Wikipedia

Strzelcy Graniczni

Strzelcy Graniczni – formacja graniczna II Rzeczypospolitej pełniąca służbę na granicy z Niemcami w latach 1920-1921.

Strzelcy Graniczni
Historia
Państwo

 Polska

Sformowanie

III 1920

Rozformowanie

III 1921

Tradycje
Rodowód

Wojskowa Straż Graniczna

Komendanci
Pierwszy

płk Bronisław Zaniewski

Organizacja
Podległość

Ministerstwo Spraw Wojskowych

3 marca 1920 wiceminister spraw wojskowych generał podporucznik Kazimierz Sosnkowski przemianował dotychczasową formację „Wojskowa Straż Graniczna” na „Strzelców Granicznych”, a dotychczasowy Inspektorat Wojskowej Straży Granicznej na Dowództwo Strzelców Granicznych. Stanowisko dowódcy Strzelców Granicznych objął dotychczasowy inspektor Wojskowej Straży Granicznej, pułkownik Bronisław January Zaniewski. Dowództwu Strzelców Granicznych podporządkowano samodzielne pułki i dywizjony o zmiennych stanach. Dowódca Strzelców Granicznych podlegał ministrowi spraw wojskowych, realizując jednocześnie wytyczne ministerstw skarbu, aprowizacji, handlu i przemysłu w zakresie celnej ochrony granicy[1]. Dowództwo StG znajdowało się w Warszawie przy Ministerstwie Spraw Wojskowych[2].

Formowanie i zmiany organizacyjne edytuj

Na przełomie 1919/1920 Wojskowa Straż Graniczna poddawana była zewsząd głębokiej krytyce. Jej reformę zainicjował rozkaz wiceministra spraw wojskowych z 3 marca 1920. Zdecydowano przeprowadzić ją bez naruszania podstawowej struktury organizacyjnej wojska i gotowości bojowej poszczególnych jednostek granicznych, a przede wszystkim lepiej przystosować formację do wymagań służby granicznej. By zaakcentować bardziej cywilny charakter formacji, zmieniło jej nazwę z Wojskowej Straży Granicznej na Strzelcy Graniczni. Faktycznie korpus zachował jednak w pełni swój charakter wojskowy[3]. Strzelcy graniczni przemundurowani zostali na wzór kawaleryjski z ciemnozielonymi otokami na czapkach[4].

Duże zmiany wprowadzono w zakresie dowodzenia wojskami. Inspektorat Wojskowej Straży Granicznej przekształcono został w Dowództwo Strzelców Granicznych podległe bezpośrednio ministrowi spraw wojskowych. Dowództwu Strzelców Granicznych powierzono całość spraw związanych z ochroną granic państwa łącznie z rozkazodawstwem. Jego prawa mogły być ograniczone jedynie w czasie wojny, kiedy odpowiedzialność za osłonę granic przechodziła na poszczególne Okręgi Generalne[3].

Nowum, w porównaniu z działalnością WSG, był fakt dopuszczenia Ministerstwa Skarbu, Aprowizacji oraz Handlu i Przemysłu do interwencji we wszystkich sprawach związanych z przestępczością gospodarczą na pograniczu. Regulował to rozkaz ministra spraw wojskowych z 3 marca 1920. Zobowiązywał on dowódcę Strzelców Granicznych do kierowania się w kwestiach dotyczących ruchu towarów przez granicę wskazówkami w/w ministerstw. W tym celu powoływało do życia instytucję łączników, którymi byli mianowani przez Ministerstwo Skarbu wyspecjalizowani urzędnicy skarbowi. Dla tych celów granicę na zachodzie i południu kraju podzielono na trzynaście odcinków, w tym granicę polsko-niemiecką na osiem i południową na trzy, dwa pozostałe stanowiły odcinek morski i granicy polsko-gdańskiej. Granice odcinków wyznaczały zwykle sektory większych jednostek Strzelców Granicznych. Dla każdego dowództwa odcinka przewidziano przynajmniej jednego łącznika z ramienia Ministerstwa Skarbu[5].

