Zigmantas Balčytis
Zigmantas Balčytis (ur. 16 listopada 1953 w Juodžiai w rejonie szyłokarczemskim) – litewski ekonomista, polityk, eurodeputowany VII i VIII kadencji, minister komunikacji w latach 2001–2005, minister finansów w latach 2005–2007, pełniący obowiązki premiera od 1 czerwca do 4 lipca 2006.
| |
| Data i miejsce urodzenia |
16 listopada 1953 |
|---|---|
| Minister komunikacji Litwy | |
| Okres |
od 12 lipca 2001 |
| Przynależność polityczna | |
| Poprzednik | |
| Następca | |
| Minister finansów Litwy | |
| Okres |
od 13 maja 2005 |
| Przynależność polityczna | |
| Poprzednik | |
| Następca | |
| Premier Litwy (p.o.) | |
| Okres |
od 1 czerwca 2006 |
| Przynależność polityczna | |
| Poprzednik | |
| Następca | |
Życiorys edytuj
W 1976 ukończył studia na Wydziale Finansów Uniwersytetu Wileńskiego ze specjalizacją ekonomista-matematyk.
W latach 1976–1978 pracował jako inżynier i naczelny inżynier w Biurze Projektowym w Ministerstwie Przemysłu Spożywczego LSRR. Od 1978 do 1984 był etatowym pracownikiem Komsomołu LSRR. W latach 1984–1989 pełnił funkcję zastępcy dyrektora Litewskiej Filharmonii Narodowej. W latach 1989–1991 był dyrektorem Centrum Szkoleniowego Związków Zawodowych. Od 1992 pełnił funkcję dyrektora Wileńskiej Wytwórni Betonu Asfaltowego, a w latach 1994–1996 zastępcy naczelnika okręgu wileńskiego. Od 1996 do 2000 był zastępcą dyrektora generalnego litewsko-węgierskiej spółki „Lithun”.
Był członkiem Komunistycznej Partii Litwy. Od 2000 członek Litewskiej Demokratycznej Partii Pracy, a od 2001 Litewskiej Partii Socjaldemokratycznej. Został członkiem rady, a w maju 2005 wiceprzewodniczącym tego ugrupowania.
W latach 2000–2004 sprawował mandat posła na Sejm, wybrany jako kandydat Litewskiej Demokratycznej Partii Pracy. Zasiadał we Frakcji Socjaldemokratycznej (LDDP-LSDP-LRS). W 2004 został ponownie wybrany do Sejmu jako przedstawiciel Litewskiej Partii Socjaldemokratycznej.
12 lipca 2001 został powołany na stanowisko ministra komunikacji (pełnił tę funkcję do 10 maja 2005). 13 maja 2005 mianowano go na stanowisko ministra finansów. Po rezygnacji Algirdasa Brazauskasa został 1 czerwca 2006 tymczasowym premierem. 15 czerwca prezydent Valdas Adamkus przedstawił jego kandydaturę na szefa rządu Sejmowi, który 20 czerwca nie wyraził zgody na jego powołanie na urząd premiera. 12 lipca 2006 otrzymał nominację na stanowisko ministra finansów w rządzie Gediminasa Kirkilasa. 28 marca 2007 został odwołany ze stanowiska. Funkcję ministra sprawował do 16 maja tego samego roku. W wyborach parlamentarnych w 2008 kolejny raz uzyskał mandat deputowanego, wygrywając już w pierwszej turze w okręgu jednomandatowym. W 2009 został posłem do Parlamentu Europejskiego VII kadencji. W 2012 ponownie wybrany do litewskiego Sejmu[1], odmówił jednak objęcia mandatu.
W 2014 Zigmantas Balčytis został kandydatem socjaldemokratów w wyborach prezydenckich. W pierwszej turze głosowania otrzymał około 13,62% głosów, przechodząc do drugiej tury. W ponownym głosowaniu z 25 maja 2014 przegrał z Dalią Grybauskaitė (poparło go 40,14% głosujących)[2]. W tym samym roku z powodzeniem ubiegał się natomiast o reelekcję do Europarlamentu, uzyskując mandat deputowanego do PE VIII kadencji[3]. Związał się później z Litewską Socjaldemokratyczną Partią Pracy. Z jej ramienia w 2020 został wybrany do Sejmu w jednym z okręgów jednomandatowych[4]. W trakcie kadencji wstąpił do Frakcji Demokratów „W imię Litwy”[5].
Przypisy edytuj
- ↑ Główna Komisja Wyborcza – Wybory 2012. [dostęp 2022-08-15]. (lit.).
- ↑ Główna Komisja Wyborcza – Wybory 2014. [dostęp 2022-08-15]. (lit.).
- ↑ Europos Parlamento rinkimai: konservatoriai ir liberalai švenčia. alfa.lt, 26 maja 2014. [dostęp 2022-08-15]. (lit.).
- ↑ Główna Komisja Wyborcza – Wybory 2020. [dostęp 2022-08-15]. (lit.).
- ↑ Milena Andrukaitytė: Z. Balčytis paliko Regionų frakciją, tapo Demokratų frakcijos „Vardan Lietuvos” nariu. diena.lt, 19 października 2021. [dostęp 2022-08-15]. (lit.).
Bibliografia edytuj
- Nota biograficzna na stronie Sejmu Republiki Litewskiej. [dostęp 2022-08-15]. (lit.).
- Profil na stronie Parlamentu Europejskiego. [dostęp 2022-08-15].