E.K.M. Masinambow
Eduard Karel Markus Masinambow (ur. 26 marca 1931 we wsi Kakas, zm. 18 lipca 2005 w Dżakarcie[1]) – indonezyjski językoznawca. Zajmował się antropologią lingwistyczną i rozwinął badania etnolingwistyczne we wschodniej Indonezji[1]. Interesował się zjawiskiem współistnienia języków austronezyjskich i papuaskich na wyspie Halmahera[2] oraz zachodzącymi tam procesami językowymi[1].
| Pełne imię i nazwisko |
Eduard Karel Markus Masinambow |
|---|---|
| Data i miejsce urodzenia |
26 marca 1931 |
| Data i miejsce śmierci |
18 lipca 2005 |
| Zawód, zajęcie |
językoznawca |
| Narodowość |
indonezyjska |
W latach 1952–1958 studiował anglistykę na Wydziale Literatury Uniwersytetu Indonezyjskiego. Następnie kształcił się na Uniwersytecie Yale, gdzie uzyskał magisterium z językoznawstwa. W 1976 roku doktoryzował się na Uniwersytecie Indonezyjskim. Swoją rozprawę poświęcił zjawisku konwergencji lingwistycznej w środkowej Halmaherze. W 1994 roku został profesorem etnolingwistyki na Uniwersytecie Indonezyjskim[1].
Był członkiem instytutu badawczego Lembaga Research Kebudayaan Nasional (LRKN-LIPI)[1].
Ogłosił publikacje książkowe: Halmahera dan Raja Ampat: Konsep dan Strategi Penelitian (1980), Bahasa dan Suku Bangsa di Indonesia (1985)[2].
Przypisy edytuj
- ↑ a b c d e Leontine Visser. In Memoriam E. K. M. Masinambow. „The Asia Pacific Journal of Anthropology”. 7 (2), s. 173–177, 2006-08-01. DOI: 10.1080/14442210600763124. ISSN 1444-2213. (ang.).
- ↑ a b Eduard Karel Markus Masinambow. Apa dan Siapa Tempo. [dostęp 2020-12-09]. [zarchiwizowane z tego adresu (2020-01-18)]. (indonez.).