Wikipedia

Ziębice

miasto w województwie dolnośląskim

Ziębice (niem. Münsterberg, cz. Minstrberk) – miasto w Polsce położone w województwie dolnośląskim, w powiecie ząbkowickim, siedziba gminy miejsko-wiejskiej Ziębice.

Ziębice
— miasto w gminie miejsko-wiejskiej —
Ilustracja
Ratusz w Ziębicach
Herb Flaga
Herb Flaga
Państwo  Polska
Województwo  dolnośląskie
Powiat ząbkowicki
Gmina Ziębice
Data założenia przed 1234
Prawa miejskie między 1243 a 1250
Burmistrz Mariusz Szpilarewicz (2018)[1]
Powierzchnia 15,07 km²
Wysokość 199 – 284[potrzebny przypis] m n.p.m.
Populacja (31.12.2019)
• liczba ludności
• gęstość
8650[2]
574 os./km²
Strefa numeracyjna 74
Kod pocztowy 57-220
Tablice rejestracyjne DZA
Położenie na mapie gminy Ziębice
Mapa konturowa gminy Ziębice, w centrum znajduje się punkt z opisem „Ziębice”
Położenie na mapie Polski
Mapa konturowa Polski, na dole nieco na lewo znajduje się punkt z opisem „Ziębice”
Położenie na mapie województwa dolnośląskiego
Mapa konturowa województwa dolnośląskiego, po prawej nieco na dole znajduje się punkt z opisem „Ziębice”
Położenie na mapie powiatu ząbkowickiego
Mapa konturowa powiatu ząbkowickiego, po prawej nieco u góry znajduje się punkt z opisem „Ziębice”
Ziemia50°36′00″N 17°02′40″E/50,600000 17,044444
TERC (TERYT) 0224064
SIMC 0984700
Urząd miejski
ul. Przemysłowa 10
57-220 Ziębice
Multimedia w Wikimedia Commons
Informacje w Wikipodróżach
Hasło w Wikisłowniku
Strona internetowa
BIP

Według danych GUS z 31 grudnia 2019 r. miasto miało 8650 mieszkańców[2].

W mieście znajduje się jedyne w Polsce Muzeum Sprzętu Gospodarstwa Domowego w Ziębicach, które posiada w swoich zbiorach dużą kolekcję sprzętu gospodarstwa domowego w tym żelazek, naczyń, sztućców, mebli oraz zbiory śląskiej sztuki i rzemiosła artystycznego z bogatą kolekcją śląskiego artysty malarza i kolekcjonera Josepha Langera.

NazwaEdytuj

Miejscowość była wzmiankowana jako Sambice w 1234 roku[3]. Ten i podobne zapisy (np. Sambiz, Sambicia) można odczytać jako Zębice czyli osada potomków kogoś, kto nosił imię czy przezwisko Ząb, albo też Ziębice, tj. siedlisko potomków Zięby (obu tych nazw osobowych używano w średniowiecznej Polsce). Po lokacji miasta (przed 1250) wchodzi w użycie nazwa Münsterberg, w języku niemieckich kolonistów znacząca tyle co ‘wzgórze klasztorne’ lub 'wzgórze z wysokim kościołem, wysoką wieżą’, jednak poprzednia nazwa była jeszcze używana, o czym świadczy dokument z 1268 roku, gdzie określono miasto jako Sambiz oder Mustenberg[4]. Mylnie, jako Brukaliz, wymieniono Ziębice w łacińskim dokumencie z 9 maja 1256 roku sygnowanym przez księcia Przemysła I z 1256 roku wydanym w Poznaniu[5].

W historii miasta pojawiały się różne warianty niemieckiej nazwy i różne jej adaptacje do języka łacińskiego, czeskiego i polskiego. Np. w dokumencie lennym z 1336 r. miasto wymienione jest jako Munsterberch, w Kronice Zbrasławskiej (1340) Monsterberch, w dokumentach i listach książąt podiebradzkich (1472–1500) Minsterberk, Minstrberk, Munsterberk, na mapie Śląska Martina Helwiga (1561) Monsterberg, w wydanym po polsku zarządzeniu Fryderyka II Wielkiego (1750) Minsterberga[6].

