Wikipedia

Eryk Murlowski

działacz sportowy

Eryk Murlowski (ur. 19 lipca 1960 w Prudniku, zm. 1 marca 2013 w Chrzelicach) – polski działacz sportowy, mistrz i propagator wschodnich sztuk walki. Pionier monocyklingu w Polsce[1].

Eryk Murlowski
Ilustracja
Data i miejsce urodzenia

19 lipca 1960
Prudnik

Data i miejsce śmierci

1 marca 2013
Chrzelice

Zawód, zajęcie

działacz sportowy, ochroniarz, historyk

Odznaczenia
Odznaka „Za opiekę nad zabytkami”
Multimedia w Wikimedia Commons

Życiorys edytuj

Urodził się 19 lipca 1960 w Prudniku[2]. Jego rodzina pochodziła spod Strzelec Opolskich[3]. Wraz z rodzicami mieszkał w Chrzelicach koło Białej. W 1970 ojciec zainteresował go samoobroną. Zaczął trenować ju-jitsu oraz jazdę na motocyklu, który skonstruował jego ojciec[4]. Uczęszczał do szkoły podstawowej w Chrzelicach, a następnie do szkoły zawodowej w Opolu. W 1973 ukończył kurs młodzieżowego organizatora sportu[2].

W 1976 został zawodnikiem judo w KS Gwardia Opole. Trenując judo zdobył stopień 1 kyū. W 1979 założył w Chrzelicach pierwsze dojo sztuk walki. Odbywały się w nim regularne treningi samoobrony, judo i karate. Murlowski prowadził je do 1983, kiedy to rozpoczął zasadniczą służbę wojskową w Nadwiślańskiej Jednostce Wojskowej w Katowicach. W sierpniu 1983 był uczestnikiem jednego z pierwszych w Polsce kursów samoobrony dla instruktorów, które prowadził Krzysztof Kondratowicz. W latach 1984–1985 pracował nad utworzeniem pierwszej w Opolu sekcji ju-jitsu. Sekcja rozpoczęła treningi 8 stycznia 1985. W maju 1986 Murlowski otrzymał upoważnienie do koordynacji działań w zakresie ju-jitsu w województwach opolskim i wrocławskim. Opolska sekcja działała początkowo przy ognisku TKKF „Belferek”, później przy ognisku TKKF Kobudo Kenkyukai, a od 1988 przy Opolskim Ośrodku Japońskich Sztuk Walki Kobudo Kenkyukai[4].

 
Murlowski z monocyklem

Uchwałą Zarządu Polskiej Federacji Dalekowschodnich Sztuk Walki w Warszawie 5 listopada 1989 zostało zatwierdzone utworzone przez Eryka Murlowskiego Centrum Jujutsu-Aikijujutsu Kobudo Kenkyukai. W 1996 otworzył w Chrzelicach dojo Sakura no Yama So-Honbu Dojo[4]. W 1989 roku mianowany oficjalnym przedstawicielem na Polskę z ramienia Goshin Kai Ju-Jitsu Federation, a w 1991 roku mianowany Dyrektorem Technicznym na Polskę z ramienia organizacji Seibukan-Kai USA[5]. W 1990 odznaczony Srebrną Odznaką Towarzystwa Krzewienia Kultury Fizycznej[2].

Zaczął angażować się w promowanie historii lokalnej. W okresie 2004–2008 był wiceprzewodniczącym zarządu Stowarzyszenia „Odnowa Wsi Chrzelice” oraz przewodniczącym Komisji Historii i Tradycji Ziemi Chrzelickiej przy tymże stowarzyszeniu. W 2005 został mianowany przez starostę powiatu prudnickiego Społecznym Opiekunem Zabytków Ziemi Prudnickiej, a w 2006 za działania na tym polu został odznaczony przez Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego Złotą Odznaką „Za opiekę nad zabytkami”. Był pomysłodawcą i współorganizatorem obchodów 700-lecia Chrzelic w 2006. Autor artykułów i książek o historii Chrzelic, Łącznika i Pogórza. Zorganizował pierwszy Ogólnopolski Zlot Monocyklistów w 2005 oraz kolejne sześć[2]. Zajmował się również szkoleniem służb mundurowych w zakresie walki wręcz i kontrterroryzmu[6]. W sierpniu 2010 uczestniczył w pierwszym w Polsce medialabie, który odbył się w Chrzelicach[7].

