Droginia
Droginia – wieś w Polsce położona w województwie małopolskim, w powiecie myślenickim, w gminie Myślenice.
| wieś | |
 Centrum Seniora w Droginii | |
| Państwo | |
|---|---|
| Województwo | |
| Powiat | |
| Gmina | |
| Liczba ludności (2022) |
1306[2] |
| Strefa numeracyjna |
12 |
| Kod pocztowy |
32-400[3] |
| Tablice rejestracyjne |
KMY |
| SIMC |
0327534 |
Położenie na mapie gminy Myślenice  | |
Położenie na mapie Polski  | |
Położenie na mapie województwa małopolskiego  | |
Położenie na mapie powiatu myślenickiego  | |
 49°51′05″N 20°00′25″E/49,851389 20,006944[1]
| |
W latach 1954–1972 wieś należała i była siedzibą władz gromady Droginia. W latach 1975–1998 miejscowość administracyjnie należała do województwa krakowskiego.
Położenie edytuj
Wieś leżała na prawym brzegu Raby, w połowie odległości między Dobczycami, a Myślenicami. W 1986 Droginia znalazła się na dnie sztucznego Jeziora Dobczyckiego. Na północno-zachodnim skłonie Pasma Ostrysza pozostały tylko niewielkie jej przysiółki i pojedyncze zagrody oraz w dolnym odcinku doliny Trzemeśnianki jeden obszerny przysiółek Banowice. Na zalesionym wzgórzu Tuleja (392 m) znajdują się skałki[4].
Części wsi edytuj
| SIMC | Nazwa | Rodzaj |
|---|---|---|
| 0327586 | Banowice | przysiółek |
| 0327540 | Brzeżki | część wsi |
| 0327557 | Nowa Wieś | część wsi |
| 0327563 | Tulej | część wsi |
| 0327570 | Zalas | część wsi |
Historia edytuj
Według legendy głosił tutaj w roku 996 Słowo Boże biskup praski Wojciech, z rodu Sławinska, czeskiego księcia Libic, święty od 999. Wiadomo, że w 1239 Gryfici, fundatorzy klasztoru cystersów w Szczyrzycu wykupili ją drogą zamiany za wsie Latoszyn i Straszęcin koło Dębicy. Była własnością wojewody krakowskiego Teodora[7]. Już wtedy istniała w Droginii kaplica, młyn i karczma. Obiekty te świadczą, że w tym czasie Droginia stanowiła atrakcyjny ośrodek osadnictwa przy trakcie, wiodącym z Krakowa przez Siepraw, na Podhale, do Słowacji i Węgier. W 1498 Jan Jordan z Zakliczyna przejął tutejsze sołectwo z rąk mieszczan, a w 1502 wszedł w posiadanie również samej Drogini; w zamian za nie odstąpił klasztorowi w Szczyrzycu sołectwo w Głogoczowie. Wkrótce Jordanowie założyli w Drogini folwark. W rękach tej rodziny, z przerwą w XVII w., kiedy była w części własnością Brzechwów, Droginia pozostawała aż do drugiej połowy XVIII w.
Na przełomie lat 1807–1808 w Drogini, razem z Banowicami, znajdowały się 92 domy a liczba ludności wynosiła 571 osób[8].
W czasie I wojny światowej Pasmo Glichowca było rejonem zażartych walk oddziałów armii austro-węgierskiej i rosyjskiej. Poległych żołnierzy pochowano na cmentarzu wojennym nr 371 w Drogini[4].
19 stycznia 1945 Niemcy spacyfikowali wieś. Zabili 5 osób, a 6 ciężko ranili[9].
Przysiółek Banowice przez kilka wieków stanowił oddzielną wieś. Przed 1986 do Banowic przesiedlono większość mieszkańców „starej Drogini”. Na przydzielonych im działkach budowlanych o powierzchni 12 arów każda, powstały nowe zabudowania o charakterze domków jednorodzinnych i wilii. Na rolnicze obejścia gospodarskie, a tym bardziej na przydomowe ogródki i sady, nie wystarczyło już miejsca. Tak, więc osiedleńcy drogińsko-banowiccy mieszkają jakby na podmiejskim osiedlu willowym.
Zabytki edytuj
Obiekt wpisany do rejestru zabytków nieruchomych województwa małopolskiego[10].
Przypisy edytuj
- ↑ Państwowy Rejestr Nazw Geograficznych – miejscowości – format XLSX, Dane z państwowego rejestru nazw geograficznych – PRNG, Główny Urząd Geodezji i Kartografii, 5 listopada 2023, identyfikator PRNG: 26305
- ↑ NSP 2021: Ludność w miejscowościach statystycznych [online], Bank Danych Lokalnych GUS, 19 września 2022 [dostęp 2022-10-04].
- ↑ Oficjalny Spis Pocztowych Numerów Adresowych, Poczta Polska S.A., październik 2013, s. 233 [zarchiwizowane z adresu 2014-02-22].
- ↑ a b Dariusz Dyląg, Piotr Sadowski: Beskid Myślenicki. Pruszków: Oficyna Wydawnicza „Rewasz”, 2005. ISBN 83-89188-41-4.
- ↑ Rozporządzenie Ministra Administracji i Cyfryzacji z dnia 13 grudnia 2012 r. w sprawie wykazu urzędowych nazw miejscowości i ich części (Dz.U. z 2013 r. poz. 200)
- ↑ GUS. Rejestr TERYT
- ↑ Sławomir Wróblewski, Najdawniejsze osadnictwo rycerskie na ziemi sądeckiej, w: Rocznik Sądecki, tom XLIII, Nowy Sącz 2015, s. 45.
- ↑ Słownik miejscowości i elity wiejskiej zachodniej Małopolski [online], www.gospodarka-galicji.pl [dostęp 2020-12-21].
- ↑ Józef Fajkowski, Jan Religa: Zbrodnie hitlerowskie na wsi polskiej 1939-1945. Warszawa: Wydawnictwo Książka i Wiedza, 1981, s. 173.
- ↑ Wykaz obiektów wpisanych do Rejestru Zabytków Nieruchomych Województwa Małopolskiego z uwzględnieniem podziału na powiaty i gminy [online], wuoz.malopolska.pl [dostęp 2023-12-07].
Linki zewnętrzne edytuj
- Droginia, [w:] Słownik geograficzny Królestwa Polskiego, t. II: Derenek – Gżack, Warszawa 1881, s. 147.
- Droginia, [w:] Słownik geograficzny Królestwa Polskiego, t. XV, cz. 1: Abablewo – Januszowo, Warszawa 1900, s. 439.