Nazwę Zambice oraz Ziembice w książce Krótki rys jeografii Szląska dla nauki początkowej wydanej w Głogówku w 1847 wymienił śląski pisarz Józef Lompa[7]. Obecną nazwę miasta zatwierdzono 19 maja 1946 r[8].

PołożenieEdytuj

Według danych z 1 stycznia 2011 r. powierzchnia miasta wynosiła 15,07 km²[9].

Historycznie leży na Dolnym Śląsku na Przedgórzu Sudeckim. W latach 1975–1998 miasto administracyjnie należało do woj. wałbrzyskiego.

HistoriaEdytuj

 
Mury obronne (XIII-XIV w.)
 
Rynek około 1911

Kalendarium[10]:

  • 1234 - średniowieczna osada targowa wzmiankowana w kronikach[11]
  • ok. 1250 – miasto lokowane przez księcia śląskiego Henryka III na miejscu dawnej polskiej osady Sambice zniszczonej przez Tatarów w 1241.
  • 1253 - wymienione w kronikach jako miasto[12].
  • ok. 1270 – zaproszenie zakonu krzyżowców przez Henryka IV Probusa.
  • do 1290 – miasto w rękach Piastów wrocławskich.
  • koniec XIII w. – Bolko I Surowy, książę świdnicko-jaworski zbudował zamek, który następnie stał się siedziba kasztelana, a później rezydencją książąt ziębickich.
  • przełom XIII i XIV w. - duży ośrodek rzemieślniczy (tkactwo, piwowarstwo i bednarstwo) i handlowy[11]
  • 1322–1428 – stolica piastowskiego księstwa ziębickiego do śmierci księcia ziębickiego Jana w bitwie pod Starym Wielisławiem.
  • 1336–1742 – księstwo ziębickie, wraz z całym Śląskiem stanowiło lenno Korony Czeskiej
  • 1454–1647 – stolica podiebradzkiego księstwa ziębickiego (od 1569 księstwo stanowiło bezpośredni majątek Korony Czeskiej, Podiebradowie zachowali jednak tytuł książąt ziębickich aż do wygaśnięcia dynastii)
  • 1488 – wyburzenie zamku książęcego (resztki zamku widoczne były jeszcze w 1809, kiedy w tym miejscu zakładano ogród).
  • 1526 - miasto pod zwierzchnictwem Habsburgów[11]
  • 1654 – cesarz rzymski i król czeski Ferdynand III nadał księstwo ziębickie słoweńskim Auerspergom[11].
  • II poł. XVII w. - rozwój uprawy chmielu i piwowarstwa[11]
  • 1791 – książę Karl Josef von Auersperg sprzedał księstwo (wraz z Ząbkowicami Śląskimi) królowi pruskiemu Fryderykowi Wilhelmowi II.
  • 1795 – utworzenie wolnego mniejszego państwa stanowego ziębicko-ząbkowickiego – oba miasta wyłączono ze sprzedaży księstwa ziębickiego Ludwigowi W. von Schlabrendorfowi (za 300 000 talarów).
  • 1818-1932 - siedziba powiatu[11]
  • XIX w. – rozwój przemysłu: fabryka chemiczna, zakłady ceramiczne i spożywcze, połączenie kolejowe w 1872 ze Strzelinem, w 1873 z Kamieńcem Ząbkowickim.
  • 1905 – w mieście mieszkało 8475 osób, w tym 98% Niemców, 0,8% Polaków i 0,8% Żydów. 78,3% mieszkańców jest katolikami, zaś 20,8% – ewangelikami[13].
  • 1945 – przyłączenie miasta do Polski, wysiedlenie dotychczasowej ludności do Niemiec.
  • 1951 – odsłonięcie obelisku ku czci Armii Czerwonej znajdującego się przy pl. 15 Grudnia[14].
  • 1974 – odsłonięcie w parku miejskim monumentalnego Pomnika Zwycięstwa[14].

W miejscowości działało Państwowe gospodarstwo rolne Ziębice[15].

