Wikipedia

Zygfryd Czempisz

Zygfryd Czempisz (ur. 9 września 1910 w Berlinie, zm. podczas II wojny światowej będąc żołnierzem Wehrmachtu) – polski piłkarz[1].

Zygfryd Czempisz
Ilustracja
Data i miejsce urodzenia

9 września 1910
Berlin

Data i miejsce śmierci

n/n (czasy II W. Ś.)
n/n

Wzrost

178 cm[1]

Pozycja

obrońca

Kariera seniorska[a]
Lata Klub Wyst. Gole
do 1934 Diana Katowice
1935–1939 Ruch Chorzów 40 (0)
Kariera reprezentacyjna
Lata Reprezentacja Wyst. Gole
1933–1935 Śląsk 2 (0)
  1. ↑ Uwzględniono wyłącznie rozgrywki ligowe.

Czempisz był wychowankiem Diany Katowice, którą reprezentował w zawodach lekkoatletycznych oraz piłce nożnej do 1934 roku. Dodatkowo uprawiał piłkę ręczną w Pogoni Katowice, w barwach której osiągnął w sezonie 1934 tytuł mistrza Polski. W 1935 roku przeszedł do Ruchu Chorzów i występował w nim do momentu wybuchu II wojny światowej. Czempisz zdobył z drużyną w tym czasie trzykrotnie mistrzostwo Polski (1935, 1936, 1938). W latach 1933–1935 rozegrał dwa spotkania towarzyskie w reprezentacji Śląska.

Kariera sportowa edytuj

Zygfryd Czempisz urodził się 9 września 1910 w Berlinie. Był wychowankiem Diany Katowice[1]. W młodości uprawiał lekkoatletykę. W wieku szesnastu lat uczestniczył w zawodach lekkoatletycznych o odznakę Polskiego Związku Lekkiej Atletyki. Wygrał w skoku wzwyż, zaś z wynikiem 4,6 metra zajął drugie miejsce w skoku w dal[2]. We wrześniu 1931 roku zajął trzecie miejsce w biegu na 200 metrów podczas zawodów lekkoatletycznych Stowarzyszenia Młodzieży Polskiej o mistrzostwo Śląska w kategorii seniorów[3]. W sekcji piłki nożnej grał na pozycji napastnika[1][4]. W sierpniu 1932 roku wystąpił w barwach Iskry Łaziska Górne w przegranym sparingu (3:4, 7 sierpnia 1932 roku) przeciwko mistrzowi Śląska, Stowarzyszeniu Młodzieży Polskiej Panewniki. Czempisz był wówczas zgłoszony jako piłkarz Diany, przez co groziła mu dyskwalifikacja[5][6]. W październiku 1933 roku zagrał dla reprezentacji Śląska, która poniosła porażkę w wyjazdowym meczu z Podokręgiem Bielsko-Biała (5:3, 15 października 1933 roku)[7]. W grudniu strzelił hat tricka w towarzyskim spotkaniu z 06 Katowice, który został wygrany przez Dianę 2:5[8]. Czempisz grał w drużynie piłkarskiej do końca 1934 roku. Dodatkowo reprezentował Pogoń Katowice, z którą zdobył mistrzostwo Polski w piłce ręcznej jedenastoosobowej[1].

W obronie Czempisz zagrał tak, jak umiał najlepiej. Oswobadzający wykop, śmiałe wkraczanie w największy wir walki, stawiają go w rzędzie najlepszych obrońców.”

Prasa o występie Czempisza w meczu ligowym przeciwko Cracovii (1:1, 17 listopada 1935 roku)[9]

Do Ruchu Chorzów przeszedł w 1935 roku[10][11]. Transfer zawodnika w kwietniu zatwierdził wydział gier i dyscypliny Polskiego Związku Piłki Nożnej[12]. Czempisz miał spełniać rolę rezerwowego obrońcy, przez co na boisku pojawiał się pod nieobecność Huberta Wadasa[13][14]. W barwach nowego zespołu zadebiutował w wygranym meczu przeciwko Wiśle Kraków (4:2, 14 kwietnia 1935 roku), który był rozegrany w ramach drugiej kolejki ligowej[14]. W maju wystąpił w wygranej konfrontacji (5:2, 12 maja 1935 roku) reprezentacji Śląska z Lwowem[15]. W sierpniu zagrał w nieoficjalnym spotkaniu reprezentacji Polski z Rapidem Wiedeń, w którym padł remis (2:2, 1 sierpnia 1935 roku)[16]. We wrześniu ukazała się na łamach prasy informacja, jakoby miał przejść do Pogoni Lwów przez konflikt wywołany z władzami klubu[17]. W sezonie 1935 Ruch obronił tytuł mistrzowski zdobyty w poprzednim roku[10][18]. Czempisz zagrał w pięciu meczach ligowych[19].

