Czesław Kozierowski
Czesław Kozierowski (ur. 20 kwietnia 1890 w Wilnie, zm. wiosną 1940 w Charkowie) – pułkownik kawalerii Wojska Polskiego, działacz niepodległościowy, kawaler Orderu Virtuti Militari.
| |
 pułkownik kawalerii
| |
| Data i miejsce urodzenia |
20 kwietnia 1890 |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci |
1940 |
| Przebieg służby | |
| Lata służby |
1914–1940 |
| Siły zbrojne | |
| Jednostki | |
| Stanowiska |
przewodniczący OTO |
| Główne wojny i bitwy |
I wojna światowa |
| Odznaczenia | |
       
| |
Życiorys edytuj
Urodził się 20 kwietnia 1890 w Wilnie, ówczesnej stolicy guberni wileńskiej, w rodzinie Konstantego i Aleksandry z Gołkowskich[1]. Ukończył Korpus Kadetów w Połocku w 1907 oraz Szkołę Podchorążych Kawalerii w Jelizawetgradzie w 1910 roku. W latach 1914–1917 służył w armii rosyjskiej w stopniu podrotmistrza. Od 1917 żołnierz I Korpusu Polskiego w Rosji i członek Polskiej Organizacji Wojskowej (od 1919).
W 1919 został przyjęty do Wojska Polskiego. Uczestnik wojny 1919–1921 w szeregach 3 pułku ułanów. Od sierpnia do października 1920 pełnił obowiązki dowódcy tego oddziału. 15 lipca 1920 został zatwierdzony z dniem 1 kwietnia 1920 w stopniu majora, w kawalerii, w grupie oficerów „byłych Korpusów Wschodnich i byłej armii rosyjskiej”[2].
W latach 1921–1932 dowodził 4 pułkiem ułanów Zaniemeńskich w Wilnie[3][4][5][6]. 3 maja 1922 został zweryfikowany w stopniu podpułkownika ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919 i 74. lokatą w korpusie oficerów jazdy[7]. 16 marca 1927 został awansowany na pułkownika ze starszeństwem z dniem 1 stycznia 1927 i 6. lokatą w korpusie oficerów kawalerii[8]. 23 marca 1932 został mianowany członkiem Oficerskiego Trybunału Orzekającego[9]. W 1939 był przewodniczącym Oficerskiego Trybunału Orzekającego[10]. Po przejściu w stan spoczynku przynależny do OK IX. Został prezesem PCK w Wilnie.
W czasie kampanii wrześniowej 1939 po agresji ZSRR na Polskę dostał się do niewoli sowieckiej. Przebywał w obozie w Starobielsku. Wiosną 1940 został zamordowany przez funkcjonariuszy NKWD w Charkowie i pogrzebany w Piatichatkach. Od 17 czerwca 2000 spoczywa na Cmentarzu Ofiar Totalitaryzmu w Charkowie.
28 czerwca 1925 w Wilnie ożenił się z Marią Klezowicz, córką Tomasza i Barbary z Borowskich. Świadkami na ślubie byli kapitan samochodowy Aleksander Kozierowski i major kawalerii Antoni Szalkiewicz. Miał syna Konstantego (ur. 24 czerwca 1924).
Postanowieniem nr 112-48-07 Prezydenta RP Lecha Kaczyńskiego z 5 października 2007 został awansowany pośmiertnie do stopnia generała brygady[11]. Awans został ogłoszony 9 listopada 2007 w Warszawie, w trakcie uroczystości "Katyń Pamiętamy – Uczcijmy Pamięć Bohaterów".
Ordery i odznaczenia edytuj
- Krzyż Srebrny Orderu Wojskowego Virtuti Militari nr 5039 – 1920[12]
- Krzyż Niepodległości – 4 listopada 1933 „za pracę w dziele odzyskania niepodległości”[13]
- Krzyż Walecznych nr 41339 czterokrotnie (po raz pierwszy rozkazem 2 Armii, po raz drugi i trzeci w 1921[14], po raz czwarty w 1922[15])
- Złoty Krzyż Zasługi – 17 marca 1930 „za zasługi na polu wyszkolenia wojska”[16]
- Medal Pamiątkowy za Wojnę 1918–1921
- Medal Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości
- Krzyż Komandorski jugosłowiańskiego Orderu Świętego Sawy – 15 października 1924[17]
- Medal Zwycięstwa – 3 maja 1925[18][19]
Zobacz też edytuj
Przypisy edytuj
- ↑ Księga Cmentarna Charkowa 2003 ↓, s. 255.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 28 z 28 lipca 1920 roku, s. 545.
- ↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 607, 676.
- ↑ Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 549, 598.
- ↑ Rocznik Oficerski 1928 ↓, s. 293, 337.
- ↑ Rocznik Oficerski 1932 ↓, s. 139, 432.
- ↑ Lista starszeństwa 1922 ↓, s. 155.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 10 z 19 marca 1927 roku, s. 93.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 6 z 23 marca 1932 roku, s. 223.
- ↑ Rybka i Stepan 2006 ↓, s. 7, 432.
- ↑ M.P. z 2007 r. nr 85, poz. 885
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 1 z 26 stycznia 1922, s. 12.
- ↑ M.P. z 1933 r. nr 255, poz. 273.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 1 z 26 stycznia 1922 roku, s. 64.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 21 z 15 lipca 1922, s. 526.
- ↑ M.P. z 1930 r. nr 98, poz. 143.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 12 z 4 lutego 1925, s. 51.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 50 z 3 maja 1925, s. 240.
- ↑ Rocznik Oficerski 1928 ↓, s. 293.
Bibliografia edytuj
- Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2023-10-30].
- Lista starszeństwa oficerów zawodowych. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1922.
- Rocznik Oficerski 1923. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1923.
- Rocznik Oficerski 1924. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1924.
- Rocznik Oficerski 1928. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1928.
- Rocznik Oficerski 1932. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1932.
- Jerzy Ciesielski, Zuzanna Gajowniczek, Grażyna Przytulska, Wanda Krystyna Roman, Zdzisław Sawicki, Robert Szczerkowski, Wanda Szumińska: Charków. Księga Cmentarna Polskiego Cmentarza Wojennego. Jędrzej Tucholski (red.). Warszawa: Oficyna Wydawnicza RYTM, 2003. ISBN 83-916663-5-2.
- Ryszard Rybka, Kamil Stepan: Rocznik Oficerski 1939. Stan na dzień 23 marca 1939. Kraków: Fundacja CDCN, 2006. ISBN 978-83-7188-899-1.