Zygmunt Furtak
Zygmunt Furtak (ur. 19 grudnia 1911 w Lublinie, zm. 21 kwietnia 1996 w Warszawie) – polski inżynier budownictwa lądowego, działacz polityczny i dyplomata.
| Data i miejsce urodzenia |
19 grudnia 1911 |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci |
21 kwietnia 1996 |
| Podsekretarz Stanu w Ministerstwie Handlu Zagranicznego | |
| Okres | |
| Przynależność polityczna | |
| Ambasador PRL w Japonii | |
| Okres |
od październik 1969 |
| Odznaczenia | |
   
| |
Życiorys edytuj
Urodził się 19 grudnia 1911 w Lublinie, robotniczej rodzinie Aleksandra (zm. 1952) i Aleksandry (zm. 1975) Furtaków. W czasie I wojny światowej z rodziną przebywał w Rosji. Po powrocie do kraju, ukończył w 1930 gimnazjum matematyczno-przyrodnicze w Lublinie. W latach 1930–1938, z przerwą na służbę wojskową, studiował na Wydziale Inżynierii Lądowej Politechniki Warszawskiej. Po ukończeniu studiów pracował jako inżynier konstruktor.
W 1939 zmobilizowany, jako podporucznik 35 pułku piechoty brał udział w kampanii wrześniowej w walkach na Pomorzu, tam dostał się do niemieckiej niewoli. Osadzony w Oflagu II C Woldenberg, gdzie przebywał do wyzwolenia obozu przez Armię Czerwoną w lutym 1945. W oflagu w ramach „Bratniej Pomocy” Zrzeszenia Studiujących na Wyższych Uczelniach w Polsce prowadził dla jeńców-studentów wykłady z architektury i budownictwa[1].
W marcu 1945 wstąpił do PPR, od 1948 w PZPR[2]. W latach 1945–1946 w Ministerstwie Przemysłu i Handlu był zastępcą Naczelnego Dyrektora Centralnego Zarządu Przemysłu Mineralnego oraz pełnił funkcję Przewodniczącego Związku Zawodowego Pracowników Państwowych, w latach 1948–1952 był wicedyrektorem, potem dyrektorem Centralnego Zarządu Budownictwa Przemysłowego w Warszawie, w latach 1952–1953 dyrektorem Zjednoczenia Budowy Huty im. B. Bieruta w Częstochowie, w latach 1953–1954 zastępcą Dyrektora do Spraw Administracyjnych w Zjednoczeniu Budowy Huty im. Lenina w Krakowie, w latach 1954–1956 zastępcą dyrektora w Centralnym Zarządzie Budownictwa Przemysłowego „Północ” w Warszawie, w latach 1957–1962 na stanowisku dyrektora naczelnego Centrali Handlu Zagranicznego „CEKOP” w Warszawie. W okresie 1962 do 1965 był radcą handlowym w Ambasadzie PRL w Sztokholmie. Od lutego 1965 do września 1969 był podsekretarzem Stanu w Ministerstwie Handlu Zagranicznego. Od października 1969 do grudnia 1971 ambasador nadzwyczajny i pełnomocny PRL w Cesarstwie Japonii[3].
Zmarł 21 kwietnia 1996 w Warszawie, pochowany 26 kwietnia 1996 w grobie rodzinnym na cmentarzu Bródnowskim (kwatera 8F-4-1)[4].
Ordery i odznaczenia edytuj
- Order Sztandaru Pracy II klasy (22 lipca 1953)[5]
- Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski (8 października 1946)[6]
- Złoty Krzyż Zasługi (25 czerwca 1946)[7]
- Medal 10-lecia Polski Ludowej (18 stycznia 1955)[8]
Przypisy edytuj
- ↑ Jan Olesik. Działalność oświatowo-naukowa w Oflagu IIC Woldenberg. „Rocznik Lubuski”. Tom 10, s. 40, 1978. Zielona Góra: Lubuskie Towarzystwo Naukowe. [dostęp 2023-09-15].
- ↑ Zarys biografii na stronie IPN
- ↑ Dziennik Polski, r. XXV, nr 169 (7905), s. 3.
- ↑ Cmentarze Bródzieńskie [online], brodnowski.grobonet.com [dostęp 2023-09-15].
- ↑ M.P. z 1953 r. nr 93, poz. 1273 „za zasługi w pracy zawodowej w dziedzinie budownictwa przemysłowego”.
- ↑ M.P. z 1947 r. nr 25, poz. 122 „za zasługi przy usprawnieniu transportu kolejowego w Polsce”.
- ↑ M.P. z 1947 r. nr 79, poz. 529 „za zasługi przy zabezpieczeniu, odbudowie i organizacji przemysłu”.
- ↑ M.P. z 1955 r. nr 101, poz. 1400 - Uchwała Rady Państwa z dnia 18 stycznia 1955 r. nr 0/194 - na wniosek Ministra Budownictwa Przemysłowego.