Delta-P
Delta-P – górny człon rakiet nośnych serii Delta, wykorzystywany w latach 1972-1988 w serii rakiet Delta 1000, Delta 2000 oraz Delta 3000, jako konstrukcję zastępującą człon Delta-F. Był to pierwszy człon górny rakiet Delta zasilany hipergolową mieszanką Aerozine 50 oraz N2O4[1] (używaną dotychczas w stopniu Transtage dla rakiet Titan 3C), głównie za sprawą silnika TRW TR-201, konstrukcyjnie wywodzącego się z silnika członu zniżania lądownika księżycowego z programu Apollo[2].
| Producent | |
|---|---|
| Człon rakiet | |
| Materiały napędowe | |
| Rok pierwszego startu |
1972 |
| Rok ostatniego startu |
1988 |
| Koszt jednostkowy |
4 350 000 USD |
| Osiągi | |
| Siła ciągu przy starcie |
41,92 kN |
| Impuls właściwy w próżni |
319 s |
| Maks. czas działania |
431 s |
| Wymiary | |
| Długość |
5,9 m |
| Średnica |
2,4 m |
| Masa pustego |
950 kg |
| Masa maksymalna |
5434 kg |
| Silniki | |
| Silnik 1. | |
Po wyczerpaniu zapasu silników TR-201 firma McDonnell Douglas wprowadziła dla rakiet Delta 3000 człon Delta-K, zasilany takim samym paliwem, ale wyposażony w zmodernizowaną wersję silnika AJ-10. Człon ten z kolei znalazł później zastosowanie w rakietach Delta 4000, Delta 5000 oraz Delta II.