7 Pułk Tatarski Wielkiego Księstwa Litewskiego
7 Pułk Tatarski Wielkiego Księstwa Litewskiego – oddział jazdy armii Wielkiego Księstwa Litewskiego wojska I Rzeczypospolitej.
| Historia | |
| Państwo | |
|---|---|
| Sformowanie | |
| Dowódcy | |
| Pierwszy |
Aleksander Mustafa Ułan |
| Organizacja | |
| Dyslokacja | |
Formowanie i zmiany organizacyjne edytuj
Sformowany w maju 1792[1]. Znany wcześniej jako Pułk Tatarski Aleksandra Ułana albo 2 Pułk Tatarów.Już po rozpoczęciu działań wojennych z Rosją, wielu spośród żołnierzy i oficerów 4 pułku przedniej straży opuściło macierzystą jednostkę, stając się zalążkiem nowo tworzonego 7 pułku tatarskiego[2]. W październiku 1792 został zwinięty do konfederacji targowickiej[1]. Według etatu we wrześniu 1792 roku liczyć miał 500, natomiast służyło w nim 409 ludzi. Po rozwiązaniu pułku część żołnierzy przeniesiona została do innych pułków. Proces ten przebiegał
6 kwietnia 1793 r. ppłk A. Ułan pisał do hetmana Sz. Kossakowskiego[3]:
Odebrałem po Lustracyi Rozkaz od JW Generała Zabiefy ażebym Towarzystwa Apszytował JW Chlewiński Generał Pisał do mnie abym Apszytował gdzie podług rozkazu mnie danego. Apszytowałem 146 głów w mcu Januaryi 1793 Roku. A gdy już Pułk zRedukowano to tylko mnie nie przyjęto iak tylko tych które poszli do Pułku JW Chlewińskiego y do Kirkora..? i tego samego dnia również do hetmana Kossakowskiego: Składam moią pokorną prośbę u nóg JWPana Dobrodzieja Za Officerami których leszcze iest iedynastu z pułku zRedukowanego bez służby Zostaiących, którzy niemaią Żadnego Sposobu Utrzymać się y Żyć dalej, mam Honor prosić Łaskawych w Zględów Pańskich Zatymiż Officerami aby mogli tym Czasowie do dalszey Decyzyji Pańskiej bydź umieszczone do pułków naporcyjach Towarzyskich Wyznaczonych.
Żołnierze pułku edytuj
Etatową obsadę oficerską normował etat stutysięczny wojska, według którego w pułku powinni się znajdować: pułkownik, podpułkownik, dwóch majorów, kwatermistrz, audytor, dwóch adiutantów, czterech rotmistrzów z chorągwiami, czterech rotmistrzów sztabowych, ośmiu poruczników, ośmiu chorążych[4].
Przypisy edytuj
- ↑ a b c d Gembarzewski 1925 ↓, s. 15.
- ↑ Machynia i Srzednicki 2002 ↓, s. 439.
- ↑ Machynia, Rakutis i Srzednicki 1999 ↓, s. 256.
- ↑ Machynia, Rakutis i Srzednicki 1999 ↓, s. 163.
- ↑ Machynia, Rakutis i Srzednicki 1999 ↓, s. 257.
Bibliografia edytuj
- Bronisław Gembarzewski: Rodowody pułków polskich i oddziałów równorzędnych od r. 1717 do r. 1831. Warszawa: Towarzystwo Wiedzy Wojskowej, 1925.
- Mariusz Machynia, Czesław Srzednicki: Oficerowie Rzeczypospolitej Obojga Narodów 1717-1794. T.1: Oficerowie wojska koronnego, cz.1: Sztaby i kawaleria. Kraków: Księgarnia Akademicka. Wydawnictwo Naukowe, 2002. ISBN 83-71-88-500-8.
- Mariusz Machynia, Valdas Rakutis, Czesław Srzednicki: Oficerowie wojska Wielkiego Księstwa Litewskiego. Sztab, kawaleria, artyleria, wojska inżynieryjne i piechota. Kraków: Księgarnia Akademicka. Wydawnictwo Naukowe, 1999. ISBN 83-7188-239-4.