Henryk Pomazański
Henryk Pomazański (ur. 22 kwietnia 1889 w Niemirowie, zm. 14 września 1978 w Warszawie) – pułkownik dyplomowany piechoty Wojska Polskiego, kawaler Orderu Virtuti Militari.
 płk dypl. Henryk Pomazański | |
 pułkownik dyplomowany piechoty
| |
| Data i miejsce urodzenia |
22 kwietnia 1889 |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci |
14 września 1978 |
| Przebieg służby | |
| Siły zbrojne | |
| Formacja | |
| Jednostki | |
| Stanowiska | |
| Główne wojny i bitwy | |
| Odznaczenia | |
   
| |
.png){kind=small}
Życiorys edytuj
Urodził się 22 kwietnia 1889 w Niemirowie, pow. Rawa Ruska, jako syn Franciszka[1]. W latach 1914–1918 był oficerem 6 pułku piechoty Legionów Polskich, adiutantem c. i k. Komendy Grupy Polskich Legionów i oficerem Polskiego Korpusu Posiłkowego.
Jako kapitan byłego Polskiego Korpusu Posiłkowego reskryptem Rady Regencyjnej z 31 października 1918 roku został przydzielony do podległego jej Wojska Polskiego z zatwierdzeniem posiadanego stopnia[2]. 9 listopada 1918 przeniesiony został do Brygady Lokalnej w Piotrkowie[3] i wyznaczony na stanowisko szefa sztabu[4]. Już 21 listopada 1918 został kierownikiem Sekcji „A” Oddziału IX Personalnego Naczelnego Dowództwa WP[5], a później szefem sztabu Dowództwa Strzelców Granicznych. 29 września 1920 roku mianowany został szefem sztabu Dowództwa Okręgu Generalnego „Pomorze” w Toruniu[6].
W latach 1921–1922 był słuchaczem Kursu Doszkolenia Wyższej Szkoły Wojennej w Warszawie. Po ukończeniu kursu i uzyskaniu „pełnych kwalifikacji do pełnienia służby na stanowiskach Sztabu Generalnego” otrzymał przydział na stanowisko dowódcy 42 pułku piechoty[7].
Następnie zajmował stanowiska: szefa Wydziału Administracyjnego Biura Szefa Administracji Armii Ministerstwa Spraw Wojskowych, szefa Wydziału Ogólnego Szefa Administracji Armii i szefa Wydziału I Piechoty Departamentu Piechoty MSWojsk. (od lipca 1925).
Z dniem 31 października 1926 przeniesiony został z dyspozycji szefa Sztabu Generalnego WP do Dowództwa Okręgu Korpusu Nr X w Przemyślu na stanowisko szefa sztabu[8]. Od lipca 1927 był dowódcą piechoty dywizyjnej 15 Dywizji Piechoty w Bydgoszczy. W latach 1934–1939 pełnił funkcję pomocnika dowódcy Okręgu Korpusu Nr I do spraw uzupełnień[9]. Od 25 sierpnia do 12 września 1939 był dowódcą etapów Armii „Modlin”.
Na początku kampanii wrześniowej do jego kompetencji, jako dowódcy tyłowego obszaru armii należało między innymi nadzorowanie mostów na Wiśle, Narwi i Bugu. 6 września rozpoczął organizowanie zapory policyjnej na linii Radzymin – Struga – Jabłonna z zadaniem zwalczania dezercji i dywersji na zapleczu armii oraz zbierania oddziałów i pojedynczych żołnierzy, łączenia ich w zwarte oddziały i odsyłania do rejonu zbiórki 8 DP i 20 DP. 12 września gen. Przedrzymirski oddał pod jego rozkazy oddział zbiorczy kpt. Kozickiego przeznaczony do bezpośredniej obrony kwatery głównej Armii. 16 września dowódca armii przeprowadził reorganizację kwatery głównej z podziałem na dwa rzuty. Pułkownik wraz ze swoim szefem sztabu, mjr. dypl. Witoldem Grzembo i oficerem sztabu, kpt. Markiem Winterem znalazł się w II rzucie, z którym udał się przez Luboml do Włodzimierza Wołyńskiego lub do Lwowa. Został aresztowany w październiku 1939 roku w Warszawie i osadzony w Oflagu VIII B w Srebrnej Górze, następnie przewieziony najprawdopodobniej do Oflagu VI B Dössel.
