Bolesław Andrzej Ostrowski
Bolesław Andrzej Ostrowski (ur. 30 września 1891 w Warszawie, zm. 15 marca 1964 w Martinez, w Argentynie) – pułkownik piechoty Wojska Polskiego, pośmiertnie awansowany na generała brygady.
 Bolesław Ostrowski (1934) | |
 pułkownik piechoty
| |
| Data i miejsce urodzenia |
30 września 1891 |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci |
15 marca 1964 |
| Przebieg służby | |
| Lata służby | |
| Siły zbrojne |
|
| Jednostki | |
| Stanowiska |
dowódca brygady |
| Główne wojny i bitwy |
I wojna światowa |
| Odznaczenia | |
         
| |
.png){kind=small}
Życiorys edytuj
Był uczniem gimnazjum w Chełmnie. W latach 1906–1907 był członkiem Organizacji Bojowej Polskiej Partii Socjalistycznej[1]. W 1907 wyjechał do USA[1]. W latach 1910–1914 służył w Korpusie Piechoty Morskiej Stanów Zjednoczonych[1].
W marcu 1915 powrócił do Polski i wstąpił do Legionów Polskich[1]. Służył w 2 i 4 pułku piechoty Legionów. W lipcu 1917 po kryzysie przysięgowym internowany w Szczypiornie i kolejno: w Havelbergu, Rastatt i Werl[1]. Zwolniony z internowania w 1918 powrócił do kraju[1].
Od listopada 1918 w Wojsku Polskim. Od listopada 1918 do stycznia 1919 dowódca kompanii w Grupie Operacyjnej mjr. Wieczorkiewicza w walkach przeciw Ukraińcom[1]. Styczeń – luty 1919 w Milicji Ludowej w Kaliszu, luty – listopad 1919 dowódca 8 Batalionu Strzeleckiego. Major piechoty z 1 czerwca 1919. Listopad 1919 – lipiec 1920 komendant Tajnej Organizacji Wojskowej na Śląsku Cieszyńskim[1]. Lipiec 1920 – marzec 1921 dowódca batalionu zapasowego 4 pułku strzelców podhalańskich, marzec 1921 – grudzień 1924 dowódca batalionu sztabowego 4 pspodh. W grudniu 1924 został przeniesiony do 59 pułku piechoty w Inowrocławiu na stanowisko dowódcy I batalionu[2]. 11 marca 1926 roku został przesunięty na stanowisko kwatermistrza pułku[3]. W lutym 1927 roku został zastępcą dowódcy 71 pułku piechoty[1]. Od października 1927 do września 1931 był szefem wydziału i zastępcą szefa Departamentu Piechoty Ministerstwa Spraw Wojskowych w Warszawie[4][5]. Z dniem 15 września 1931 został wyznaczony na dowódcę 4 pułku piechoty Legionów w Kielcach[1]. Pułkownik z 1 stycznia 1934 roku. 1 lutego 1937 roku został mianowany dowódcą pułku KOP „Zdołbunów”[6]. W maju 1938 roku przejął od pułkownika dyplomowanego Stefana Roweckiego dowództwo Brygady KOP „Podole” w Czortkowie.
W okresie II RP został osadnikiem wojskowym w powiecie wilejskim[7].
Od sierpnia do 17 września 1939 roku dowódca 36 Dywizji Piechoty (Rezerwowej), walczącej z Niemcami w składzie Armii „Prusy”. Przez Węgry przedostał się na Bliski Wschód. Lipiec – wrzesień 1940 dowódca Oddziału Szkolnego Ośrodka Zapasowego Samodzielnej Brygady Strzelców Karpackich w Palestynie, wrzesień 1940 – czerwiec 1942 zastępca dowódcy Ośrodka Zapasowego Wojska Polskiego na Środkowym Wschodzie, czerwiec 1942 – luty 1943 oficer łącznikowy w Jerozolimie, luty 1943 – luty 1944 w Dowództwie Rejonowym Etapów w Palestynie, luty 1944 – kwiecień 1945 dowódca Jednostek Terytorialnych na Bliskim Wschodzie, kwiecień 1945 – kwiecień 1947 oficer łącznikowy 2 Korpusu Polskiego i komendant miasta Rzym. W kwietniu 1946 roku podlegały mu następujące pododdziały i instytucje wojskowe: Zespół Nr 1 Dobrobytu Żołnierza, Ośrodek Wojskowy Rzym-Cecchignola, Ośrodek Akademicki Rzym, pluton PSK Rzym i pluton żandarmerii Rzym[8].
Po demobilizacji wyjechał i osiadł w Argentynie, gdzie zmarł.
W 1960 roku w Londynie opublikował wspomnienia „Z bojowca na dowódcę pułku. W czterdziestolecie 4 pułku piechoty Legionów 1915–1955”.
23 stycznia 1968 roku Prezydent RP na Uchodźstwie, August Zaleski awansował go pośmiertnie na generała brygady[9][10].
