Zespół międzymózgowiowy
Zespół międzymózgowiowy (zespół diencefaliczny; ang. diencephalic (psycho)syndrome) – zespół objawów psychoorganicznych charakterystyczny dla uszkodzenia międzymózgowia[1].
Na objawy zespołu składają się[2]:
- zahamowanie lub pobudzenie prostych popędów
- żarłoczność
- polidypsja
- pobudzenie seksualne
- apatia, hipopatia
- dystymia
- dysforia
- krótkotrwałe zmiany nastroju – napady dystymiczne (afektywne)
- wzmożona potrzeba snu.
Termin zespołu międzymózgowiowego upowszechnili m.in. Georg Stertz (1929)[3], Gustav Wilhelm Störring (1938), Ratner[4], Bychowski[5], i Kretschmer (1949). Kiyoshi Kato i wsp. zdefiniowali pojęcie "diencephalosis" jako zespół międzymózgowiowy rozwijający się na podstawie endogennej dysfunkcji tej części mózgu bez zewnętrznej przyczyny[6].
Przypisy edytuj
- ↑ Adam Bilikiewicz, Stefan Smoczyński: Psychopatologia guzów śródczaszkowych. Wydanie II zmienione i uzupełnione. Państwowy Zakład Wydawnictw Lekarskich, Warszawa 1989 s. 80 ISBN 83-200-1378-X
- ↑ Bilikiewicz A, Parnowski T, Liberski PP, Bratosiewicz J 2.1. Choroby układu nerwowego przebiegające z otępieniem. [w:] : Bilikiewicz A, Pużyński S, Rybakowski J, Wciórka J (red.) Psychiatria. Tom II. Psychiatria kliniczna. Wydawnictwo Medyczne Urban & Partner Wrocław 2002 ISBN 83-87944-72-6. s. 96
- ↑ Stertz: Dtsch. Zschr. f. Nerver heil., 117, 630 (1931).
- ↑ Ratner: Mschr. Psychiat., 64, 283 (1927
- ↑ Bychowski Z: Nervenarzt, 11, 113 (1939)
- ↑ "Therefore, we define Diencephalosis as the diencephalic syndrome which develops on the basis of innate weakness of diencephalon without any external causes noticeable." CLINICAL INVESTIGATION ON "DIENCEPHALOSIS". Psychiatry and Clinical Neurosciences 8, 2, 127-143
