Feliks Kramsztyk
Feliks Kramsztyk (ur. 10 sierpnia 1853 w Warszawie, zm. 19 lutego 1918 tamże[1]) – polski adwokat i publicysta żydowskiego pochodzenia.
| Data i miejsce urodzenia | |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci | |
| Miejsce spoczynku | |
| Zawód, zajęcie | |
| Alma Mater | |
| Rodzice |
Życiorys edytuj
Urodził się w Warszawie w zasymilowanej rodzinie żydowskiej, jako syn rabina Izaaka Kramsztyka (1814–1899). Jego braćmi byli: Stanisław (1841–1906), Zygmunt (1848–1920) i Julian (1851–1925).
W 1874 ukończył studia prawnicze na Cesarskim Uniwersytecie Warszawskim. Specjalizował się w prawie cywilnym. Od końca lat 80. XIX wieku do śmierci był radcą prawnym w zakładach przemysłowych firmy Lilpop, Rau i Loewenstein S.A. w Warszawie. Od 1905 w Szkole Handlowej wykładał prawo handlowe i cywilne. W 1915 został powołany na stanowisko sędziego pokoju. Przez wiele lat zasiadał w zarządzie Kasy Pomocy Adwokatów Przysięgłych.
Feliks Kramsztyk jest pochowany na cmentarzu żydowskim przy ulicy Okopowej w Warszawie (kwatera 71)[2].
Twórczość edytuj
Feliks Kramsztyk był autorem licznych artykułów popularyzatorskich i publicystycznych z dziedziny prawa, ustawodawstwa i prawa pracy, prawa fabrycznego. Wiele z jego ustaleń zostało przyjętych przez Sejm Ustawodawczy w 1919, jako jedna z najnowocześniejszych norm prawa pracy w ówczesnej Europie. Opublikował wiele artykułów w Gazecie Sądowej Warszawskiej.
Przypisy edytuj
- ↑ dane biograficzne na stronie Sejmu Wielkiego
- ↑ Grób Feliksa Kramsztyka w bazie danych Cmentarza Żydowskiego przy ul. Okopowej w Warszawie.
Bibliografia edytuj
- Alina Cała, Hanna Węgrzynek, Gabriela Zalewska: Historia i kultura Żydów polskich. Słownik. Warszawa: Wydawnictwa Szkolne i Pedagogiczne, 2000. ISBN 83-02-07813-1.