Zbrodnie w Sufczynie
Zbrodnia w Sufczynie – zbrodnia dokonana 11 kwietnia 1945 roku na ukraińskiej ludności wsi Sufczyna przez oddziały poakowskie (przypuszczalnie ze Zgrupowania Warta) i BCh wraz z okolicznymi polskimi chłopami.
Zamordowały one 26 mieszkańców Sufczyny. Osoby ocalałe z pogromu zostały wysiedlone na Ukrainę.
W tym samym dniu zamordowano również wiele osób w sąsiednich wioskach: Brzuska – 180 osób, i Bachów – od 70 do 100 osób[1].
Wcześniej, w styczniu 1945 r. doszło do napadu na polską nauczycielską rodzinę Sugierów w Sufczynie. Zbrodnia ta odbiła się szerokim echem na terenie przemyskiego. Ciała ofiar, Jana Sugiera, jego żony Anieli i synów Zbigniewa i Mieczysława znaleziono w piwnicy. Zostały tam zawleczone po torturach zadanych im w mieszkaniu. Rodzinę Sugierów pochowano w Birczy. Według prokuratorów IPN nie ulega wątpliwości, że napadu dokonali członkowie UPA[2].
Przypisy edytuj
- ↑ Grzegorz Motyka: Tak było w Bieszczadach, s. 254.
- ↑ Tomasz Drop (opr.), Ustalenia Oddziałowej Komisji Ścigania Zbrodni przeciwko Narodowi Polskiemu w Rzeszowie w sprawie zbrodni ludobójstwa dokonanej na ludności polskiej przez OUN-UPA na podstawie zebranego materiału dowodowego. „Na Rubieży”. nr 120, s. 33.
Bibliografia edytuj
- Grzegorz Motyka, Tak było w Bieszczadach.
- Omelan Płeczeń, 9 lat w bunkrze. Wyd. Suczasnist', 1987. wersja elektroniczna. (ukr.)
- Закерзоння. T. 4, wspomnienia Iwana Olijara. Warszawa, 1998. (ukr.)