersytecie Kardynała Stefana Wyszyńskiego w Warszawie[1]. Na tym samym uniwersytecie w 2001 na podstawie rozprawy Eucharystia i jedność uzyskał stopień doktora habilitowanego nauk teologicznych w zakresie biblistyki[6]. W 2012 otrzymał tytuł naukowy profesora nauk teologicznych[7].
W latach 1971–1972 pracował jako wikariusz w parafii w Trzemesznie. W 1981 był wikariuszem parafii katedralnej w Gnieźnie[5]. Związał się z Ruchem Światło-Życie i Drogą Neokatechumenalną. Był postulatorem watykańskiego etapu procesu beatyfikacyjnego ks. Jerzego Popiełuszki[3].
W 1981 został zatrudniony w Prymasowskim Wyższym Seminarium Duchownym w Gnieźnie. Był wykładowcą homiletyki i przedmiotów biblijnych. Ponadto w latach 1981–1982 pełnił funkcję prefekta studiów, a w latach 1982–1986 wicerektora[2][8]. Przedmioty biblijne wykładał również w Wyższym Seminarium Duchownym Zgromadzenia Księży Ducha Świętego w Bydgoszczy w latach 1982–1986 i w Prymasowskim Instytucie Kultury Chrześcijańskiej w Gnieźnie i Bydgoszczy w latach 1983–1986. Prowadził też kursy biblijne w ramach formacji kapłanów i sióstr zakonnych[1]. W 1986 ponownie udał się do Rzymu, gdzie objął funkcję wicerektora, a w 1987 rektora Papieskiego Instytutu Polskiego[8]. W latach 1987–2002 prowadził wykłady z teologii biblijnej i misjologii na Papieskim Uniwersytecie Urbaniańskim, a w latach 1991–2005 teologię biblijną i etykę na Papieskim Uniwersytecie Świętego Tomasza z Akwinu[3][1]. W 2001 został zatrudniony na Wydziale Teologicznym Uniwersytetu Mikołaja Kopernika w Toruniu. W 2003 otrzymał nominację na profesora nadzwyczajnego[1]. W 2002 został wykładowcą Wyższego Seminarium Duchownego w Siedlcach. W latach 2003–2006 prowadził zajęcia zlecone z zakresu literatury i biblistyki w Instytucie Filologii Polskiej Akademii Podlaskiej w Siedlcach[1].
W 1989 został członkiem Stowarzyszenia Evangelium und Kultur. e.V., mającego na celu promocję nauk biblijnych[9]. W 1993 objął funkcję prezesa stowarzyszenia. W 2004 został członkiem Stowarzyszenia Biblistów Polskich. Przyczynił się do wydania Katechizmu siedleckiego. Został członkiem rad naukowych czasopism „Teologia i człowiek” i „Teologiczne Studia Siedleckie”[1].
28 marca 2002 papież Jan Paweł II mianował go biskupem diecezjalnym diecezji siedleckiej[2]. Święcenia biskupie otrzymał 20 maja 2002 w bazylice św. Piotra w Rzymie. Udzielił mu ich kardynał Angelo Sodano, sekretarz Stanu Stolicy Apostolskiej, w asyście Henryka Muszyńskiego, arcybiskupa metropolity gnieźnieńskiego, i Jana Mazura, emerytowanego biskupa diecezjalnego siedleckiego[3][4]. 25 maja 2002 kanonicznie przejął diecezję[10], a 7 czerwca 2002 odbył ingres do katedry siedleckiej[8][11]. Jako dewizę biskupią przyjął słowa „Evangelio oboedientia – Eucharistia” (Posłuszeństwo Ewangelii – Eucharystia)[12]. W latach 2007–2014 sprawował urząd delegata apostolskiego ds. obrządku bizantyńsko-słowiańskiego[13].
Decyzją papieża Franciszka 16 kwietnia 2014 został przeniesiony na urząd biskupa diecezjalnego diecezji legnickiej[14][15]. Diecezję przejął kanonicznie 27 czerwca 2014[16], natomiast 28 czerwca 2014 odbył ingres do katedry Świętych Apostołów Piotra i Pawła w Legnicy[17]. 28 czerwca 2021 archidiecezja lubelska poinformowała o przeprowadzeniu przez Stolicę Apostolską dochodzenia, w oparciu o motu proprio Vos estis lux mundi, dotyczącego sygnalizowanych jego zaniedbań w prowadzeniu sprawy nadużycia seksualnego wobec osoby małoletniej przez podległego mu kapłana diecezji siedleckiej[18]. W następstwie dochodzenia, zważając również na trudności w zarządzaniu diecezją, złożył rezygnację ze sprawowania urzędu biskupa diecezjalnego legnickiego[18], którą tego dnia przyjął papież Franciszek[19][20]. Wcześniej poinformował, że rezygnację złożył ze względu na nieodległe osiągnięcie wieku emerytalnego[21]. Do 29 czerwca 2021, kiedy diecezję kanonicznie przejął jego następca, Andrzej Siemieniewski, zarządzał nią jako administrator[22][23].
W Konferencji Episkopatu Polski objął funkcję przewodniczącego Zespołu ds. Kontaktów z Konferencją Episkopatu Francji. Został także członkiem Komisji Duchowieństwa, Komisji Duszpasterstwa i Ogólnopolskiego Komitetu Organizacyjnego Obchodów 1050. Rocznicy Chrztu Polski w 2016 roku[24][1]. Dwukrotnie, w 2005 i 2008, brał udział w Synodzie Biskupów w Rzymie[1]. W 2013 konsekrował biskupa pomocniczego siedleckiego Piotra Sawczuka[4].
