Edward Kawa-Kawicki
Edward Kawa-Kawicki (ur. 25 maja 1902 w Bogumiłowicach, zm. wiosną 1940 w Charkowie) – kapitan lekarz Wojska Polskiego[1], ofiara zbrodni katyńskiej.
 kapitan lekarz
| |
| Data i miejsce urodzenia | |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci | |
| Przebieg służby | |
| Lata służby | |
| Siły zbrojne | |
| Jednostki | |
| Główne wojny i bitwy | |
Życiorys edytuj
Edward Kawa-Kawicki urodził się 25 maja 1902 roku Bogumiłowicach w rodzinie chłopskiej Jakuba i Marianny z Bibrów[2]. Ukończył 4 klasy miejscowej szkoły a następnie w 1913 roku rozpoczął naukę w I Gimnazjum w Tarnowie, naukę przerwał wybuch I wojny światowej. Po odzyskaniu niepodległości Edward Kawicki kontynuował naukę w I Gimnazjum w Tarnowie, gdzie w 1923 roku zdał z wyróżnieniem maturę. W tym samym roku został przyjęty do Wojskowej Szkoły Sanitarnej w Warszawie, która w 1924 roku została przemianowana na Oficerską Szkołę Sanitarną. Jako podchorąży studiował na Wydział Lekarski Uniwersytetu Warszawskiego. Po 6 latach studiów uzyskał w 1929 roku tytuł doktora nauk lekarskich.
26 czerwca 1929 roku Prezydent RP Ignacy Mościcki mianował go podporucznikiem ze starszeństwem z dniem 1 marca 1929 roku i 7. lokatą w korpusie oficerów sanitarnych w grupie lekarzy, a Minister Spraw Wojskowych wcielił do kadry oficerów służby zdrowia z równoczesnym oddaniem do dyspozycji komendanta kadry oraz równoczesnym przydziałem do Szpitala Szkolnego Centrum Wyszkolenia Sanitarnego na staż do dnia 31 października 1930 roku[3]. W styczniu 1931 roku został przeniesiony do 11 pułku piechoty w Szczakowej na stanowisko lekarza[4]. W 1937 roku został przeniesiony w randze kapitana do Centrum Wyszkolenia Broni Pancernych w Modlinie, w charakterze naczelnego lekarza garnizonu.
Na kapitana został awansowany ze starszeństwem z dniem 19 marca 1939 roku i 1. lokatą w korpusie oficerów zdrowia, grupa lekarzy. W 1939 roku był naczelnym lekarzem 1 pułku artylerii ciężkiej w Modlinie[5].
W momencie wybuchu II wojny światowej został mianowany lekarzem kolumny sanitarnej i szpitala wojennego SGO „Narew”. Grupa ta w wyniku działań wojennych doszła do rzeki Bug. Tutaj dr Kawicki dostał się do niewoli radzieckiej. Wiosną 1940 roku został zamordowany w Charkowie. Pochowany został na Polskim Cmentarzu Wojennym w Charkowie[2]. Znaczek identyfikacyjny odnaleziono w zbiorowej mogile w 1998 roku.
5 października 2007 roku Minister Obrony Narodowej awansował go pośmiertnie do stopnia majora[6]. Awans został ogłoszony 9 listopada 2007 roku w Warszawie, w trakcie uroczystości „Katyń Pamiętamy – Uczcijmy Pamięć Bohaterów”.
Przypisy edytuj
- ↑ dane biograficzne ze zdjęciem
- ↑ a b Księga Cmentarna Charkowa 2003 ↓, s. 218.
- ↑ Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych Nr 11 z 6 lipca 1929 roku, s. 169, 177.
- ↑ Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych Nr 1 z 28 stycznia 1931 roku, s. 22.
- ↑ Rybka i Stepan 2006 ↓, s. 376, 748.
- ↑ Decyzja Nr 439/MON Ministra Obrony Narodowej z 5 października 2007 w sprawie mianowania oficerów Wojska Polskiego zamordowanych w Katyniu, Charkowie i Twerze na kolejne stopnie oficerskie. Decyzja nie została ogłoszona w Dzienniku Urzędowym MON.
Bibliografia edytuj
- Jerzy Ciesielski, Zuzanna Gajowniczek, Grażyna Przytulska, Wanda Krystyna Roman, Zdzisław Sawicki, Robert Szczerkowski, Wanda Szumińska: Charków. Księga Cmentarna Polskiego Cmentarza Wojennego. Jędrzej Tucholski (red.). Warszawa: Oficyna Wydawnicza RYTM, 2003. ISBN 83-916663-5-2.
- Ryszard Rybka, Kamil Stepan: Rocznik Oficerski 1939. Stan na dzień 23 marca 1939. Kraków: Fundacja CDCN, 2006. ISBN 978-83-7188-899-1.