Ch-27
Ch-27 (Ch-27PS, ros. Х-27ПС, ozn. NATO: AS-12 Kegler) – radziecki pocisk przeciwradarowy klasy powietrze-ziemia z lat 80 XX wieku.
| Państwo | |
|---|---|
| Rodzaj |
powietrze-ziemia |
| Przeznaczenie | |
| Lata produkcji |
1980– |
| Długość |
4194/4294 mm |
| Średnica |
275 mm[1] |
| Rozpiętość |
755 mm[1] |
| Masa |
301/303 kg |
| Napęd |
silnik rakietowy |
| Prędkość |
850 m/s (3060 km/h) |
| Zasięg |
40 km |
| Naprowadzanie |
samonaprowadzanie |
| Masa głowicy |
90 kg |
| Typ głowicy |
odłamkowo-burząca |
| Użytkownicy | |
| ZSRR i in. | |
Historia edytuj
Równolegle z pracami nad rakietami Ch-23 (naprowadzana radiokomendowo) i Ch-25 (naprowadzana na cel podświetlony wiązką lasera) w biurze konstrukcyjnym OKB Zwiezda prowadzono prace nad rakieta przeciwradiolokacyjną. Rakieta otrzymała oznaczenie Ch-27PS (skrót od ros. passiwnoje samonawiedienije – samonaprowadzanie pasywne), lecz później stosowano także samo oznaczenie Ch-27[2]. Nosiła też oznaczenie fabryczne „wyrób 72” (ros. izdielije 72)[3]. Prace rozpoczęto formalnie na podstawie postanowienia z 15 sierpnia 1972 roku[4]. Rakieta była zbliżona konstrukcyjnie do Ch-23 i Ch-25, różniła się głównie pasywną głowicą naprowadzającą się na źródło promieniowania radiowego, inną głowicą bojową, dwuzakresowym silnikiem rakietowym z bardziej energetycznym paliwem, pozwalającym zwiększyć prędkość lotu i zasięg z 10 km, oraz autopilotem[2].
Próby państwowe rakiety Ch-27 przeprowadzono na samolocie MiG-23BM w latach 1975-1977[1]. Formalnie została przyjęta na uzbrojenie postanowieniem władz (Komitetu Centralnego KPZR i Rady Ministrów ZSRR) 2 września 1980 roku[1]. Przeznaczona była przede wszystkim dla samolotów MiG-23BM/BK i MiG-27[4]. Ch-27 mogła być przenoszona przez samoloty MIG-25 i Su-17[potrzebny przypis]. Ch-27 znajdowała się na uzbrojeniu stosunkowo krótko. Jeszcze przed przyjęciem jej do uzbrojenia w OKB Zwiezda rozpoczęto prace nad modułowym pociskiem Ch-25M, opartym na konstrukcji Ch-27, którego wersja Ch-25MP została następcą Ch-27[5].
Opis edytuj
Pierwszy przedział pocisku zajmowała głowica samonaprowadzająca, z charakterystyczną stożkową obudową i niewielkimi destabilizatorami w tylnej części głowicy[4]. Pasywna głowica naprowadzająca była wyposażona w dwie anteny dostrojone do częstotliwości radarów systemów przeciwlotniczych MIM-14 Nike-Hercules i MIM-23 Hawk (podstawowe systemy przeciwlotnicze NATO w latach 70 XX w.). Jednakże, rakieta miała niewystarczający zasięg do zwalczania tych systemów spoza ich strefy rażenia, toteż od początku zakładano, że będzie służyć przede wszystkim do walki z systemami bliskiego zasięgu wojsk lądowych jak Crotale i Roland[6]. Stosowano dwie głowice samonaprowadzania: PRGS-1WP pracująca w paśmie A (długość rakiety 4194 mm, masa 301 kg, oznaczenie izdielije 721) i PRGS-2WP pracująca w paśmie A’ (długość 4294 mm, masa 303 kg, oznaczenie izdielije 72)[2]. W drugim przedziale była aparatura kierowania i autopilot oraz powierzchnie sterowe[4]. W trzecim przedziale była głowica bojowa odłamkowo-burząca F-27 o masie 90 kg[4]. Silnik rakietowy na paliwo stałe PRD-276 (lub 276M) miał czas pracy 11,5 s i był dwuzakresowy: szybko rozpędzał rakietę rozwijając ciąg ok. 2000 kG, a następnie podtrzymywał lot z prędkością marszową[4]. Prędkość maksymalna wynosiła 850 m/s (3060 km/h), a czas lotu do 90 s[1]. Rakieta w końcowym odcinku lotu wykonywała górkę i uderzała w cel pod kątem 20-30°[2]. Taki tor lotu zapewniał skuteczniejsze porażenie celu i był możliwy dzięki nowemu autopilotowi SUR-273[6]. Wykrycie celów dla rakiety i programowanie głowicy przed odpaleniem zapewniała aparatura Wjuga w podwieszanym zasobniku[2].
Zasięg zwalczania celów wynosił do 40 km[1]. Przy odpaleniu w locie z dużą prędkością na wysokości 12 km podczas prób zasięg oceniono na 37 km, a przy odpaleniu z wysokości 50 m spadał on do 17 km[1]. Prawdopodobieństwo trafienia z dokładnością do 10 m oceniano na 0,7[1].
Przypisy edytuj
- ↑ a b c d e f g h Angielski 2005 ↓, s. 30.
- ↑ a b c d e Angielski 2005 ↓, s. 28-29.
- ↑ Angielski 2005 ↓, s. 27.
- ↑ a b c d e f Angielski 2005 ↓, s. 29.
- ↑ Angielski 2005 ↓, s. 32.
- ↑ a b Angielski 2005 ↓, s. 28.
Bibliografia edytuj
- Piotr Butowski. Przegląd rosyjskich pocisków kierowanych klasy powietrze-ziemia i powietrze-woda. „Nowa Technika Wojskowa”. 1995. Nr. 3. s. 15-19. ISSN 1230-1655.
- Rostisław Angielski. «Zwiezda» sniała w Korolewie. „Tiechnika i Woorużenie”. Nr 7/2005, s. 27-30, lipiec 2005. (ros.).