Awanse edytuj
- chorąży – 15 listopada 1915
- podporucznik – 1 kwietnia 1916
- porucznik – 1918
- major – 1921
- podpułkownik – 12 kwietnia 1927 ze starszeństwem z dniem 1 stycznia 1927 i 32. lokatą w korpusie oficerów piechoty
- pułkownik – 1934
- generał brygady – pośmiertnie 23 stycznia 1968
Ordery i odznaczenia edytuj
- Krzyż Srebrny Orderu Wojskowego Virtuti Militari nr 4113 (1922)[11]
- Krzyż Niepodległości z Mieczami (20 stycznia 1931)[12]
- Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski (10 listopada 1928)[13]
- Krzyż Walecznych (czterokrotnie)
- Złoty Krzyż Zasługi z Mieczami
- Złoty Krzyż Zasługi (dwukrotnie: po raz pierwszy 11 marca 1932[14])
- Medal Pamiątkowy za Wojnę 1918–1921[15]
- Medal Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości[15]
- Odznaka „Za wierną służbę”[15]
- Krzyż Komandorski Orderu Wazów (1933, Szwecja)[16]
Przypisy edytuj
- ↑ a b c d e f g h i j Kolekcja GiO ↓, s. 4.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 127 z 4 grudnia 1924 roku, s. 714.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 13 z 11 marca 1926 roku, s. 87.
- ↑ Dziennik Personalny Ministra Spraw Wojskowych z 31 października 1927 r., Nr 25, s. 300.
- ↑ Dziennik Personalny Ministra Spraw Wojskowych z 3 sierpnia 1931 r., Nr 5, s. 233.
- ↑ Opinie dowódców pułków piechoty za 1936 rok, Instytut Józefa Piłsudskiego w Ameryce, sygn. 701/1/120, s. 42.
- ↑ Osadnicy wojskowi – lista kompletna. kresy.genealodzy.pl. s. 146. [dostęp 2015-04-05].
- ↑ Ostrowski 1946 ↓, s. 74.
- ↑ Kryska-Karski i Żurakowski 1991 ↓, s. 141.
- ↑ Dembiński 1969 ↓, s. 1.
- ↑ Dziennik Personalny z 1922 r. Nr 2, s. 102
- ↑ M.P. z 1931 r. nr 18, poz. 31 „za pracę w dziele odzyskania niepodległości”.
- ↑ M.P. z 1928 r. nr 260, poz. 631 „za zasługi na polu pracy niepodległościowej, organizacji i administracji wojska”.
- ↑ M.P. z 1932 r. nr 62, poz. 79 „za zasługi na polu sportu strzeleckiego”.
- ↑ a b c Zbiory NAC on-line [online], audiovis.nac.gov.pl [dostęp 2022-06-24].
- ↑ Sveriges statskalender / 1940. Bihang, s. 189.
Bibliografia edytuj
- Ostrowski Bolesław Andrzej. [w:] Kolekcja Generałów i Osobistości sygn. I.480.423 [on-line]. Wojskowe Biuro Historyczne. [dostęp 2024-01-24].
- Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2016-02-15].
- Rocznik Oficerski 1923. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1923.
- Rocznik Oficerski 1924. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1924.
- Rocznik Oficerski 1928. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1928.
- Rocznik Oficerski 1932. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1932.
- Józef A. Teslar, Czwarty Pułk Piechoty Legionów Polskich, Lwów 1916.
- Bolesław Andrzej Ostrowski: Pismo oficera łącznikowego i komendanta miasta Rzym. [w:] Ambasada RP przy Stolicy Apostolskiej. Sprawy wojskowe 2 Korpusu, 1946, sygn. sygn. A.44.745/1 [on-line]. IPMS, 1946-04-27. [dostęp 2017-08-11].
- Stefan Dembiński: Lista Oficerów Polskich Sił Zbrojnych na uchodźstwie według awansów dokonanych zarządzeniami Prezydenta Rzeczypospolitej, z uwzględnieniem rodzajów broni i służb. [w:] Dziennik Ustaw RP na Uchodźstwie [on-line]. 1969-06-30. [dostęp 2016-11-29].
- Tadeusz Jurga: Obrona Polski 1939. Warszawa: Instytut Wydawniczy PAX, 1990, s. 800–801. ISBN 83-211-1096-7.
- Tadeusz Kryska-Karski, Stanisław Żurakowski: Generałowie Polski niepodległej. Warszawa: Editions Spotkania, 1991.
- H. P. Kosk, Generalicja polska t. 2 wyd.: Oficyna Wydawnicza „Ajaks” Pruszków 2001.
- Jan Harajda, Jan Maciej Jasielski 03.01.1894 Płotycz powiat tarnopolski – 18.11.1964 Quilmes prowincja Buenos Aires, wydanie własne Poznań 2004, s.18.
- Wiktor Krzysztof Cygan, Oficerowie Legionów Polskich. Słownik Biograficzny, tom III, Wydawnictwo Barwa i Broń, Warszawa 2006.
- Piotr Zarzycki, Walki 36 Dywizji Piechoty Rezerwowej we wrześniu 1939 roku, Przegląd Historyczno-Wojskowy nr 2 (212) z 2006 r., s. 23–60.