Wikipedia

Dance of Death World Tour

Dance of Death World Tour to światowa trasa koncertowa formacji Iron Maiden, promująca ich trzynasty album studyjny Dance of Death. Trasa rozpoczęła się koncertem w węgierskiej miejscowości Debreczyn, 19 października 2003 roku, zaś zakończyła w Tokio, 8 lutego 2004 roku. Zespół dotarł z koncertami do 24 państw świata. Grupa również prezentowała muzykę z 13. albumu studyjnego, w ramach imprez sportowo – muzycznych realizowanych pod hasłem „SoccerSix” latem 2004 roku. Muzycy zaprezentowali zgromadzonej publiczności konceptualne widowisko, stworzone specjalnie z myślą o promocji albumu. Większość koncertów odbywała się w arenach widowiskowo - sportowych, jednak w przypadku kilku koncertów w Ameryce Południowej zdecydowano się na koncerty stadionowe.

Dance of Death World Tour
Ilustracja
Grafika pochodząca z albumu Dance of Death
Wykonawca trasy koncertowej
Iron Maiden
Promowane albumy

Dance of Death

Lokalizacje

Europa, Ameryka Północna, Ameryka Południowa, Azja

Data rozpoczęcia

19 października 2003

Data zakończenia

8 lutego 2004

Liczba koncertów

53
Odwołanych: 2

Widownia

1,2 mln

Iron Maiden
Give Me Ed... 'Til I'm Dead Tour
(2003) 		Dance of Death World Tour
(2003-2004) 		Eddie Rips Up the World Tour
(2005)

Muzycy w licznych wywiadach poprzedzających trasę twierdzili, iż wyjątkowo teatralny charakter przedstawienia towarzyszącego poszczególnym koncertom, może być trafnie oddany jedynie w przypadku spektakli realizowanych w bardziej kameralnych obiektach[1]. Trasa została niemal całkowicie wyprzedana, koncerty wraz z trzema imprezami z serii „SoccerSix” przyciągnęły niemal 1,2 mln fanów. DVD oraz album koncertowy Death on the Road zostały zarejestrowane w Dortmundzie, w legendarnej Westfalenhalle[2].

Supporty edytuj

Setlista edytuj

 
Adrian Smith w 2003
  • Introdukcja: „Declamation” (Chris Payne) na każdym koncercie trasy.
  1. „Wildest Dreams” (z albumu Dance of Death, 2003)
  2. „Wrathchild” (z albumu Killers, 1981)
  3. „Can I Play with Madness” (z albumu Seventh Son of a Seventh Son, 1988)
  4. „The Trooper” (z albumu Piece of Mind, 1983)
  5. „Dance of Death” (z albumu Dance of Death, 2003)
  6. „Rainmaker” (z albumu Dance of Death, 2003)
  7. „Brave New World” (z albumu Brave New World, 2000)
  8. „Paschendale” (z albumu Dance of Death, 2003)
  9. „Lord of the Flies” (z albumu The X-Factor, 1995)
  10. „No More Lies” (z albumu Dance of Death, 2003)
  11. „Hallowed Be Thy Name” (z albumu The Number of the Beast, 1982)
  12. „Fear of the Dark” (z albumu Fear of the Dark, 1992)
  13. „Iron Maiden” (z albumu Iron Maiden, 1980)

Bisy:

  1. „Journeyman” (z albumu Dance of Death, 1981)
  2. „The Number of the Beast” (z albumu The Number of the Beast, 1982)
  3. „Run to the Hills” (z albumu The Number of the Beast, 1982)

Uwagi:

  • The Dance of Death World Tour było ostatnim w trakcie którego materiał z albumów nagranych z Blazem Bayleyem został włączony do repertuaru koncertów, w tym wypadku był to utwór „Lord of the Flies”[4].
  • „Wrathchild” nie uwzględniono w programie koncertów dwóch pierwszych koncertów[4].

