Agrilus yuk
Agrilus yuk – gatunek chrząszcza z rodziny bogatkowatych i podrodziny Agrilinae.
| Agrilus yuk | |
| Jendek et Grebennikov, 2019 | |
| Systematyka | |
| Domena | |
|---|---|
| Królestwo | |
| Typ | |
| Gromada | |
| Rząd | |
| Podrząd | |
| Rodzina | |
| Podrodzina | |
| Plemię | |
| Rodzaj | |
| Gatunek |
Agrilus yuk |
Gatunek ten opisany został w 2019 roku przez Eduarda Jendeka i Wasilija Griebiennikowa na łamach Zootaxa. Jako miejsce typowe wskazano górę Phou Pane w Laosie[1].
Chrząszcz o prawie równoległobocznym w zarysie ciele długości 5,9–7,4 mm. Wierzch ciała jest jednolicie ubarwiony, wypukły. Głowa wyposażona jest w oczy złożone o średnicy nie mniejszej niż połowa szerokości ciemienia. Ciemię jest gęsto pomarszczone i ma głęboki pośrodkowy wcisk. Czułki mają piłkowanie zaczynające się od czwartego członu. Przedplecze jest podłużne do kwadratowego, najszersze pośrodku; ma łukowaty i szeroki płat przedni wystający przed przednie kąty, lekko łukowate brzegi boczne i rozwarte kąty tylne. Na powierzchni przedplecza występują wciski przednio-środkowy, tylno-środkowy i para płytkich wcisków bocznych. Prehumerus ma formę żeberkowatą. Boczne żeberka przedplecza są umiarkowanie zbieżne. Tarczka jest przysadzista. Pokrywy są owłosione w części tylnej, a czasem także w przedniej; mają osobne wierzchołki. Przedpiersie ma płytko, szeroko i łukowato wykrojoną odsiebną krawędź płata oraz wgnieciony, lekko rozszerzony wyrostek międzybiodrowy. Wyrostek międzybiodrowy zapiersia jest płaski. Odwłok ma niezmodyfikowany wciskami pierwszy z widocznych sternitów (wentryt) oraz łukowatą wierzchołkową krawędź pygidium. Genitalia samca cechują się symetrycznym i najszerszym w części wierzchołkowej edeagusem. Samice mają wyraźnie wydłużone pokładełko[1].
Owad orientalny, endemiczny dla Laosu, znany tylko z prowincji Houaphan[1].
Przypisy edytuj
- ↑ a b c Eduard Jendek, Vasily V. Grebennikov. Twenty more new species of Agrilus (Coleoptera: Buprestidae: Agrilinae) from the Oriental region. „Zootaxa”. 4564 (2), s. 449–469, 2019. DOI: 10.11646/zootaxa.4564.2.7.