Boris Feldman
Boris Mironowicz Feldman ros. Борис Миронович Фельдман (ur. 1890 w Pińsku, zm. 12 czerwca 1937 w Moskwie) – radziecki wojskowy, komkor od 1935 roku.
| |
 komkor
| |
| Data i miejsce urodzenia | |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci | |
| Przebieg służby | |
| Lata służby |
1913–1937 |
| Siły zbrojne | |
| Główne wojny i bitwy |
I wojna światowa, |
| Odznaczenia | |
| |
Życiorys edytuj
Urodzony w rodzinie żydowskiego stolarza. Współpracował z działaczami ruchu robotniczego, za co był kilkakrotnie aresztowany, sądzony i skazywany.
W 1913 powołany do armii carskiej, walczył w I wojnie światowej. Członek RKP(b) od 1919. W maju 1918 wstąpił do Armii Czerwonej. W latach 1918 – 1922 sekretarz Sztabu Rejonowego Briańska. W 1919 pomocnik szefa Oddziału Operacyjnego 13 Armii, później szef sztabu 1 Brygady 9 Dywizji Strzelców. W 1920 pomocnik szefa sztabu, a potem szef sztabu 57 i 55 Dywizji Strzelców. W latach 1920–1921 szef sztabu samodzielnej brygady. W czasie powstania tambowskiego w 1921 dowódca Korpusu Ekspedycyjnego w Tambowie.
W latach 1922–1925 dowódca 17 Korpusu Strzelców, w latach 1925 – 1928 dowódca 19 Korpusu Strzelców. W latach 1928 – 1934 szef sztabu Leningradzkiego Okręgu Wojskowego. W latach 1934–1937 szef Głównego Zarządu Kadr Armii Czerwonej, członek Rady Wojskowej przy Komisariacie Ludowym Obrony ZSRR. W 1937 zastępca dowódcy Moskiewskiego Okręgu Wojskowego.
W okresie „wielkiego terroru”, 15 maja 1937 aresztowany przez NKWD. Jego wymuszone zeznania dały pretekst do aresztowania m.in. Tuchaczewskiego. Sądzony przez nadzwyczajne zgromadzenie Sądu Najwyższego ZSRR i skazany 11 czerwca 1937 na śmierć z zarzutu o udział w spisku wojskowym w Armii Czerwonej i przygotowaniu obalenia władzy sowieckiej drogą powstania zbrojnego i klęski ZSRR w nadchodzącej wojnie. Wraz z nim zostało skazanych siedmiu innych wysokich dowódców Armii Czerwonej: Michaił Tuchaczewski, Jona Jakir, Robert Ejdeman, August Kork, Witalij Primakow, Ijeronim Uborewicz, Witowt Putna[1]. Stracony 12 czerwca 1937. Ciało skremowano w krematorium na Cmentarzu Dońskim, prochy pochowano anonimowo.
Zrehabilitowany postanowieniem Kolegium Wojskowego Sądu Najwyższego ZSRR 31 stycznia 1957. Odznaczony Orderem Czerwonego Sztandaru.
Przypisy edytuj
- ↑ Wyrok śmierci na ośmiu generałów sowieckich. „Gazeta Lwowska”, s. 1, Nr 130 z 13 czerwca 1937.