Dionizy (Petrović)

Dionizy, imię świeckie Damjan Petrović (ur. 1858 w Bosanskiej Gradišce, zm. 7 grudnia 1900 w Skopje) – serbski biskup prawosławny.

Dionizy

Dionisije

Damjan Petrović
Biskup raszko-prizreński
Kraj działania	Imperium Osmańskie
Data i miejsce urodzenia	1858 Bosanska Gradiška
Data i miejsce śmierci	7 grudnia 1900 Skopje
Biskup raszko-prizreński
Okres sprawowania	1896–1900
Wyznanie	prawosławne
Kościół	Patriarchat Konstantynopolitański
Inkardynacja	Metropolia raszko-prizreńska
Śluby zakonne	1878
Prezbiterat	1878
Chirotonia biskupia	25 stycznia 1896

Sukcesja apostolska

Data konsekracji	25 stycznia 1896
Miejscowość	Stambuł
Miejsce	Katedra św. Jerzego
Konsekrator	Antym VII

Życiorys

Urodził się w prawosławnej serbskiej rodzinie Ostoji i Mariji. Ukończył szkołę teologiczną w Belgradzie, tam też w 1878 r. został postrzyżony na mnicha. 18 grudnia 1878 r. w soborze św. Michała Archanioła w Belgradzie został wyświęcony na hieromnicha. Od 1883 do 1886 r. służył w eparchii zwornickiej. W 1889 r. dzięki stypendium rządu serbskiego wyjechał na studia do akademii teologicznej Patriarchatu Konstantynopolitańskiego na Chalki. Patriarcha Konstantynopola nadał mu została godność archimandryty. Został skierowany do pracy duszpasterskiej w eparchii skopijskiej, jednak zanim ją realnie podjął, otrzymał nominację na metropolitę raszko-prizreńskiego. Jego chirotonia biskupia odbyła się w katedrze św. Jerzego w Konstantynopolu 25 stycznia 1896 r., pod przewodnictwem patriarchy Antyma VII.

Dionizy był pierwszym od kilku dekad biskupem pochodzenia serbskiego na katedrze raszko-prizreńskiej. Jego nominacja była m.in. efektem zabiegów króla serbskiego Aleksandra I u sułtana Abdulhamida II i patriarchy konstantynopolitańskiego Neofita (sprawującego urząd w latach 1891–1894). Przybycie Dionizego do Kosowa zostało przyjęte z ogromną radością przez miejscową ludność serbską. Dionizy wielokrotnie występował przed miejscowymi władzami tureckimi jako obrońca Serbów w konfliktach z ludnością albańską, działał na rzecz rozwoju cerkiewnej oświaty. Był jednak słabego zdrowia i zmarł po czterech lata na urzędzie, podczas leczenia, na które wyjechał do Skopje. Na własną prośbę został pochowany w monasterze Gračanica.