Zbigniew Specylak

polski oficer Armii Krajowej, cichociemny

Zbigniew Edward Specylak-Skrzypecki ps. „Tur 2” (ur. 13 października 1912 we Lwowie, zm. 27 kwietnia 1978 we Wrocławiu) – oficer artylerii Wojska Polskiego, cichociemny, oficer Armii Krajowej, inżynier.

Zbigniew Edward Specylak
Tur 2
kapitan artylerii kapitan artylerii
Data i miejsce urodzenia

13 października 1912
Lwów

Data i miejsce śmierci

27 kwietnia 1978
Wrocław

Przebieg służby
Lata służby

1933–1944

Siły zbrojne

Wojsko Polskie
Polskie Siły Zbrojne
Armia Krajowa

Jednostki

3 Pułk Artylerii Lekkiej Legionów
7 Pułk Artylerii Ciężkiej

Główne wojny i bitwy

II wojna światowa
kampania wrześniowa
powstanie warszawskie

Odznaczenia
Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari Krzyż Walecznych (od 1941)

Życiorys edytuj

Był absolwentem Szkoły Podchorążych Artylerii w Toruniu. Na stopień podporucznika został mianowany ze starszeństwem z dniem 15 października 1936 i 89. lokatą w korpusie oficerów artylerii[1][2]. Pełnił służbę w 3 pułku artylerii lekkiej w Zamościu na stanowisku dowódcy plutonu w 1. baterii[3].

W kampanii wrześniowej 1939 walczył na stanowisku oficera ogniowego 1. baterii 42 dywizjonu artylerii lekkiej[4]. Został ciężko ranny podczas obrony Lwowa. Po wyleczeniu włączył się do antysowieckiej konspiracji, za co został aresztowany 24 marca 1940 roku przez NKWD i wywieziony do łagru na Ziemi Franciszka Józefa. Po ogłoszeniu amnestii trafił do Armii Andersa, z którą opuścił Związek Radziecki. Był oficerem zwiadu w 7 pułku artylerii ciężkiej. Później zgłosił się na szkolenie dla cichociemnych.

W okupowanej Polsce wylądował 31 lipca 1944 roku. Na godzinę przed wybuchem powstania warszawskiego zameldował się w punkcie kontaktowym. Walczył najpierw w zgrupowaniu „Sławbora”, a następnie jako dowódca 1 batalionu Zgrupowania „Kryska”. Ciężko ranny 13 września 1944 roku po ostrzelaniu przez niemiecki czołg domu przy ul. Solec 1. Wraz z innymi rannymi był ewakuowany przez Wisłę na Pragę. Podczas przeprawy nadmiernie obciążony ponton został ostrzelany przez Niemców i podziurawiony przylgnął do przęsła wysadzonego mostu Poniatowskiego. Dopiero po dwóch dniach z praskiego brzegu Wisły przyszła pomoc. „Tur” trafił natychmiast do szpitala, gdzie przeszedł m.in. trepanację czaszki.

W 1949 roku aresztowany pod zarzutem organizowania nielegalnych przerzutów przez granicę. Po zwolnieniu osiedlił się z żoną we Wrocławiu, gdzie ukończył studia inżynierskie i pracował w przedsiębiorstwach państwowych m.in. w Elektromontażu.

Za wojenne zasługi odznaczony m.in. orderem Virtuti Militari i Krzyżem Walecznych.

Przypisy edytuj

Bibliografia edytuj

Linki zewnętrzne edytuj