2-3-2W

2-3-2W (ros. 2-3-2В, numer seryjny 6998) – radziecka doświadczalna lokomotywa parowa dla pociągów ekspresowych, z otuliną aerodynamiczną, zaprojektowana i zbudowana w jednym egzemplarzu w 1938 roku w zakładach kolejowych w Woroszyłowgradzie (obecnie Ługańsku) pod kierownictwem inżyniera D.W. Lwowa.

2-3-2W (№ 6998)

Producent	Ługańsk
Lata budowy	1938
Układ osi	2'C2'
Wymiary
Masa służbowa	138 t
Masa przyczepna	64,5 t
Długość	16 870 mm
Wysokość	4997 mm
Rozstaw osi skrajnych	13 155 mm
Średnica kół napędnych	2200 mm
Średnica kół tocznych	1050 mm
Napęd
Trakcja	parowa
Ciśnienie w kotle	15 at
Powierzchnia ogrzewalna kotła	248,2 m²
Powierzchnia przegrzewacza	119 m²
Powierzchnia rusztu	7,04 m²
Średnica cylindra	670 mm
Skok tłoka	770 mm
Parametry eksploatacyjne
Moc znamionowa	3400 KM
Prędkość konstrukcyjna	180 km/h
Nacisk osi na szyny	21,5 t
Parametry użytkowe
Rozstaw szyn	1520 mm

Projektowanie i budowa

Parowóz o numerze fabrycznym 6998 został skonstruowany w Woroszyłowgradzkim Zakładzie Budowy Parowozów jako doświadczalna maszyna mająca osiągać wysokie prędkości, do prowadzenia pociągów ekspresowych . Nie miał nadanego oznaczenia kolei, natomiast w literaturze określany jest jako 2-3-2W, od układu osi w notacji rosyjskiej (2-3-2, niemiecki 2'C2') i litery oznaczającej producenta, w odróżnieniu od drugiego powstałego nieco wcześniej parowozu 2-3-2K Zakładów Kołomieńskich. Projekt powstał pod kierownictwem inżyniera D. Lwowa. Prototyp zbudowano w kwietniu 1938 roku. W odróżnieniu od konkurenta, znaczna część elementów konstrukcyjnych, w tym rurki kotłowe i cylindry, była zapożyczona z parowozów serii FD i IS, co ułatwiało eksploatację i naprawy. Konstrukcję starano się zrobić jak najlżejszą, uzyskując m.in. 3,5 tony oszczędności na walczaku kotła wykonanym ze stali podwyższonej wytrzymałości. Również koła o średnicy 2,2 m miały lżejsze pełne tarcze z otworami. Rzucającym się w oczy elementem była otulina aerodynamiczna wokół kotła, w formie cygara, nadająca mu charakterystyczny wygląd . Dla zmniejszenia oporów zastosowano w podwoziu lokomotywy i tendra łożyska toczne.

Eksploatacja

Parowóz został skierowany do eksploatacji w czerwcu 1938 roku w lokomotywowni Słowiańsk Kolei Południowo-Donieckiej i prowadził pociągi pospieszne i ekspresowe ze Słowiańska do Rostowa i Charkowa, o masie 600–850 ton. Na pochyłości 8‰ z pociągiem o masie 850 t rozwijał prędkość 70 km/h. Osiągnął wówczas przebieg około 6 tysięcy km. W lipcu 1938 roku parowóz został przeniesiony na Kolej Oktiabrską, prowadząc pociągi relacji Moskwa – Bołogoje. Rozwinął tam moc 3400 KM, ciągnąc pociąg o masie 900 ton . Ponieważ rozkład jazdy był dostosowany do wolniejszych parowozów S^U, parowóz 2-3-2W nie pracował w optymalnym reżimie i okazał się o 15% mniej ekonomiczny. Parowóz nie został skierowany do produkcji, pozostając doświadczalny; nie został też przebadany tak dokładnie jak seria 2-3-2K . Tuż przed II wojną światową planowano rozpocząć ruch pociągów ekspresowych na Kolei Oktiabrskiej, lecz parowozy w tym celu zamierzano zamówić w Zakładach Kołomieńskich; mimo to nie doszło do tego z powodu wybuchu wojny .

Po II wojnie światowej wymieniono w nim kocioł. W kwietniu 1957 roku, ze specjalnym pociągiem, lokomotywa osiągnęła prędkość 175 km/h, co stanowiło ostatni rekord prędkości parowozu w ZSRR .

Zobacz też

• 2-3-2K

Bibliografia

• Witalij Rakow: Łokomotiwy otieczestwiennych żeleznych dorog 1845-1955. Moskwa: 1995. ISBN 5-277-00821-7. (ros.).
• Witalij Rakow. Poslednij riekord skorosti parowozow. „Tiechnika Mołodioży”. Nr 9/1974, 1974. (ros.). 

Linki zewnętrzne

• Opis lokomotywy (jęz. rosyjski). anovichkov.msk.ru. [zarchiwizowane z tego adresu (2011-01-02)].
• Dane techniczne lokomotywy (jęz. rosyjski). scado.narod.ru. [zarchiwizowane z tego adresu (2013-05-16)].
• [1]
• Artykuł o lokomotywach 2-3-3W i 2-3-3K
• Opis i dane techniczne parowozu