Zbigniew ze Szczyrzyca

podkanclerzy koronny

Zbigniew ze Szczyrzyca herbu Drużyna-Śreniawa (zm. 16 grudnia 1356) – możnowładca Królestwa Polskiego w czasach panowania Władysława Łokietka i następnie jego syna Kazimierza III Wielkiego, pełniący rolę kanclerza, dyplomaty i doradcy. Diakon krakowski, prepozyt krakowski (przewodniczący kapituły katedralnej) i dziekan kapituły katedralnej[1]. Znaczący polityk i dyplomata tego okresu. Wzmiankowany m.in. w Kronice Janka z Czarnkowa. Pierwsza wzmianka o nim pojawiła się w dokumencie z 1314 roku, w którym występował jako notariusz[1]. W 1318 roku brał udział w wiecu w Sulejowie, który zdecydował o wysłaniu supliki do papieża w sprawie koronacji Władysława Łokietka[1]. W 1320 roku razem z kanclerzem wielkopolskim Filipem i kanonikiem rudzkim Janem został wydelegowany na proces przeciwko Krzyżakom do Inowrocławia[1]. W 1335 roku król Kazimierz Wielki wysłał go jako posła do Trenczyna w sprawie ugody z władającymi Czechami Luksemburgami[1]. W 1338 roku towarzyszył królowi w wyjeździe na Węgry[1]. W 1350 roku odnotowano jego obecność u boku króla Kazimierza Wielkiego w Sulejowie[1]. Jego bratem był komes Idzi, cześnik krakowski (1333-1340)[1].

Zbigniew ze Szczyrzyca
Herb duchownego
Data i miejsce urodzenia

2 połowa XIII w
Szczyrzyc

Data śmierci

16 grudnia 1356

kanclerz Królestwa Polskiego
Okres sprawowania

1328-1356

Wyznanie

katolicyzm

Kościół

rzymskokatolicki

Stanowiska:

  • kanclerz Królestwa Polskiego od 24 IV 1328 do 16 XII 1356
  • dziekan włocławski od ?
  • dziekan krakowski od 1351
  • kanclerz sieradzki 22 I 1321-­28 V 1327
  • prepozyt krakowski od 1323
  • podkanclerzy krakowski 1315-­18 V 1316
  • pisarz Władysława Łokietka 1314
  • pleb. w K.(?) i Koniuszy od ?

Przypisy edytuj

Bibliografia edytuj