Oprawa trasy edytuj

Scena wykorzystywana na trasie przypominała średniowieczną warownię, zwieńczoną po obu stronach wybiegów dwoma kilkumetrowymi basztami, we wnętrzu których ukryto posągi przedstawiające personifikacje śmierci, znane z ilustracji okładkowej płyty („The Grim Reaper”). Pomiędzy basztami, w głębi estrady widniała okratowana brama do twierdzy, wyeksponowana w trakcie pierwszego utworu koncertu. Platforma sceny została pokryta tworzywem z reprodukcją czerwono - białej planszy z wpisaną wewnątrz, dwunastoramienną gwiazdą, identyczną, jaka zdobiła dolną część ilustracji albumu Dance of Death oraz wnętrze pudełka płyty CD[5].

Tournee przeszło do historii ze względu na intensywne wykorzystanie para-teatralnych rekwizytów. Bruce Dickinson rozpoczynał utwór „Dance of Death” siedząc na tronie, po lewej stronie podium sceny. Wykorzystywał również pelerynę, a nawet dwie maski weneckie. „Paschendale” otwierały odgłosy rodem z pola bitwy, nawiązujące do Pierwszej Wojny Światowej. Członkowie ekipy technicznej, przebrani w mundury z epoki, instalowali wokół wybiegów sceny transzeje i rozkładali obok nich fantomy martwych żołnierzy, w tym czasie Bruce Dickinson recytował strofy „Anthem for Doomed Youth” Wilfreda Owena. Bruce wykonywał wspomniany utwór, przebrany w mundur i hełm pruskiego żołnierza. Wszystkiemu towarzyszyły niesłychanie intensywne efekty świetlne, błyski stroboskopów oraz wdmuchiwany pneumatycznie dym z suchego lodu. Podczas „The Trooper” frontman pojawił się na tylnej platformie estrady w mundurze brytyjskiego kawalerzysty, dzierżąc sztandar Union Jack[5].

Ogromny Eddie wyłaniał się zza estrady podczas „Iron Maiden”, odziany w czarną pelerynę wymachiwał kosą w kierunku widowni. Wersja mobilna maskotki, również przedstawiona jako personifikacja śmierci, pojawiała się podczas prezentacji utworu „The Number of the Beast.”[5] Koncerty zostały wzbogacone o efekty naturalistyczne, m.in. wspomniane już odgłosy bitwy, nocnego koncertu cykad czy burzy (przed „Rainmaker”) oraz recytację słynnego fragmentu „Hamleta” Wiliama Shakespeare’a: „Są takie rzeczy na niebie i ziemi, o których nie śniło się waszym filozofom...” (org.: „There are more things in heaven and earth, than are dreamt of in your philosophy”)[6] Utwór „Journeyman” był wykonywany wyłącznie w wersji akustycznej z udziałem publiczności[5].

System oświetleniowy wykorzystywany na trasie, składał się z dwóch standardowych ramp dźwigających po 75 reflektorów typu PAR 64, kaskady jaskrawych zestawów halogenów oświetlających publiczność, oraz trzech mobilnych, trójkątnych ramp z ponad setką świateł, wewnątrz których zainstalowano specjalne tworzywo z reprodukcjami grafiki umieszczonej na platformie estrady. Wraz z nią oraz scenerią średniowiecznej twierdzy, całość tworzyła jednolity, niezwykle klimatyczny koncept. Proces nagrywania albumu, konstrukcji estrady, opracowania scenografii, organizacji koncertów i wyboru obiektów na poszczególne występy, uwieczniono w dodatku dokumentalnym do DVD Death on the Road z 2005 roku[5].

Daty trasy edytuj

UWAGA! w wyniku aktualizacji danych, nazwy obiektów nie muszą się pokrywać ze stanem pierwotnym, znanym z materiałów prasowych grupy.