W marcu 1920 przystąpiło do formowania dalszych jednostek granicznych. Szwadrony szkolne otrzymały świeży nabór rekruta i rozpoczęły intensywne szkolenie. Zaczęło poprawiać się wyposażenie jednostek. Rozkazem ministra spraw wojskowych z 7 maja 1920 przystąpiono do formowania 9 pułku Strzelców Granicznych[6], a wkrótce potem 10 pułku SG i 11 konnego pułku StG[7]. Do końca lipca 1920 stan oddziałów Strzelców Granicznych wzrósł do dziewięciu pułków oraz jednego samodzielnego dywizjonu. Korpus liczył łącznie około 18 000 żołnierzy[7]. Jednak już od połowy czerwca 1920, z uwagi na tragiczną sytuację na froncie polsko-bolszewickim, jednostki graniczne przerzucono znad granicy do innych rejonów[8]. Wychodziły one spod kompetencji Dowództwa Strzelców Granicznych i po wcieleniu do armii przechodziły pod dowództwa poszczególnych związków taktycznych. W sumie odeszło z granicy ponad 10 000 strzelców granicznych, w tym 208 oficerów[9]. W końcu sierpnia 1920 w dyspozycji Dowództwa Strzelców Granicznych pozostawały tylko 4 i 5 pułki, 2 dywizjon 3 pułku i 2 dywizjon 10 pułku Strzelców Granicznych[10]. Jednostki te liczyły około 5000 żołnierzy[9].

Do ochrony granicy Dowództwu Strzelców Granicznych przydzieleni doraźnie harcerzy, policjantów, żołnierzy batalionów wartowniczych i inne ochotnicze hufce młodzieżowe. Dopiero od września 1920 stopniowo na granicę wracały poszczególne pułki i dywizjony graniczne. 2 pułk skoncentrowano w Częstochowie, 6 pułk w Chorzelach, 11 pułk rozlokował się w Ciechanowie, 4 i 5 pułki pełniły służbę na granicy zachodniej na obszarze Pomorza i Wielkopolski, 1, 3 i 10 pułki Strzelców Granicznych wymagały kompletnego przeformowania i uzupełnienia. Plany Dowództwa Strzelców Granicznych określające potrzeby w tym zakresie nie zostały jednak uwzględnione. Pod koniec września 1920 zapadła w Ministerstwie Spraw Wojskowych decyzja o likwidacji Korpusu Strzelców Granicznych[11]. Zapoczątkowano ją w listopadzie 1920[10]. W związku z tym, że Ministerstwo Skarbu nie posiadało jeszcze gotowych oddziałów granicznych, oddziały Strzelców Granicznych luzowane były przez bataliony wartownicze. Rozformowane oddziały Strzelców Granicznych zostały użyte do uzupełnienia i rozbudowy jednostek liniowych. Pułki 1, 9, 10 oraz jeden szwadron 11 pułku zostały rozformowane przez specjalne komisje Ministerstwa Spraw Wojskowych, a pułki 2, 3, 4, 5 i 6 przez Dowództwa Okręgów Generalnych. 5 marca 1921 zlikwidowano Dowództwo Strzelców Granicznych. Korpus przestał istnieć[12].

Strzelcy graniczni edytuj

  • dowódca Strzelców Granicznych – płk Bronisław January Zaniewski
  • zastępca dowódcy Strzelców Granicznych – mjr Ignacy Lipczyński
  • szef sztabu[13]:
ppłk SG Henryk Pomazański (–29 września 1920)
mjr p.d. SG Alojzy Gluth-Nowowiejski (29 września 1920 –)

Struktura organizacyjna Strzelców Granicznych edytuj

Przypisy edytuj

  1. ↑ Krupa 2007 ↓, s. 341.
  2. ↑ Kula 1994 ↓, s. 20.
  3. ↑ a b Dominiczak 1975 ↓, s. 104.
  4. ↑ Polak 1999 ↓, s. 273.
  5. ↑ Dominiczak 1975 ↓, s. 107.
  6. ↑ Dominiczak 1975 ↓, s. 109.
  7. ↑ a b Dominiczak 1975 ↓, s. 110.
  8. ↑ Rybak i Prągiel-Boczkowska 2013 ↓, s. 3.
  9. ↑ a b Dominiczak 1975 ↓, s. 111.
  10. ↑ a b Dominiczak 1997 ↓, s. 240.
  11. ↑ Dominiczak 1975 ↓, s. 113.
  12. ↑ Dominiczak 1975 ↓, s. 114.
  13. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 40 z 20 X 1920, s. 1075.

Bibliografia edytuj

Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Strzelcy_Graniczni&oldid=70163969”