Wikipedia

IS-A Salamandra

polski szybowiec szkolno-treningowy

WWS-1 Salamandra, następnie IS-A Salamandra – polski szybowiec szkolno-treningowy z okresu międzywojennego, następnie w zrekonstruowanej w Instytucie Szybownictwa wersji IS-A Salamandra, pierwszy powojenny szybowiec, masowo używany w aeroklubach do szkolenia pilotów.

WWS-1 Salamandra / IS-A Salamandra
Ilustracja
IS-A Salamandra w Muzeum Lotnictwa Polskiego
Dane podstawowe
Państwo

 Polska

Producent

Wojskowe Warsztaty Szybowcowe / Instytut Szybownictwa

Typ

szybowiec treningowy

Konstrukcja

drewniana

Załoga

1

Historia
Data oblotu

1936
prototyp powojenny – 12 października 1946

Lata produkcji

1936–1939 oraz 1947–1957

Wycofanie ze służby

1962

Liczba egz.

150 do 1939
500 po 1945

Dane techniczne
Wymiary
Rozpiętość

12,48 m

Wydłużenie

9,2

Długość

6,48 m

Wysokość

2,3 m

Profil skrzydła

G-378[1]

Masa
Własna

140 kg

Użyteczna

80 kg

Startowa

225 kg

Osiągi
Prędkość minimalna

38,5 km/h

Prędkość dopuszczalna

150 km/h

Prędkość min. opadania

0,8 m/s przy 48 km/h

Doskonałość maks.

15,2 przy 56 km/h

Dane operacyjne
Użytkownicy
Bułgaria, Chiny, Chorwacja, Estonia, Finlandia, Francja, Jugosławia, Rumunia, Wietnam, ZSRR
Rzuty
Rzuty samolotu
Multimedia w Wikimedia Commons

Historia edytuj

Okres międzywojenny edytuj

 
Szybowce WWS-1 Salamandra Aeroklubu Krakowskiego, 1937 r.
 
WWS-1 Salamandra w Bezmiechowej przed wojną

W 1936 roku inżynier Wacław Czerwiński odszedł z Warsztatów Szybowcowych ZASPL i rozpoczął pracę w Wojskowych Warsztatach Szybowcowych w Krakowie, gdzie zaprojektował jednomiejscowy szybowiec przejściowy Salamandra, służący do treningu pilotów przesiadających się ze szkolnych konstrukcji Wrona i CWJ na treningową Komar[2].

Prototyp został oblatany latem 1936 roku i po lotach testowych został skierowany do produkcji. Szybowiec był oceniany jako udana konstrukcja przejściowa, dająca możliwość wykonywania długotrwałych lotów termicznych i żaglowych, nawet w warunkach słabych noszeń[3].

Salamandra produkowana była seryjnie od 1937 roku w Wojskowych Warsztatach Szybowcowych (WWS) w Krakowie, Lwowskich Warsztatach Lotniczych oraz od 1938 roku w Śląskich Warsztatach Szybowcowych. Łącznie zbudowano około 150 sztuk tego szybowca, pierwsze z nich trafiły wiosną 1937 roku do Wojskowego Obozu Szybowcowego w Ustjanowej oraz do szkoły szybowcowej w Bezmiechowej. W 1938 roku kolejne egzemplarze zakupiono do szkół szybowcowych w Pińczowie, Tęgoborzu i Sokolej Górze[4]. Salamandra była podstawowym szybowcem przejściowym do wybuchu II wojny światowej. Pilot Burak w dniu 22 sierpnia 1938 roku, po starcie z lotniska w Brasławiu, wykonał na Salamandrze lot trwający 11 godzin i 15 minut[5].

Salamandrę eksportowano do Jugosławii, Finlandii, Francji i Estonii[6]. W Jugosławii podjęto również produkcję na licencji[7]. Większość szybowców wykorzystywanych w polskich szkołach szybowcowych uległa zniszczeniu we wrześniu 1939 roku. Te, które ocalały, zostały przejęte przez Niemców i Sowietów[4]. We Lwowskich Warsztatach Lotniczych Sowieci ukończyli budowę 10 szybowców i wykorzystywali je do szkolenia, natomiast szybowce zdobyte przez Niemców zostały przekazane lotnictwu Chorwacji[6]. Podczas wojny produkowano je również od 1943 roku w Rumunii[7]. Na egzemplarzu wyprodukowanym w Sânpetru pilot G. Braescu wykonał lot trwający ok. 23. godziny[4]. Egzemplarz wykorzystywany w Finlandii został przekazany do muzeum lotnictwa w Vantaa w 1962 roku.

