Balneologia
Balneologia (z łac. balneum – „łaźnia”, z gr. lógos – „słowo, nauka”) – jedna z najstarszych dziedzin medycyny uzdrowiskowej zajmująca się badaniem właściwości leczniczych wód podziemnych i borowin oraz zastosowaniem ich w lecznictwie, zwłaszcza terapii chorób przewlekłych[1][2]. W Polsce konsultantem krajowym balneologii i medycyny fizykalnej od 3 kwietnia 2023 jest lek. med. Aleksandra Sędziak[3].
Historia edytuj
Balneologia rozwijana była już w starożytności. W Grecji, Egipcie i Rzymie stosowano kąpiele wodolecznicze. Kiedy w XVII-XIX wieku wprowadzono kuracje polegające m.in. na piciu wód mineralnych i różnorodnych zabiegach z użyciem wody mineralnej, nastąpił ponowny rozkwit balneologii, do którego znacznie przyczynili się Vincenz Priessnitz, Sebastian Kneipp i Wilhelm Winternitz. Współcześnie balneologia rozwija się głównie w Japonii i Europie, ze względu na największe tradycje uzdrowiskowe[1].
Prekursorem polskiej balneologii był Wojciech Oczko. W swoim dziele z 1578 roku pt. Cieplice sklasyfikował wody mineralne i lecznicze występujące w Polsce, opisał ich działanie oraz podał metody leczenia nimi. Za twórców polskiej balneologii uważa się Józefa Dietla, który przeprowadził klasyfikację polskich wód mineralnych i popularyzował uzdrowiska popradzkie, i Jana Żniniewicza, który wprowadził nowoczesne wodolecznictwo.
Zobacz też edytuj
Przypisy edytuj
- ↑ a b Dominika Wrońska: Encyklopedia – geografia. Kraków: Wydawnictwo Greg, 2006. ISBN 83-7327-754-4.
- ↑ Balneologia. W: Wielka Encyklopedia Medyczna. Enrico Cravetto (red.). T. 2: arc–baz. Warszawa: Planeta DeAgostini, 2011, s. 163. ISBN 978-83-268-0302-4.
- ↑ Konsultanci krajowi - Ministerstwo Zdrowia - Portal Gov.pl [online], Ministerstwo Zdrowia [dostęp 2024-01-23] (pol.).