28 maja 2008 roku ziębicki kościół św. Jerzego Męczennika i Sanktuarium Męki Pańskiej został uroczyście nominowany przez papieża Benedykta XVI tytułem bazyliki mniejszej; ogłoszenie nominacji odbyło się 29 listopada 2008 roku.

DemografiaEdytuj

Piramida wieku mieszkańców Ziębic w 2014 roku[16].
 

ZabytkiEdytuj

 
Bazylika pw. św. Jerzego Męczennika i Sanktuarium Męki Pańskiej z XIII wieku
 
Zespół poklasztorny krzyżowców z czerwoną gwiazdą – kościół pw. śś. Piotra i Pawła

Według rejestru Narodowego Instytutu Dziedzictwa na listę zabytków wpisane są[17]:

  • ośrodek historyczny miasta
  • kościół par. – bazylika pw. św. Jerzego Męczennika i sanktuarium Męki Pańskiej, z 1270 r., XIV w., XV w., XIX w.
  • dawny kościół ewangelicki, obecnie sala gimnastyczna, z l. 1796–97, 1902 r.
  • synagoga, obecnie nieużytkowana, ul. Wąska 9, z 1844–1845 r.
  • zespół klasztorny krzyżowców z czerwoną gwiazdą, z ok. 1270 r. w obecnym kształcie z XVIII w., XIX w./XX w., ul. Kolejowa 29: kościół, pw. śś. Piotra i Pawła, klasztor, obecnie szpital
  • cmentarz żydowski, ul. Piaskowa, z poł. XIX w.: kaplica przedpogrzebowa, ogrodzenie
  • mury obronne, fragmenty z XIII–XIV w.
  • brama Paczkowska, z 1491 r. – XV w.
  • ratusz miejski z XIX wieku z wcześniejszą wieżą z wieku XVI. Fundamenty wieży pochodzą z epoki średniowiecza z pierwszego ratusza. Sama wieża jest renesansowa – pozostałość po drugim tzw. „starym ratuszu” zbudowanym w drugiej połowie XVI wieku. Gmach budynku przebudowano w końcu XIX wieku i nowy ratusz w stylu eklektycznym (neogotyckim z neorenesansowym) stoi od 1890 roku
  • wille, ul. Bolesława Chrobrego 11, z 1899 r., nr 12, z l. 1899–1900
  • dawna szkoła parafialna, obecnie dom, ul. Księdza Gacka 5 (d. Kościelna 1), z 1565 r., 1725 r.
  • dawna remiza straży pożarnej, ul. Garbarska 3, z XIX w.
  • dom, ul. Grunwaldzka 2 b, po 1870 r.
  • domy, ul. Kolejowa 22, 26, 28, z XVII w., XVIII w., pocz. XIX w./XX w.
  • dom, ul. Kościelna 6, 8, z XVIII w., XIX w.
  • dom, ul. Przemysłowa 2, z XVIII w., k. XIX w.
  • kamienice mieszczańskie w Rynku – domy: Rynek 2, 4, 5, 6, 7, 8, 9, 10, 11, 12, 14, 20, 22, 42, XVI, XVII, XVIII w. po 1860–80 r., XIX w., l. 1900–10, pocz. XX w.
  • kamienica, obecnie hotel, Rynek 31, z 1702 r., XIX w.
  • miejski dwór-dom opatów cysterskich z Henrykowa, Rynek 42, z 1600 r., 1702 r.
  • dawny urząd skarbowy, obecnie szkoła, pl. Wolności 1, z 1910 r.
  • zespół cukrowni, ul. Przemysłowa, z 1883 r., l. 1920–30 budynki: pakowni cukru, produktowni, surowni i filtracji, krajalnicy, płuczki buraków, suszarni cukru, biura technicznego

inne zabytki:

  • kolumna maryjna z 1686 r.[18]
  • kaplica Bożego Ciała, z 1738 r. wybudowana na miejscu zamku książęcego, który został zniszczony w 1488.
  • pomnik Orła Piastowskiego zbudowany na 1000-lecie istnienia Państwa Polskiego. Wysokość pomnika to ok. 7 metrów a rozpiętość skrzydeł blisko 10 metrów[potrzebny przypis].