W lutym 1936 roku zagrał w wygranym sparingu przeciwko Naprzodowi Lipiny (3:0, 2 lutego 1936) i doznał po faulu Ryszarda Pieca złamania nogi poniżej kolana[20]. Zdaniem lekarzy do treningów na boisku miał wrócić w kwietniu[21]. W wyniku urazu opuścił dziesięć kolejek ligowych, zaś do występów na boisku wrócił w przegranym pojedynku przeciwko ŁKS–owi Łódź (4:1, 23 sierpnia 1936 roku)[22]. Na początku sierpnia zagrał w spotkaniu piłki ręcznej o mistrzostwo Śląska, w którym Pogoń Katowice podejmowała Klub Sportowy Chorzów[23]. W październiku podczas przegranej konfrontacji z Wisłą Kraków (3:1, 25 października 1936 roku) odnowiła mu się kontuzja, której doznał z początkiem roku[24][25]. Sezon 1936 zakończył się kolejnym tytułem mistrza Polski zdobytym przez Ruch[10]. Czempisz wystąpił w siedmiu spotkaniach ligowych[22].

We wrześniu 1937 roku podczas wygranego meczu z ŁKS–em Łódź (4:3, 26 września 1937 roku) sprokurował w pierwszej połowie rzut karny po zagraniu piłki ręką[26]. Ruch nie obronił tytułu mistrzowskiego z poprzedniego roku i zajął na zakończenie rozgrywek ligowych trzecie miejsce w tabeli[10]. Czempisz zagrał w piętnastu kolejkach ligowych sezonu 1937[27].

W sezonie 1938 Ruch odzyskał tytuł mistrzowski[10]. Czempisz wystąpił w ośmiu spotkaniach ligowych, zaś od siódmej kolejki został zastąpiony na pozycji obrońcy przez Józefa Ibroma[28]. Ze względu na wybuch II wojny światowej rozgrywki ligowe w sezonie 1939 nie zostały ukończone. Czempisz rozegrał ostatni mecz w barwach Ruchu przed okupacją przeciwko Warcie Poznań (5:2, 20 sierpnia 1939 roku). W niedokończonych rozgrywkach zagrał w pięciu spotkaniach, po czym został zmobilizowany do Wehrmachtu i zginął w czasie służby (brak danych o miejscu śmierci)[28][1]. Volksbund Deutsche Kriegsgräberfürsorge, odpowiedzialne między innymi za utrzymanie niemieckich grobów z czasów II wojny światowej podaje, że Czempisz od 1 stycznia 1945 roku uznany był za zaginionego, a jego nazwisko figuruje w księdze pamiątkowej niemieckiego cmentarza Sammelfriedhof w Królewcu[29].

Statystyki edytuj

Klubowe w latach 1935–1939 edytuj

Sezon Klub Liga Liga krajowa[1]
Meczów Bramek
1935 Ruch Chorzów I Liga 5 0
1936 Ruch Chorzów I Liga 7 0
1937 Ruch Chorzów I Liga 15 0
1938 Ruch Chorzów I Liga 8 0
1939 Ruch Chorzów I Liga 5 0
Razem 40 0

