Fiat G.12
Fiat G.12 – włoski samolot pasażerski i transportowy produkowanym w koncernie FIAT-a w latach 40. XX wieku.
| |
| Dane podstawowe | |
| Państwo | |
|---|---|
| Producent | |
| Typ | |
| Konstrukcja |
metalowa kryta blachą i płótnem |
| Załoga |
4 osoby |
| Historia | |
| Data oblotu |
15 października 1940 |
| Lata produkcji |
1941–1950 |
| Liczba egz. |
30 |
| Liczba wypadków • w tym katastrof |
1 |
| Dane techniczne | |
| Napęd |
3 silniki gwiazdowe Fiat A.74 RC.42 |
| Moc |
800 KM (574 kW) każdy |
| Wymiary | |
| Rozpiętość |
28,6 m |
| Długość |
20,1 m |
| Wysokość |
4,9 m |
| Powierzchnia nośna |
113,0 m² |
| Masa | |
| Własna |
9300 kg |
| Startowa |
15 000 kg |
| Osiągi | |
| Prędkość maks. |
396 km/h |
| Prędkość przelotowa |
308 km/h |
| Pułap |
8500 m |
| Zasięg |
2300 km |
| Dane operacyjne | |
| Uzbrojenie | |
| 2 karabiny maszynowe kal. 7,7 mm w bocznych okienkach kadłuba | |
| Liczba miejsc | |
| 14 pasażerów lub 22 żołnierzy z wyposażeniem | |
| Użytkownicy | |
| Włochy, Węgry, Niemcy | |
| Rzuty | |
| |
Historia edytuj
Fiat G.12 został zaprojektowany przez inż. Giuseppe Gabrielliego z koncernu Fiat jako pasażerski dolnopłat przystosowany do przewozu 14 osób w modnej wówczas konfiguracji napędu trzema silnikami. Prototyp został oblatany 15 października 1940 roku. Jako G.12C (od civile) latał w barwach Avio Linee Italiane na trasie z Mediolanu przez Wenecję i Wiedeń do Budapesztu. Dobre osiągi maszyny skłoniły konstruktorów Fiata do opracowanie wariantu wojskowego G.12T dla transportu 22 żołnierzy z wyposażeniem. Wersja ta powstała w maju 1941 roku.
Zapotrzebowanie na samoloty transportowe dalekiego zasięgu dla obsługi włoskich posiadłości w Afryce Wschodniej spowodowało powstanie wersji G.12 Gondar, a następnie trzech egzemplarzy G.12GA, wyposażonych w dodatkowe zbiorniki paliwa. Na przełomie 1942 i 1943 roku zbudowano jeszcze 2 prototypy oznaczone G.12 RT i G.12RT bis o zasięgu odpowiednio 8000 km i 9000 km, w założeniu przeznaczone do komunikacji pomiędzy Włochami a Japonią.
Produkcja G.12 była kontynuowana po zakończeniu II wojny światowej, zarówno na potrzeby lotnictwa wojskowego, jak i cywilnego, w wersjach G.12CA, G.12L i G.12LP z różnymi silnikami i wyposażeniem. Ogółem, do 1950 roku zbudowano 104 samoloty Fiat G.12.
Powojennym wariantem rozwojowym był samolot Fiat G.212, ostatni trójsilnikowy płatowiec budowany we Włoszech.
Użycie edytuj
Głównym wojennym wariantem transportowym był Fiat G.12T (transporto), zbudowany w liczbie około 50 egzemplarzy. Samoloty te, działające w składzie 36° i 46° Stormo Transporto oraz 3° Gruppo Transporto, obsługiwały głównie przewóz wojsk i materiałów pomiędzy Europą a włoskimi posiadłościami w Afryce. Po kapitulacji Włoch w 1943 roku pozostałe egzemplarze służyły po obu stronach frontu, zarówno w lotnictwie RSI, jak i we Włoskich Lotniczych Siłach Współwalczących. Kilka egzemplarzy zostało przejętych przez Luftwaffe i lotnictwo wojskowe Węgier, gdzie były wykorzystywane głównie do transportu spadochroniarzy.
Po zakończeniu wojny ocalałe egzemplarze i nowo budowane warianty były użytkowane przez Włoskie Siły Powietrzne jako samoloty transportowe i dyspozycyjne. Wersje cywilne służyły jako pasażerskie w liniach lotniczych Alitalia.
Konstrukcja edytuj
Samolot Fiat G.12 był trójsilnikowym dolnopłatem konstrukcji metalowej, krytej blachą i częściowo płótnem. Miał klasyczne podwozie z kółkiem ogonowym, chowane w locie. Kadłub o dużym przekroju mieścił kabinę pasażerską dla 14 osób w wariancie cywilnym lub do 22 żołnierzy z ekwipunkiem w wersji wojskowej. Istniała możliwość montażu dwóch karabinów maszynowych do samoobrony w bocznych okienkach kadłuba.
Samolot ten miał 1 katastrofę w 1949 roku
Bibliografia edytuj
- Wiesław Bączkowski, Włoskie samoloty wojskowe 1936 – 1945, Warszawa: Wydawnictwo Lampart, 1999, ISBN 83-86776-49-8, ISBN 83-86776-00-5, OCLC 751529809.
- www.airway.ru [dostęp 7 czerwca 2009]