KulturaEdytuj

 
Muzeum Sprzętu Gospodarstwa Domowego

W Ziębicach znajduje się jedyne w Polsce Muzeum Sprzętu Gospodarstwa Domowego w Ziębicach.

W Ziębicach w 1990 r. powstał punkrockowy zespół Fate.

Wspólnoty wyznanioweEdytuj

Współpraca międzynarodowaEdytuj

Miasta i gminy partnerskie[20]:

Szlaki turystyczneEdytuj

Zobacz teżEdytuj

PrzypisyEdytuj

  1. ↑ Wybory samorządowe 2018. Gmina Ziębice (pol.). Państwowa Komisja Wyborcza. [dostęp 2018-10-23].
  2. ↑ a b Wyniki badań bieżących - Baza Demografia - Główny Urząd Statystyczny, demografia.stat.gov.pl [dostęp 2020-07-15].
  3. ↑ Strona miejska.
  4. ↑ Strona miejska.
  5. ↑ Kodeks dyplomatyczny Wielkopolski, tom I, Biblioteka Kórnicka, Poznań 1877, s. 302.
  6. ↑ Wznowione powszechne taxae-stolae sporządzenie, Dla samowładnego Xięstwa Sląska, Podług ktorego tak Auszpurskiey Konfessyi iak Katoliccy Fararze, Kaznodzieie i Kuratusowie Zachowywać się powinni. Sub Dato z Berlina, d. 8. Augusti 1750.
  7. ↑ Józef Lompa, Krótki rys jeografii Śląska dla nauki początkowej, Głogówek 1847, s. 11.
  8. ↑ Zarządzenie Ministrów: Administracji Publicznej i Ziem Odzyskanych z dnia 7 maja 1946 r. (M.P. z 1946 r. nr 44, poz. 85).
  9. ↑ Powierzchnia i ludność w przekroju terytorialnym w 2013 r.. „Powierzchnia i Ludność w Przekroju Terytorialnym”, 2013-07-26. Warszawa: Główny Urząd Statystyczny. ISSN 1505-5507. 
  10. ↑ Marek Czapliński, Dzieje miasta Ziębice na Śląsku, Wrocław 1994.
  11. ↑ a b c d e f Słownik geograficzno-krajoznawczy Polski, PWN, Warszawa 1998, ​ISBN 83-01-12677-9​ s. 1025
  12. ↑ Janusz Czerwiński, Ryszard Chanas: Dolny Śląsk - przewodnik. Warszawa: Sport i Turystyka, 1977 s. 106
  13. ↑ Na podstawie danych ze spisu powszechnego z 1905 r., wg deklarowanego języka ojczystego i religii; nie zaklasyfikowano osób deklarujących więcej niż jeden język ojczysty; wliczono 23 mężczyzn odbywających w mieście służbę wojskową – Gemeindelexikon für das Königreich Preußen. Heft VI. Schlesien, Berlin 1908.
  14. ↑ a b Rada Ochrony Pomników Walki i Męczeństwa „Przewodnik po upamiętnionych miejscach walk i męczeństwa lata wojny 1939- 1945”, Sport i Turystyka 1988, ​ISBN 83-217-2709-3​, s. 778.
  15. ↑ Internetowy System Aktów Prawnych.
  16. ↑ Ziębice w liczbach, [w:] Polska w liczbach [online], polskawliczbach.pl [dostęp 2016-01-06] (pol.), liczba ludności w oparciu o dane GUS.
  17. ↑ Rejestr zabytków nieruchomych woj. dolnośląskiego. Narodowy Instytut Dziedzictwa. s. 249–251. [dostęp 2012-11-09].
  18. ↑ Ziębice – kolumna maryjna. kapliczki.org.pl. [dostęp 2013-11-05].
  19. ↑ Dane według wyszukiwarki zborów, na oficjalnej stronie Świadków Jehowy jw.org [dostęp 2018-10-14].
  20. ↑ Miasta partnerskie. [dostęp 2012-11-23].
  21. ↑ Informacje zawarte na stronie PTTK Strzelin; dostęp: 2017-07-09.

BibliografiaEdytuj

Linki zewnętrzneEdytuj

Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Ziębice&oldid=65022297”