Zbigniew Kuciewicz
Zbigniew Leopold Kuciewicz (ur. 15 listopada 1926, zm. 7 października 2015[1]) – polski działacz podziemia niepodległościowego w czasie II wojny światowej, żołnierz Związku Jaszczurczego i Narodowych Sił Zbrojnych, uczestnik powstania warszawskiego, działacz kombatancki, prezes Związku Żołnierzy NSZ, trener pływacki, działacz sportowy.
 plutonowy podchorąży
| |
| Data urodzenia | |
|---|---|
| Data śmierci | |
| Przebieg służby | |
| Siły zbrojne |
|
| Główne wojny i bitwy |
II wojna światowa, |
| Późniejsza praca |
trener pływacki |
| Odznaczenia | |
         
| |
Życiorys edytuj
Podziemie niepodległościowe i działalność kombatancka edytuj
W czasie okupacji niemieckiej działał w polskim podziemiu niepodległościowym w ramach Związku Jaszczurczego od 1941 roku, a następnie od 1943 roku w ramach plutonu pionierów Narodowych Sił Zbrojnych. Był również założycielem konspiracyjnego piłkarskiego Klubu Sportowego „7". W powstaniu warszawskim brał udział w ramach struktur Zgrupowania „Chrobry II”. Był kawalerem Krzyża Walecznych[2]. Po zakończeniu działań wojennych brał udział w działalności podziemia antykomunistycznego w ramach struktur Zrzeszenia Wolność i Niezawisłość. Był wieloletnim wiceprezesem, a w latach 2011–2015 prezesem Zarządu Głównego Związku Żołnierzy NSZ[2].
Działalność sportowa edytuj
_01.jpg)
W latach 1947–1950 studiował w Akademii Wychowania Fizycznego w Warszawie (pracę magisterską obronił w 1969). Pracował jako trener pływania w Polonii Warszawa na przełomie lat 50. i 60.[3], twórca jej sukcesów w tym okresie, od 1970 pracował jako trener tej konkurencji z polską kadrą narodową w pięcioboju nowoczesnym oraz w klubie CWKS Legia Warszawa. W czasie jego pracy reprezentanci Polski zdobyli złoto olimpijskie (Janusz Pyciak-Peciak w 1976), indywidualne mistrzostwo świata (Janusz Pyciak-Peciak w 1977), drużynowe mistrzostwo świata (1977 i 1978) oraz dwa srebrne (Janusz Pyciak-Peciak w 1978 i 1979) i jeden brązowy medal (Sławomir Rotkiewicz w 1977) na mistrzostwach świata indywidualnie. W 1977 został wybrany trenerem roku przez Przegląd Sportowy (razem z Bolesławem Bogdanem – głównym trenerem kadry oraz Krystyną Babirecką i Zbigniewem Katnerem). Jako trener pływania pracował z kadrą pięciobojową do 1980, następnie odpowiadał w związku za organizację szkolenia.
Pochowany na cmentarzu Powązki Wojskowe w Warszawie (kwatera B26-2-20)[4].
Odznaczenia edytuj
- Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski (1977),
- Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski (2002) – „za wybitne zasługi dla rozwoju sportu”[5].
- Krzyż Walecznych (1944)
- Srebrny Krzyż Zasługi,
- Krzyż Armii Krajowej,
- Warszawski Krzyż Powstańczy,
- Krzyż Partyzancki,
- Krzyż Narodowego Czynu Zbrojnego,
- Medal Komisji Edukacji Narodowej,
- Medal PKOL,
- Złota Odznaka Za Zasługi Dla Warszawy.
Przypisy edytuj
- ↑ Nekrolog Zbigniewa Kuciewicza
- ↑ a b Zmarł Zbigniew Kuciewicz – żołnierz ZJ, NSZ, powstaniec warszawski, prezes Związku Żołnierzy NSZ. nsz.com.pl. [dostęp 2015-10-09]. [zarchiwizowane z tego adresu (2015-10-11)]. (pol.).
- ↑ Stefan Sieniarski Kolejowy Klub Sportowy „Polonia”: 70 lat „Czarnych Koszul”. Wydawnictwo KKS „Polonia”, Warszawa 1984, s.219, 222.
- ↑ Wyszukiwarka cmentarna - Warszawskie cmentarze
- ↑ Złota księga Pięcioboju Nowoczesnego w Polsce 1922-2005, wyd. Polski Związek Pięcioboju Nowoczesnego, Warszawa 2006, s. 51, 70, 78, 169 (tam biogram)