Wikipedia

Hamilton Harty

irlandzki dyrygent, kompozytor, pianista i organista

Sir Herbert Hamilton Harty (ur. 4 grudnia 1879 w Hillsborough, w hrabstwie Down, zm. 19 lutego 1941 w Hove)[1][2] – irlandzki dyrygent, kompozytor, pianista i organista.

Hamilton Harty
ilustracja
Imię i nazwisko

Herbert Hamilton Harty

Data i miejsce urodzenia

4 grudnia 1879
Hillsborough, hrabstwo Down

Pochodzenie

irlandzkie

Data i miejsce śmierci

19 lutego 1941
Hove

Instrumenty

fortepian, organy, altówka

Gatunki

muzyka poważna, muzyka późnoromantyczna

Zawód

dyrygent, kompozytor, pianista, organista

Multimedia w Wikimedia Commons

Życiorys edytuj

Podstaw muzyki oraz gry na organach, fortepianie i altówce uczył się u swojego ojca, organisty kościelnego w Hillsborough. W wieku 12 lat został organistą kościoła w Magheragall w hrabstwie Antrim, w 1895 w kościele św. Barnaby w Belfaście, a następnie w Bray pod Dublinem, gdzie doradzał mu włoski kompozytor Michele Esposito, profesor fortepianu w Royal Irish Academy of Music[1][3][4].

W 1900 osiedlił się w Londynie, gdzie zyskał uznanie jako pianista i akompaniator, a także zaczął odnosić pierwsze sukcesy jako kompozytor. Kilka jego utworów kameralnych było nagrodzonych na festiwalu Feis Ceoil w Dublinie, w tym Kwartet smyczkowy F-dur (1900), Trio (1901), Fantasiestücke na skrzypce, wiolonczelę i fortepian (ok. 1901), Kwartet smyczkowy A-dur (ok. 1902) oraz Kwintet fortepianowy F-dur (1904)[1][2][3]. Znaczący sukces odniosła jego Comedy Overture wykonana podczas koncertów promenadowych The Proms w 1907. W tym samym roku, podczas festiwalu w Cardiff, miało miejsce prawykonanie Ode to a Nightingale na sopran i orkiestrę, do słów Johna Keatsa; w partii solowej wystąpiła Agnes Nicholls, którą Harty poślubił w 1904. Również w 1904, podczas festiwalu Feis Ceoil w Dublinie, odbyła się premiera jego najbardziej znanej kompozycji Irish Symphony, w wykonaniu Dublin Orchestral Society pod dyrekcją kompozytora; był to dyrygencki debiut Harty’ego. W 1909 József Szigeti dał w Londynie prawykonanie Koncertu skrzypcowego d-moll, rok później w Cardiff wykonano po raz pierwszy poemat symfoniczny With the Wild Geese, a w 1913 na festiwalu w Leeds miała premierę kantata The Mystic Trumpeter na głosy i orkiestrę, do słów Walta Whitmana[2][3][4].

Jednak Harty zasłynął przede wszystkim jako dyrygent[1]. W sezonie 1912–1913 i ponownie, po I wojnie światowej, w sezonie 1918–1919 był dyrygentem London Symphony Orchestra[3]. Od 1920 przez 13 lat prowadził w Manchesterze orkiestrę symfoniczną The Hallé[1][3][5], która pod jego dyrekcją stała się jedną z najlepszych angielskich orkiestr[2]. W 1933 powrócił do London Symphony Orchestra, tym razem jako jej dyrektor artystyczny i główny dyrygent; pozostał na tym stanowisku do 1935[3].

Propagował muzykę współczesną[1]. W jego repertuarze były utwory m.in. Baxa, Caselli, Moerana, Waltona, Elgara, Straussa, Sibeliusa, Strawinskiego, Ravela, ale też Mozarta i Berlioza[2][4]. Dał pierwsze angielskie wykonania utworów Mahlera: IV Symfonii (w 1927), IX Symfonii (w 1930) i Das Lied von der Erde (w 1930) oraz I Symfonii Szostakowicza (w 1932), a także prawykonanie The Rio Grande Lamberta (w 1929), w którym dyrygował od fortepianu[1][2].

W 1936 wykryto u niego złośliwy nowotwór mózgu; poddał się operacji jego usunięcia, tracąc przy tym prawe oko. Zrezygnował z dyrygentury i wrócił do komponowania podczas dwuletniej rekonwalescencji w Irlandii i na Jamajce[4]. Skomponował wtedy m.in. swój ostatni utwór – poemat symfoniczny The Children of Lir, którego prawykonanie w Londynie w 1939 powierzył Orkiestrze Symfonicznej BBC pod własną batutą[3][4].

W 1925 otrzymał tytuł szlachecki. W 1934 przyznano mu złoty medal Royal Philharmonic Society. Z kilku uniwersytetów otrzymał tytuł doktora honoris causa[2][3][4].

Twórczość edytuj

Komponował w stylu późnoromantycznym. Na jego dorobek składa się około 60 pieśni, głównie na głos solo i fortepian oraz utwory kameralne, w większości skomponowane na początku kariery. Największym uznaniem cieszyły się jego kompozycje orkiestrowe, w tym symfonia, koncert skrzypcowy i fortepianowy oraz wiele poematów symfonicznych[3][5]. Jest autorem wielu transkrypcji; Muzyka na wodzie i Muzyka ogni sztucznych Händla w orkiestracji Harty’ego przez lata były wykonywane częściej niż oryginały[1].

Przypisy edytuj

  1. ↑ a b c d e f g h Weber 1993 ↓, s. 88.
  2. ↑ a b c d e f g   Michael Kennedy: Harty, Sir (Herbert) Hamilton. [w:] Oxford Music Online. Grove Music Online [on-line]. 2001-01-20. [dostęp 2020-04-20]. [zarchiwizowane z tego adresu (2020-04-20)]. via Oxford University Press. (ang.).
  3. ↑ a b c d e f g h i   Roy Johnston: Harty, Sir (Herbert) Hamilton. [w:] Dictionary of Irish Biography [on-line]. [dostęp 2020-04-20]. [zarchiwizowane z tego adresu (2020-04-20)]. (ang.).
  4. ↑ a b c d e f   Raymond Holden: Harty, Sir (Herbert) Hamilton. [w:] Oxford Dictionary of National Biography [on-line]. 2004-09-23. [dostęp 2020-04-20]. [zarchiwizowane z tego adresu (2020-04-20)]. via Oxford University Press. (ang.).
  5. ↑ a b Chodkowski 1995 ↓, s. 355.

Bibliografia edytuj

  • Jan Weber: Harty Hamilton. W: Encyklopedia muzyczna PWM. Elżbieta Dziębowska (red.). Wyd. I. T. 4: HIJ część biograficzna. Kraków: PWM, 1993, s. 88. ISBN 83-224-0453-0. (pol.).
  • Encyklopedia muzyki. Andrzej Chodkowski (red.). Warszawa: PWN, 1995. ISBN 83-01-11390-1. (pol.).

Linki zewnętrzne edytuj

Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Hamilton_Harty&oldid=73498149”