Łysiczka stożkowata
Łysiczka stożkowata (Deconica inquilina (Fr.) Romagn. – gatunek grzybów należący do rodziny pierścieniakowatych (Strophariaceae)[1].
| |
| Systematyka | |
| Domena | |
|---|---|
| Królestwo | |
| Gromada | |
| Klasa | |
| Rząd | |
| Rodzina | |
| Rodzaj | |
| Gatunek |
łysiczka stożkowata |
| Nazwa systematyczna | |
| Deconica inquilina (Fr.) Romagn. Revue Mycol., Paris 2(6): 244 (1937) | |
Systematyka i nazewnictwo edytuj
Pozycja w klasyfikacji według Index Fungorum: Deconica, Strophariaceae, Agaricales, Agaricomycetidae, Agaricomycetes, Agaricomycotina, Basidiomycota, Fungi[1].
Po raz pierwszy takson ten zdiagnozował w 1818 r. Elias Fries nadając mu nazwę Agaricus inquilunus. Obecną, uznaną przez Index Fungorum nazwę nadał mu Henri Charles Louis Romagnesi w 1937 r.[1]
- Agaricus inquilinus Fr. 1818
- Agaricus inquilinus var. phacidius Fr. 1818
- Agaricus inquilinus var. squarrosulus Fr. 1828
- Deconica muscorum P.D. Orton 1960
- Geophila inquilina (Fr.) Kühner & Romagn. 1953
- Hylophila inquilina (Fr.) Quél. 1886
- Naucoria inquilina (Fr.) P. Kumm. 1871
- Psilocybe inquilina (Fr.) Bres. 1931
- Psilocybe muscorum (P.D. Orton) M.M. Moser, 1967
- Tubaria inquilina (Fr.) Gillet 1876)
Nazwę polską zaproponował Władysław Wojewoda w 2003 r. dla synonimu Psilocybe inquilina[3]. Po przeniesieniu do rodzaju Deconica nazwa polska stała się niespójna z nazwą naukową.
Morfologia edytuj
Średnica 0,5–2 cm, początkowo półkulisty, potem wypukły, na koniec płaskołukowaty, czasami z niewielkim garbkiem. Powierzchnia o barwie od czerwonawo brązowej przez ceglasto brązową do jasnożółto lub żółtawo brązowej. Jest higrofaniczny; w stanie wilgotnym jego powierzchnia blaknie do barwy słomkowej. W stanie wilgotnym kapelusz jest żłobkowany prawie na całej powierzchni, w stanie suchym tylko na brzegu. Pokryty jest żelatynowatą, łatwo ściągalną i błoniastą skórką, czasami z kłaczkowatymi, białawymi resztkami osłony[4].
Przyrośnięte lub nieco zbiegające, czerwonawo-brązowe do purpurowo brązowych. Ostrza tej samej barwy[4].
Wysokość 2–4 cm, grubość 1,5–2 mm, cylindryczny, równo gruby, często wygięty. Powierzchnia o barwie od białawej do czerwonawo brązowej, pokryta równoległymi brązowymi włókienkami, ponadto z resztkami szybko zanikającej zasnówki. Przy podstawie często występuje biała grzybnia[4].
- Cechy mikroskopowe
Zarodniki: W wysypie purpurowo brązowe, 7–8,8 (–10) × 4,5–6,6 µm, romboidalnawe do elipsoidalnych z przodu, elipsoidalne z boku. Podstawki: 4–zarodnikowe. Pleurocystyd brak. Cheilocystydy butelkowate do półbutelkowatych, (15–) 18–38 × 5–8 µm, z długą szyjką o szerokości 2,5–3,8 µm[4].
Występowanie edytuj
Znane jest jej występowanie w Ameryce Północnej i Europie, podano także jedno stanowisko w Argentynie[5]. Władysław Wojewoda w 2003 r. podał w Polsce liczne stanowiska z uwagą, że rozprzestrzenienie i stopień zagrożenia nie są znane[3].
Grzyb saprotroficzny. Występuje w różnego typu lasach i zaroślach, na polach i w sadach, wśród opadłych liści i traw na resztkach drzewnych. Owocniki zazwyczaj od maja do października[3].
Gatunki podobne edytuj
Cechą charakterystyczną łysiczki stożkowatej jest to, że trudno ją wyrwać bez przełamania trzonu lub wyrwania wraz z okazem kępek trawy.Ta cecha w połączeniu z innymi; zbiegające blaszki, wypukły kapelusz i mocno przeźroczyście żłobione brzegi, wyróżnia ten gatunek makroskopowo wśród innych łysiczek[4].
Przypisy edytuj
- ↑ a b c Index Fungorum [online] [dostęp 2020-12-28] (ang.).
- ↑ Species Fungorum [online] [dostęp 2020-12-28] (ang.).
- ↑ a b c Władysław Wojewoda, Checklist of Polish Larger Basidiomycetes. Krytyczna lista wielkoowocnikowych grzybów podstawkowych Polski, Kraków: W. Szafer Institute of Botany, Polish Academy of Sciences, 2003, ISBN 83-89648-09-1.
- ↑ a b c d e Psilocybe inquilina [online] [dostęp 2020-12-28] (ang.).
- ↑ Psilocybe inquilina [online], Discover Life [dostęp 2020-12-28] (ang.).