Zbigniew Scholtz
Zbigniew Antoni Scholtz (ur. 31 stycznia 1917 w Wadowicach, zm. 30 czerwca 1990 w Coventry) – polski działacz emigracyjny, minister Rządu RP na uchodźstwie.
| Data i miejsce urodzenia | |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci | |
| Minister spraw emigracji | |
| Okres |
od 17 stycznia 1984 |
| Poprzednik | |
| Następca | |
| Odznaczenia | |
 
| |
Życiorys edytuj
Kształcił się w Kołomyi i w II Państwowym Gimnazjum im. Marszałka Józefa Piłsudskiego w Stanisławowie[1][2]. Przed II wojną światową studiował prawo na Uniwersytecie Jana Kazimierza we Lwowie. Jesienią 1939 przedostał się do Francji i od października 1939 służył tam w Wojsku Polskim, m.in. w 6 Kresowym Pułku Strzelców Pieszych. Po zakończeniu Kampanii francuskiej został internowany w Szwajcarii. Uciekł z obozu internowania, przedostał się do Francji, gdzie walczył w szeregach ruchu oporu. Następnie służył w 2 Korpusie Polskim. Od 1946 mieszkał w Wielkiej Brytanii. Ukończył studia na Uniwersytecie w Londynie. Przez wiele lat był wykładowcą Henley College w Coventry.
Na emigracji zaangażowany w życie społeczne i polityczne Polonii. Był działaczem Niezależnej Grupy Społecznej, w latach 1963-1972 był członkiem Rady Jedności Narodowej. Od 1973 należał do odłączonej od NGS grupy pod nazwą Klub Kombatancko-Społeczny. Z ramienia Klubu zasiadał w V Radzie Narodowej RP (1973-1977). Został wybrany w powszechnych wyborach do VI Rady Narodowej RP (1977-1983) i wstąpił w Radzie do tzw. Klubu Społecznego, grupującego radnych z wyborów. W latach 80. należał do Polskiej Partii Socjalistycznej, z jej ramienia był członkiem VII (1983-1989) i VIII (1989-1991) Rady Narodowej RP. Równocześnie działał w lokalnej społeczności polskiej w Leamington, m.in. w latach 1971-1990 był prezesem Polskiego Ośrodka tamże.
Był ministrem bez teki w pierwszym rządzie Alfreda Urbańskiego, ministrem sprawiedliwości w drugim rządzie Kazimierza Sabbata (1978-1979), ministrem oświaty i kultury w trzecim rządzie Kazimierza Sabbata (1979-1983), ministrem spraw emigracji w czwartym rządzie Kazimierza Sabbata (1984-1986), pierwszym (1986-1989) i drugim rządzie Edwarda Szczepanika (1989-do śmierci w 1990).
W 1974 został przez Prezydenta RP na Uchodźstwie odznaczony Krzyżem Kawalerskim[3], a w 1989 Krzyżem Komandorskim z Gwiazdą Orderu Odrodzenia Polski[4].
Zmarł 30 czerwca 1990 w szpitalu w Coventry, a 11 lipca 1990 został pochowany w Leamington Spa (sq 82-179B), gdzie zamieszkiwał[5][6].
Ordery i odznaczenia edytuj
Przypisy edytuj
- ↑ Sprawozdanie Dyrekcji Państwowego Gimnazjum II. im. Marszałka J. Piłsudskiego w Stanisławowie za rok szkolny 1933/34. Stanisławów: 1934, s. 39.
- ↑ Przemówienie ministra Stanisława Wiszniewskiego nad grobem ś. p. Zbigniewa Antoniego Scholta w dniu 11 lipca 1990 r.. „Dziennik Ustaw Rzeczypospolitej Polskiej”, s. 41, Nr 2 z 1 listopada 1990.
- ↑ Dz. Ust. nr 4 z 1974
- ↑ Komunikat o nadaniu Orderu Odrodzenia Polski. „Dziennik Ustaw Rzeczypospolitej Polskiej”, s. 96, Nr 6 z 15 grudnia 1989.
- ↑ Zgon ministra emigracji ś. p. Zbigniewa Scholta. „Dziennik Ustaw Rzeczypospolitej Polskiej”, s. 37-38, Nr 2 z 1 listopada 1990.
- ↑ Przemówienie ministra Stanisława Wiszniewskiego nad grobem ś. p. Zbigniewa Antoniego Scholta w dniu 11 lipca 1990 r.. „Dziennik Ustaw Rzeczypospolitej Polskiej”, s. 40-41, Nr 2 z 1 listopada 1990.
- ↑ Przemówienie ministra Stanisława Wiszniewskiego nad grobem ś. p. Zbigniewa Antoniego Scholta w dniu 11 lipca 1990 r.. „Dziennik Ustaw Rzeczypospolitej Polskiej”, s. 40, Nr 2 z 1 listopada 1990.
- ↑ Komunikat o nadaniu Orderu Odrodzenia Polski. „Dziennik Ustaw Rzeczypospolitej Polskiej”, s. 22, Nr 4 z 31 grudnia 1974.
Bibliografia edytuj
- Andrzej Friszke: Życie polityczne emigracji, wyd. Warszawa 1999
- Romuald Turkowski: Parlamentaryzm polski na uchodźstwie, 1973-1991, Warszawa 2002