Odznaczenia edytuj
W 2009 prezydent RP Lech Kaczyński nadał mu Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski[25].
Przypisy edytuj
- ↑ a b c d e f g h i M. Czubak: Jubileusze Biskupa Siedleckiego Zbigniewa Kiernikowskiego. podlasie24.pl, 2011-06-07. [dostęp 2013-08-13].
- ↑ a b c Nomina del Vescovo di Siedlce (Polonia). press.vatican.va, 2002-03-28. [dostęp 2014-04-17]. (wł.).
- ↑ a b c d Watykan: sakra biskupia ks. Zbigniewa Kiernikowskiego. ekai.pl (arch.), 2002-05-20. [dostęp 2019-03-10].
- ↑ a b c Zbigniew Kiernikowski. catholic-hierarchy.org. [dostęp 2013-08-13]. (ang.).
- ↑ a b Kalendarium biskupa Zbigniewa Kiernikowskiego. opoka.org.pl. [dostęp 2013-08-13].
- ↑ Zbigniew Kiernikowski, [w:] baza „Ludzie nauki” portalu Nauka Polska (OPI) [dostęp 2018-09-02].[martwy link]
- ↑ M.P. z 2012 r. poz. 524 [dostęp 2014-06-28].
- ↑ a b c Nota biograficzna Zbigniewa Kiernikowskiego na stronie diecezji siedleckiej. diecezja.radiopodlasie.pl (arch.). [dostęp 2021-03-21].
- ↑ Jubileusze Biskupa Siedleckiego Zbigniewa Kiernikowskiego. podlasie24.pl, 2012-05-20. [dostęp 2013-08-13].
- ↑ Biskup Kiernikowski przejął kanonicznie diecezję siedlecką. ekai.pl (arch.), 2002-05-25. [dostęp 2019-03-10].
- ↑ Biskup siedlecki porównał ingres do zaślubin z diecezją (opis). ekai.pl (arch.), 2002-06-07. [dostęp 2019-03-10].
- ↑ Zbigniew Kiernikowski na stronie Konferencji Episkopatu Polski. episkopat.pl. [dostęp 2016-10-18].
- ↑ A.G. Miziński (red.): 100-lecie Konferencji Episkopatu Polski. Księga jubileuszowa. Kielce: Wydawnictwo Jedność, 2019, s. 270. ISBN 978-83-8144-179-7. [dostęp 2021-03-14].
- ↑ Rinuncia del Vescovo di Legnica (Polonia) e nomina del successore. press.vatican.va, 2014-04-16. [dostęp 2014-04-17]. (wł.).
- ↑ Legnica: bp Stefan Cichy przechodzi na emeryturę. Bp Zbigniew Kiernikowski – biskupem legnickim. Siedlce: bp Kazimierz Gurda – biskupem siedleckim. episkopat.pl (arch.), 2014-04-16. [dostęp 2016-07-22].
- ↑ A. Grzelińska: Biskup Zbigniew Kiernikowski przejął diecezję legnicką. Chce nieść ludziom nadzieję. gazetawroclawska.pl, 2014-06-29. [dostęp 2019-03-10].
- ↑ Ks. bp Zbigniew Kiernikowski nowym pasterzem diecezji legnickiej. radiomaryja.pl, 2014-06-28. [dostęp 2014-06-28].
- ↑ a b Komunikat kurii lubelskiej w sprawie bp Kiernikowskiego. archidiecezjalubelska.pl, 2021-06-28. [dostęp 2021-06-28].
- ↑ Rinuncia e nomina del Vescovo di Legnica (Polonia). press.vatican.va, 2021-06-28. [dostęp 2021-06-28]. (wł.).
- ↑ Legnica: Bp Zbigniew Kiernikowski przechodzi na emeryturę. Bp Andrzej Siemieniewski – nowym biskupem legnickim. nuncjatura.pl, 2021-06-28. [dostęp 2021-06-28].
- ↑ Zmiany personalne 2021 – słowo Biskupa Legnickiego. diecezja.legnica.pl, 2021-05-31. [dostęp 2021-05-31].
- ↑ R. Bielawski: Biskup Andrzej Siemieniewski nowym biskupem legnickim. diecezja.legnica.pl, 2021-06-28. [dostęp 2021-06-28].
- ↑ R. Bielawski: Bp Andrzej Siemieniewski objął kanonicznie diecezję legnicką. diecezja.legnica.pl, 2021-06-29. [dostęp 2021-06-29].
- ↑ Nowi biskupi diecezjalni w Siedlcach i Legnicy. episkopat.pl (arch.), 2014-04-16. [dostęp 2016-10-18].
- ↑ M.P. z 2009 r. nr 35, poz. 528 [dostęp 2013-03-28].
Linki zewnętrzne edytuj
- Nota biograficzna Zbigniewa Kiernikowskiego na stronie diecezji legnickiej. [dostęp 2017-10-15].
- Nota biograficzna Zbigniewa Kiernikowskiego na dawnej stronie diecezji siedleckiej (arch.). [dostęp 2021-03-21].
- Zbigniew Kiernikowski na stronie Konferencji Episkopatu Polski [dostęp 2016-10-18].
- Zbigniew Kiernikowski [online], catholic-hierarchy.org [dostęp 2010-11-14] (ang.).
- Zbigniew Kiernikowski, [w:] baza „Ludzie nauki” portalu Nauka Polska (OPI) [dostęp 2013-08-13].[martwy link]