Zofia Branicka
Zofia z Branickich Potocka (ur. 11 stycznia 1790 w Warszawie - zm. 6 stycznia 1879 w Krzeszowicach) – polska szlachcianka, żona Artura Potockiego, którego poślubiła w 1816, filantropka.
| ||
.jpg)
| ||
 Korczak | ||
| Rodzina | Braniccy herbu Korczak | |
| Data i miejsce urodzenia | 11 stycznia 1790 Warszawa | |
| Data i miejsce śmierci | 6 stycznia 1879 Krzeszowice | |
| Ojciec | Franciszek Ksawery Branicki | |
| Matka | Aleksandra von Engelhardt | |
| Mąż | ||
| Dzieci | ||
Pochodziła z rodu Branickich, była córką Franciszka Ksawerego i Aleksandry, (mniemaną córką Katarzyny Wielkiej). Z małżeństwa z Arturem Potockim urodziła syna, Adama Potockiego.
Była miłośniczką sztuki, kolekcjonowała m. in. malarstwo włoskie. Jako filantropka była działaczką Arcybractwa Miłosierdzia i Towarzystwa Dobroczynności. Założyła szpital i schronisko dla biednych w Krzeszowicach i nazwała go imieniem męża Artura Potockiego. Patronowała akcji niesienia pomocy rannym w powstaniu styczniowym. Była inicjatorką przebudowy kaplicy Świętego Leonarda na Wawelu, fundatorką kaplicy Potockich w Katedrze Wawelskiej oraz założycielką Biura Ratunkowego dla niesienia pomocy pogorzelcom w pałacu „Pod Baranami”.
Została pochowana w Krzeszowicach 9 stycznia 1879.