W 2010 roku został laureatem „Wieży Woka” w plebiscycie „Tygodnika Prudnickiego”. W tym samym roku otrzymał też „Różę Pogranicza” przyznawaną przez Starostwo Powiatu Prudnickiego. W 2011 został wybrany „Człowiekiem Roku” w rankingu „Tygodnika Prudnickiego”. W grudniu 2012 Rada Miejska w Białej nadała mu tytuł „Zasłużonego dla Miasta i Gminy Biała” w uznaniu dla jego dokonań i promocji gminy[4].

Posiadał 6 dan yawara, 7 dan jujutsu, 8 dan Self-Defence System. W listopadzie 2011 zdiagnozowano u niego nowotwór jelita z przerzutami na wątrobę. Korzystał z niekonwencjonalnych metod leczenia. W grudniu 2012 przeszedł operację[3]. Zmarł 1 marca 2013 w Chrzelicach w wieku 52 lat[8]. Został pochowany na cmentarzu w Łączniku[9]. Pośmiertnie została mu nadana odznaka od wojewody opolskiego[3]. We wrześniu 2017 Wiejskie Centrum Kultury i Rekreacji w Chrzelicach otrzymało imię Eryka Murlowskiego. Na budynku zamontowano tablicę pamiątkową[10].

Życie prywatne edytuj

Ożenił się z Katarzyną. Małżeństwo miało dwoje dzieci: Mateusza i Karolinę. Rodzina mieszkała w Chrzelicach[3].

Przypisy edytuj

  1. ↑ Jan Poniatyszyn, Zmarł Eryk Murlowski [online], Radio Opole, 1 marca 2013 [dostęp 2023-02-04] (pol.).
  2. ↑ a b c d Eryk Murlowski [online], biala.gmina.pl [dostęp 2023-02-04].
  3. ↑ a b c d Bartosz Sadliński, Do końca wierzył, że wygra z chorobą, „Tygodnik Prudnicki”, Andrzej Dereń – redaktor naczelny, 35 (1183), Prudnik: Spółka Wydawnicza „Aneks”, 28 sierpnia 2013, s. 12, ISSN 1231-904X.
  4. ↑ a b c d Ryszard Nowak, Zasłużony dla Miasta i Gminy Biała, „Panorama Bialska”, Rafał Magosz – redaktor naczelny, 2 (221), Biała: Gminne Centrum Kultury, luty 2013, s. 5, ISSN 1232-7352.
  5. ↑ Kyoshi Eryk Murlowski [online], kobudo.pl [dostęp 2023-02-04].
  6. ↑ Maciej Dobrzański, Będzie książka z artykułami Eryka Murlowskiego [online], Prudnik24, 7 kwietnia 2015 [dostęp 2023-02-04] (pol.).
  7. ↑ MediaLab Chrzelice, „Śląsk”, 9 (179), Katowice: Górnośląskie Towarzystwo Literackie, wrzesień 2010, s. 87, ISSN 1425-3917.
  8. ↑ Zmarł Eryk Murlowski. To on rozsławił Chrzelice i monocykle [online], Nowa Trybuna Opolska, 1 marca 2013 [dostęp 2023-02-04] (pol.).
  9. ↑ Krzysztof Baranowski, Wspomnienie [online], opole.tvp.pl, 3 marca 2013 [dostęp 2023-02-04] (pol.).
  10. ↑ Bartosz Sadliński, Nadano imię Eryka Murlowskiego, „Panorama Bialska”, Rafał Magosz – redaktor naczelny, 8 (270), Biała: Gminne Centrum Kultury, wrzesień 2017, s. 1, 7, ISSN 1232-7352.

Linki zewnętrzne edytuj

Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Eryk_Murlowski&oldid=72022527”