Bogdan Baran

Bogdan Baran (ur. 10 sierpnia 1952 w Krakowie) – polski pisarz, eseista, autor własnych książek i ponad stu przekładów książkowych z humanistyki i literatury pięknej niemieckiej, anglosaskiej i romańskiej.

Życiorys edytuj

Ukończył filozofię i matematykę na Uniwersytecie Jagiellońskim (1976). W 1988 r. uzyskał stopień doktora za rozprawę Pojęcie transcendencji u Martina Heideggera i Emmanuela Levinasa. W latach 1985–1990 stypendysta m.in. Fundacji Humboldta i Fundacji Boscha (RFN), Instytutu Nauk o Człowieku (Austria).

W latach 1976–1983 był pracownikiem Instytutu Filozofii UJ, 1983–1987 – redaktorem Wydawnictwa Literackiego. W latach 90. XX wieku wydawca, obecnie przewodniczący Rady Redakcyjnej Wydawnictwa Aletheia. Członek PEN Clubu, członek Prezydium ZG Stowarzyszenia Pisarzy Polskich, członek Rady Organizacji Pozarządowych przy Ministrze Kultury i Dziedzictwa Narodowego (2013–2016), prezes Zarządu Fundacji Domu Literatury w Warszawie.

Wybrana twórczość edytuj

Anatem B. czyli historia naturalna Rzeczywistości (1983)
Fenomenologia amerykańska (1990)
Saga Heideggera (1990)
Postmodernizm (1992)
Postnietzsche (1997)
Postmodernizm i końce wieku (2003)
Heidegger i powszechna demobilizacja (2004)

Przekłady m.in.

M. Heidegger, Kant a problem metafizyki (1989, 2012)
M. Heidegger, Bycie i czas (1994, 2003)
H.G. Gadamer, Prawda i metoda (1994, 2004, 2007)
A. Huxley, Nowy wspaniały świat (1988, 2004)
J. Améry, O starzeniu się. Podnieść na siebie rękę (2007, 2018)
D. Lessing, Pamiętnik przetrwania (2007)
W. Allen, Skutki uboczne (1990, 2007)
I. Levin, Dziecko Rosemary (1988, 2007)
F. Nietzsche, Listy (2007)
M. Scheler, Resentyment a moralności (2008)
S. Žižek, O wierze (2008), Żądanie niemożliwego (2014)
F. Nietzsche, Pisma pozostałe (2009)
W. Muschg, Tragiczne dzieje literatury (2010)
W. Benjamin, Berlińskie dzieciństwo na przełomie wieków (2010); Ulica jednokierunkowa (2011); Dziennik moskiewski (2012); Sny (2017); Krytyka i narracja. Pisma o literaturze (2018), Podróże wyobraźni (2021)
U. Eco, Kant a dziobak (2012)
C. Lévi-Strauss, Od miodu do popiołów (2013)
T. Eagleton, Zło (2012), Kultura a śmierć Boga (2014), Teoria literatury (2015)
N. Luhmann, Szkice o sztuce i literaturze (2016)
E. Jünger, Wybrane eseje o słowach i drzewach (2017)
P. Sloterdijk, Stres a wolność (2018)
H. Bloom, Zachodni kanon (2019)
S. Mallarmé, Prozy różne (2020)

Bibliografia edytuj

Lesław Bartelski M.: Polscy pisarze współcześni, 1939–1991: Leksykon. Wydawn. Nauk. PWN. ISBN 83-01-11593-9.