Data Miasto Kraj Miejsce
Europa
19 października 2003 Debreczyn   Węgry Főnix Hall
21 października 2003 Bańska Bystrzyca   Słowacja Bystrica Sports Hall
22 października 2003 Praga   Czechy T-Mobile Arena
24 października 2003 Monachium   Niemcy Olympiahalle
25 października 2003 Stuttgart Schleyerhalle
27 października 2003 Assago   Włochy Mediolanum Forum
28 października 2003 Florencja Nelson Mandela Forum
30 października 2003 Zurych   Szwajcaria Hallenstadion
31 października 2003 Tonex Salle des Fètes
1 listopada 2003 Badalona   Hiszpania Palau Municipal
2 listopada 2003 Madryt Palacio Vistalegre
4 listopada 2003 Frankfurt   Niemcy Jahrhunderthalle
12 listopada 2003 Kopenhaga   Dania Valby-Hallen
14 listopada 2003 Sztokholm   Szwecja Ericsson Globe
15 listopada 2003 Göteborg Scandinavium
17 listopada 2003 Hanower   Niemcy Eilenriedehalle
18 listopada 2003 Berlin Arena Berlin
20 listopada 2003 Leuven   Belgia Brabenthal
22 listopada 2003 Paryż   Francja Omnisport de Bercy
24 listopada 2003 Dortmund   Niemcy Westfalenhallen
26 listopada 2003 Hamburg Alsterdorfer Sporthalle
27 listopada 2003 Lipsk Arena Leipzig
28 listopada 2003[a] Wrocław   Polska Hala Stulecia
1 grudnia 2003 Dublin   Irlandia The Point
3 grudnia 2003 Newcastle upon Tyne   Anglia Telewest Arena
4 grudnia 2003 Nottingham National Ice Centre
6 grudnia 2003 Sheffield Sheffield Arena
8 grudnia 2003 Glasgow   Szkocja SECC
9 grudnia 2003 Manchester   Anglia Manchester Arena
12 grudnia 2003 Londyn Earl’s Court
13 grudnia 2003 Rotterdam   Holandia Ahoy Rotterdam
15 grudnia 2003 Cardiff   Walia Motorpoint Arena Cardiff
16 grudnia 2003 Birmingham   Anglia National Exhibition Centre
18 grudnia 2003 Metz   Francja Galaxie Amnéville
21 grudnia 2003 Helsinki   Finlandia Hartwall Arena
Ameryka Południowa
11 stycznia 2004 Buenos Aires   Argentyna Estadio José Amalfitani
13 stycznia 2004 Santiago   Chile Pista Nacionale
16 stycznia 2004 Rio de Janeiro   Brazylia Citibank Hall
17 stycznia 2004 São Paulo Estádio do Pacaembu
Ameryka Północna
20 stycznia 2004 Montreal, Quebec   Kanada Centre Bell
21 stycznia 2004 Québec, Quebec Colisée Pepsi
23 stycznia 2004 Nowy Jork   Stany Zjednoczone Hammerstein Ballroom
24 stycznia 2004
26 stycznia 2004
27 stycznia 2004
30 stycznia 2004 Los Angeles Universal Amphitheatre
31 stycznia 2004
Azja
5 lutego 2004 Sapporo   Japonia Kosei Nenkin Hall
7 lutego 2004 Osaka Osaka-jo Hall
8 lutego 2004 Saitama Saitama Super Arena
Europa
22 lipca 2004[b] Manchester   Anglia Old Trafford S6M&G
24 lipca 2004[b] Mediolan   Włochy San Siro Stadium S6M&G
28 lipca 2004[b] Madryt   Hiszpania Stadion Camp Nou S6M&G