Reprezentacja Śląska w latach 1933–1935 edytuj

Reprezentacja Rok Mecze Bramki
Śląsk 1933 1 0
1934 0 0
1935 1 0
Ogólnie 2 0

Sukcesy edytuj

Ruch Chorzów edytuj

Pogoń Katowice edytuj

Przypisy edytuj

  1. ↑ a b c d e f g h i j Gowarzewski (1918-1939) 2017 ↓, s. 34.
  2. ↑ Zawody lekkoatletyczne o odznakę P.Z.L.A.. „Polonia”. Nr 119, s. 5, 2 maja 1927. 
  3. ↑ Wyniki zawodów lekko-atletycznych S. M. P. o mistrzostwo Śląska. „Polska Zachodnia”. Nr 263, s. 3, 5 października 1931. 
  4. ↑ KS. Stadjon Król. Huta–Diana Katowice 1:2 (0:0). „Nowy Czas”. Nr 294, s. 9, 24 października 1933. 
  5. ↑ Sport w S. M. P.. „Polska Zachodnia”. Nr 232, s. 14, 2 maja 1932. 
  6. ↑ Rudy 2008 ↓, s. 18.
  7. ↑ a b K.S. „Ruch” (Wlk. Hajduki) przed ciężką próbą. Reprezentacja Śląska w Wielkich Hajdukach. „Siedem Groszy”. Nr 283, s. 3, 14 października 1933. 
  8. ↑ Spotkania towarzyskie. „Polska Zachodnia”. Nr 249, s. 2, 18 grudnia 1933. 
  9. ↑ Ruch po raz trzeci mistrzem Polski. „Nowiny Codzienne”. Nr 269, s. 4, 22 listopada 1935. 
  10. ↑ a b c d e Gowarzewski, Waloszek 1995 ↓, s. 49.
  11. ↑ Przez trud-do sławy wrót. K.S. Ruch rozwija sztandary zwycięstwa. Audiencja u kpt. Blachy–Perspektywy–Horoskopy. „Śląski Kurjer Poranny”. Nr 64, s. 7, 6 kwietnia 1935. 
  12. ↑ Mimo karencji wędrówka piłkarzy. „Śląski Kurjer Poranny”. Nr 68, s. 7, 10 kwietnia 1935. 
  13. ↑ Drużyny „Ruchu” i „Śląska” gotowe do rozgrywek ligowych. „Siedem Groszy”. Nr 96, s. 10, 7 kwietnia 1935. 
  14. ↑ a b Gowarzewski, Waloszek 1995 ↓, s. 44–45.
  15. ↑ a b Repr. Śląska bije Lwów 5:2 (3:2). „Śląski Kurjer Poranny”. Nr 99, s. 7, 13 maja 1935. 
  16. ↑ Piłkarski mistrz Austrji, Rapid przyjeżdża do Warszawy. „ABC: nowiny codzienne”. Nr 217, s. 5, 31 lipca 1935. 
  17. ↑ Drzazgi. „Śląski Kurjer Poranny”. Nr 214, s. 7, 7 września 1935. 
  18. ↑ Ruch po raz trzeci mistrzem Polski! Denerwującą gra–agresywna postawa Cracovii–zajścia po meczu. „Śląski Kurjer Poranny”. Nr 286, s. 5, 18 listopada 1935. 
  19. ↑ Gowarzewski, Waloszek 1995 ↓, s. 44–44.
  20. ↑ Czempisz złamał nogę. „Śląski Kurjer Poranny”. Nr 35, s. 7, 5 lutego 1936. 
  21. ↑ Drzazgi. „Śląski Kurjer Poranny”. Nr 72, s. 7, 13 marca 1936. 
  22. ↑ a b Gowarzewski, Waloszek 1995 ↓, s. 46–47.
  23. ↑ Derby Śląska w szczypiorniaku. Chorzów remisuje z Pogonią. „Siedem Groszy”. Nr 211, s. 7, 3 sierpnia 1936. 
  24. ↑ Kontuzja Czempisza. „Śląski Kurjer Poranny”. Nr 310, s. 7, 12 listopada 1936. 
  25. ↑ Nowy mistrz Polski pokonany przez odmłodzą Wisłę. „Przegląd Sportowy”. Nr 91, s. 1, 26 października 1936. 
  26. ↑ Z meczu Ruchu w Łodzi. „Katolik”. Nr 6, s. 223, 28 września 1937. 
  27. ↑ Gowarzewski, Waloszek 1995 ↓, s. 48–49.
  28. ↑ a b Gowarzewski, Waloszek 1995 ↓, s. 50–51.
  29. ↑ Siegfrid Czempisz [online], volksbund.de [dostęp 2022-06-21].

Bibliografia edytuj

Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Zygfryd_Czempisz&oldid=70417959”