Zmarł 14 września 1978 w Warszawie. Pochowany na cmentarzu Powązkowskim (kwatera a-3-13)[10].
Awanse edytuj
- chorąży – 18 sierpnia 1909
- podporucznik – 1 listopada 1912
- porucznik – 1 stycznia 1915 i 7 lokatą na liście starszeństwa oficerów Legionów Polskich z dnia 12 kwietnia 1917
- kapitan
- major
- podpułkownik – zweryfikowany ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919
- pułkownik – 1 grudnia 1924 ze starszeństwem z dniem 15 sierpnia 1924 i lokatą 28 (w 1931 lokata 20, w 1932 lokata 14)
Ordery i odznaczenia edytuj
- Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari
- Krzyż Niepodległości (19 czerwca 1938)[11]
- Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski (11 listopada 1934)[12][13]
- Złoty Krzyż Zasługi (dwukrotnie: 29 kwietnia 1925[14], 18 lutego 1939[15])
Przypisy edytuj
- ↑ Wojskowe Biuro Historyczne [online], wbh.wp.mil.pl [dostęp 2020-11-23].
- ↑ Dziennik Rozporządzeń Komisji Wojskowej, 1918, R. 2, nr 2, Warszawa 1918, s. 16.
- ↑ Dziennik Rozporządzeń Ministerstwa Spraw Wojskowych Nr 4 z 12.11.1918 r.
- ↑ Dziennik Rozporządzeń Ministerstwa Spraw Wojskowych Nr 6 z 27.11.1918 r.
- ↑ Dziennik Rozkazów Wojskowych Nr 28 z 13.03.1919 r.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 40 z 20 października 1920 roku, s. 1075.
- ↑ Dziennik Personalny M.S.Wojsk. Nr 33 z 16.09.1922 r., s. 720.
- ↑ Dziennik Personalny M.S.Wojsk. Nr 50 z 24.11.1926 r.
- ↑ Dziennik Personalny M.S.Wojsk. Nr 14 z 22.12.1934 r., s. 254
- ↑ Cmentarz Stare Powązki: HELENA POMAZAŃSKA, [w:] Warszawskie Zabytkowe Pomniki Nagrobne [dostęp 2020-05-05].
- ↑ M.P. z 1938 r. nr 140, poz. 245 „za pracę w dziele odzyskania niepodległości”.
- ↑ M.P. z 1934 r. nr 259, poz. 337 „za zasługi w służbie wojskowej”.
- ↑ Zarządzenia Prezydenta Rzeczypospolitej. „Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych”. Nr 13, s. 229, 11 listopada 1934.
- ↑ M.P. z 1925 r. nr 102, poz. 438 „za zasługi około organizacji armji”.
- ↑ M.P. z 1939 r. nr 45, poz. 76 „za zasługi na polu pracy społecznej”.
Bibliografia edytuj
- Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2016-02-15].
- Rocznik Oficerski 1923. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1923.
- Rocznik Oficerski 1924. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1924.
- Rocznik Oficerski 1928. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1928.
- Rocznik Oficerski 1932. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1932.
- Jurga Tadeusz, Karbowski Władysław, Armia „Modlin” 1939, Wydawnictwo MON, Warszawa 1987, wyd. I, s. 35, 50, 170, 298, 344, ISBN 83-11-07274-4.
- Tadeusz Böhm, Z dziejów naczelnych władz wojskowych II Rzeczypospolitej. Organizacja i kompetencje Ministerstwa Spraw Wojskowych w latach 1918–1939, Wydawnictwo Bellona, Warszawa 1994, s. 54, 108–109, ISBN 83-11-08368-1.