Edmund Świdziński
Edmund Leopold Świdziński (ur. 15 listopada 1848 w Wichertowie[1] w Kaliskiem, zm. 1919 w Kijowie) – generał piechoty Armii Imperium Rosyjskiego[2].
| |
 generał piechoty
| |
| Data i miejsce urodzenia |
15 listopada 1848 |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci |
1919 |
| Przebieg służby | |
| Siły zbrojne | |
| Jednostki |
11 Dywizja Piechoty |
| Stanowiska |
dowódca dywizji |
| Główne wojny i bitwy | |
| Odznaczenia | |
   
| |
Życiorys edytuj
Syn Ferdynanda i Michaliny z Cieśliskich[1]. Absolwent Korpusu Kadetów i Aleksandrowskiej Oficerskiej Szkoły Piechoty w Moskwie. Od 1867 roku oficer rosyjskiej piechoty. W 1882 roku ukończył Nikołajewską Akademię Sztabu Generalnego w Petersburgu i pełnił funkcje dowódcze, sztabowe i w szkolnictwie wojskowym Rosji. Szef sztabu 38 Dywizji Piechoty (29 października 1892 – 22 sierpnia 1894), a później 20 Dywizji Piechoty (22 sierpnia 1894 – 16 marca 1899). Generał major i dowódca I Brygady 19 Dywizji Piechoty (19 maja 1900 – 16 sierpnia 1901). Od 1906 generał lejtnant jako dowódca 11 Dywizji Piechoty w Łucku (21 listopada 1908 – 19 czerwca 1910), a następnie 41 Dywizji Piechoty w Kazaniu (19 czerwca 1910 – 16 listopada 1911). Generał piechoty w 1911 wraz z przejściem w stan spoczynku.
Był naczelnikiem Komitetu Organizacyjnego Legionów Polskich, formowanych w 1915 roku u boku wojsk rosyjskich[3]. W latach 1914–1915 inicjator i prezes Komitetu Organizacyjnego Polskich Formacji Wojskowych przy armii rosyjskiej w Warszawie. W okresie styczeń – marzec 1915 naczelnik Organizacji Legionu Polskiego – Legion Puławski (odpowiednik Legionów Polskich przy armii austriackiej). Zniechęcony nieprzychylnym stanowiskiem władz rosyjskich przekazał kierownictwo organizacji gen. Piotrowi Szymanowskiemu i wyjechał do Kijowa. Działał w Towarzystwie Polskiej Wiedzy Wojskowej, a po rewolucji 1917 roku w Związku Wojskowych Polaków. Popierał tworzenie Korpusów Polskich w Rosji, na gruzach armii carskiej. Współdziałał z dowództwem I Korpusu Polskiego – redagował „Wiadomości Wojskowe”. W piśmie ostro występował przeciwko nastrojom kapitulanckim i współpracy z Niemcami. Był autorem licznych artykułów ogólnowojskowych, historycznych i patriotycznych.
Ordery i odznaczenia edytuj
- Medal Niepodległości (pośmiertnie, 9 listopada 1932)[4]
- Order Świętego Stanisława I klasy (Imperium Rosyjskie, 1905)
- Order Świętego Stanisława II klasy (Imperium Rosyjskie, 1885)
- Order Świętego Stanisława III klasy (Imperium Rosyjskie, 1873)
- Order Świętej Anny II klasy (Imperium Rosyjskie, 1889)
- Order Świętej Anny III klasy (Imperium Rosyjskie, 1879)
- Order Świętego Włodzimierza III klasy (Imperium Rosyjskie, 1903)
- Order Świętego Włodzimierza IV klasy (Imperium Rosyjskie, 1896)
Przypisy edytuj
- ↑ a b Akt urodzenia nr 37/1848 parafii Boleszczyn. Narodowe Archiwum Cyfrowe. [dostęp 2019-11-21]. (pol.).
- ↑ Kryska-Karski i Żurakowski 1991 ↓, s. 196, autorzy wymienili Edmunda Świdzińskiego wśród „generałów nie figurujących w ewidencji WP”.
- ↑ Bagiński 1921 ↓, s. 15.
- ↑ M.P. z 1932 r. nr 259, poz. 296 „za pracę w dziele odzyskania niepodległości”.
Bibliografia edytuj
- Henryk Bagiński: Wojsko Polskie na Wschodzie 1914–1920. Warszawa: Wojskowy Instytut Naukowo-Wydawniczy, 1921.
- Henryk Piotr Kosk: Generalicja polska. Popularny słownik biograficzny. T. 2 M–Ż. Pruszków: Oficyna Wydawnicza „Ajaks”, 2001. ISBN 83-87103-81-0.
- Tadeusz Kryska-Karski, Stanisław Żurakowski: Generałowie Polski niepodległej. Warszawa: Editions Spotkania, 1991.