Uwagi edytuj

  1. ↑ Headliner „Mystic Festival”
  2. ↑ a b c Imprezy z cyklu „SoccerSix Music & Game”
  • Koncerty zagrane w ramach trasy uchodziły za najbardziej teatralne w karierze zespołu[5].
  • 35 koncertów w arenach widowiskowo - sportowych Wielkiej Brytanii i reszty Europy, zobaczyło ponad 500 tys. widzów. Prawie wszystkie koncerty trasy były kompletnie wyprzedane[5].
  • Trasa po Wielkiej Brytanii została wyprzedana w przeciągu kilku dni[5].
  • W Polsce grupa wystąpiła jako gwiazda „Mystic Festival” we Wrocławiu. Estrada zbudowana na potrzeby niniejszego występu była największą, jaką ktokolwiek zbudował w zamkniętym obiekcie w Polsce[5].
  • Grupa Kat podczas koncertu na „Mystic Festival” w roli supportu Iron Maiden zarejestrowała DVD oraz album koncertowy, zatytułowany Somewhere in Poland.
  • Koncert z 24 listopada 2003 w dortmundzkiej Westfalenhallen, był wielokrotnie transmitowany w Niemczech via VIVA TV, został również zarejestrowany i wydany jako zestaw 3DVD/2CD Death on the Road[5].
  • Daty koncertów w Helsinkach, Wrocławiu oraz Nancy zostały przebookowane na późniejsze terminy z uwagi na chorobę gardła Bruce’a Dickinsona[5].
  • Wyprzedany w ciągu minut koncert w kameralnej sali w Tonex - Szwajcaria, 31 października 2003, został odwołany ze względu na konflikt dystrybucyjno-prawny operatora sprzedaży biletów.
  • Koncert w Hammerstein Ballroom w Nowym Jorku, zabookowany na 27 stycznia 2004, został odwołany z uwagi na awarię konsolety dźwiękowej, w którą jeden z rozentuzjazmowanych fanów rzucił plastykowym kubkiem z piwem[5].
  • Koncert w São Paulo zobaczyło 60 tys. widzów[5].
  • Koncert w Buenos Aires zobaczyło 55 tys. widzów[5].
  • Koncert w Santiago przyciągnął prawie 40 tys. widzów[5].
  • Koncert w Tokio na Saitama Super Arena zgromadził 27 tys. fanów. Był to największy, pojedynczy koncert grupy w tym kraju[5].
  • Trzy lipcowe imprezy charytatywne z cyklu „SoccerSix Music & Game” służyły zebraniu środków na pomoc dzieciom dotkniętym chorobami nowotworowymi. W rozgrywkach uczestniczyli m.in. muzycy grupy oraz inni artyści z branży i znani piłkarze. Zmagania sportowe urozmaicono muzyką Iron Maiden. Uczestniczyło w nich 230 tys. widzów. Bilet - cegiełka miał cenę symboliczną[5].
  • Koncerty zagrane w latach 2003 - 2004 wygenerowały drugi co do wielkości dochód dla artysty brytyjskiego[5].

Przypisy edytuj

  1. ↑ Iron Maiden Tours. 2011-02-20. [dostęp 2013-11-12]. (ang.).
  2. ↑ Iron Maiden announce details of Death On The Road DVD/CD. 2011-08-20. [dostęp 2013-11-02]. (ang.).
  3. ↑ a b c d e f g h i j k l m n Trasa Dance of Death - Supporty. maidenfrance.fr, 12 stycznia 2005. [dostęp 2011-03-12]. (fr.).
  4. ↑ a b Setlist 04. maidenfrance.fr, 23 marca 2007. (fr.).
  5. ↑ a b c d e f g h i j k l m n o p q r Wall, Mick: Iron Maiden: Run to the Hills III, the Authorised Biography. Wyd. 3. Sanctuary Publishing, 2004, s. 380. ISBN 1-86074-542-3. (ang.).
  6. ↑ Shakespeare, William: Hamlet act. 1, scene V. Wyd. 23. Press Publishing, 2015. (ang.).
Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Dance_of_Death_World_Tour&oldid=72308784”