Okres powojenny edytuj

Wojnę i okupację przetrwał ukryty w Goleszowie jeden egzemplarz szybowca o znakach rejestracyjnych SP-139, który po wyzwoleniu odremontowano i używano do szkolenia pilotów[8]. Na podstawie ocalałego egzemplarza zespół inżynierów z Instytutu Szybownictwa (IS), Józef Niespał, Rudolf Matz i Marian Gracz, odtworzył dokumentację techniczną Salamandry, przystosowując projekt do masowej produkcji, którą podjęto w warsztatach IS w Bielsku Białej[9]. Pierwszy egzemplarz seryjny o znakach rejestracyjnych SP-320 został oblatany 12 października 1946 roku[10].

Następne cztery egzemplarze, o znakach rejestracyjnych SP-321 do SP-324, ukończono w marcu 1947 roku[10]. W 1948 roku opracowano ulepszoną wersję pierwotnego projektu oznaczoną jako Salamandra 48, produkowaną w Jeżowie. Seria liczyła 75 egzemplarzy, pierwszy szybowiec o oznaczeniach SP-580 został oblatany 17 kwietnia 1948 roku przez oblatywacza Kosabackiego[11]. Rok później konstrukcję poddano kolejnym modyfikacjom wzmacniając ją oraz dodając płytowe hamulce aerodynamiczne. W ten sposób powstała wersja Salamandra 49. 50 egzemplarzy szybowca zbudowano w Jeżowie, 44 egzemplarze powstały w WSK Okęcie i Mielec. Oblot pierwszego egzemplarza tego rozwinięcia, noszący znaki rejestracyjne SP-825, nastąpił 8 czerwca 1948 roku[12].

Szybowiec stale unowocześniano, aby zapobiec niestateczności podłużnej, w jaką wpadał szybowiec po puszczeniu drążka. Kilka wypadków podczas startów za wyciągarką spowodowała, że szybowiec został skierowany na badania w Instytucie Lotnictwa. Na podstawie badań zwiększono usterzenie poziome i dwukrotnie powiększono usterzenie pionowe. Kabinę osłonięto wiatrochronem, dodano metalową misę w oparciu pilota mieszczącą jego spadochron, zmieniono konstrukcję płozy ogonowej. Tak zmodyfikowany szybowiec został oznaczony jako Salamandra 53. Niestety, zwiększeniu uległa masa szybowca, a środek ciężkości został przesunięty do tyłu[13]. Po wstępnej eksploatacji podjęto decyzję aby szybowce wersji 48 i 49 doprowadzić do standardu zgodnego z 53[14].

 
Salamandra w fińskim muzeum lotnictwa

Efektem tych zmian była niestateczność szybowca przy locie z różnymi kątami natarcia. Obliczenia aerodynamiczne, jakie wykonał inżynier Tadeusz Kostia, wykazały konieczność przesunięcia do przodu kadłuba względem skrzydeł o 15 cm. Zmieniono proporcje kadłuba poprzez skrócenie długości belek kadłuba i wydłużenie kabinki. Na przedniej wrędze kadłuba dodano miejsce na montaż ciężarków wyważających. Tak poprawiona wersja została oznaczona jako Salamandra 53A[15]. Wersję tę eksportowano do Chin, gdzie podjęto jej produkcję i poddano ją kolejnej modyfikacji, tworząc szybowiec dwumiejscowy z miejscami w układzie tandem. Salamandra produkowana była w latach 1947-1957, wybudowano 264 egzemplarze[16], które służyły w aeroklubach do początku lat 60[17].

Ostatni lot na szybowcu wykonano w Polsce w 1962 roku[7]. W produkcję zaangażowane był zakłady WSK Okęcie i Mielec[18].

Na Salamandrze wzorowały się również konstrukcje zagraniczne: jugosłowiańskie Soštarić / UTVA „Čavka” i Soštarić „Roda”, węgierski K-02b „Szellö” i fińskie Sisilisko i PIK-5C[6]. W 1948 roku w Kanadzie, inżynier Wacław Czerwiński zrekonstruował Salamandrę zmieniając jej nazwę na DH Sparrow, budując w 1956 roku zmodernizowaną odmianę pod oznaczeniem Robin[1]. Na podstawie egzemplarza wyeksportowanego do Francji został opracowany w 1945 roku szybowiec SA.103 „Emouchet” a następnie SA.104 „Emouchet”[6]. Od 1957 roku Salamandra była też budowana na licencji w Chinach, opracowano tam również wersję dwumiejscową. Łączna produkcja powojenna Salamandry oceniana jest na 500 egzemplarzy[19].

W Muzeum Lotnictwa Polskiego w Krakowie jest eksponowany jeden zachowany szybowiec IS-A Salamandra. Jest to trzeci egzemplarz pierwszej serii produkcyjnej wyprodukowany w 1946 roku w Bielsku-Białej, który był eksploatowany do 1955 roku. Został przekazany do Narodowego Muzeum Techniki w Warszawie skąd w 1963 roku trafił do Krakowa[20]. W 2022 roku został odrestaurowany i ponownie trafił na ekspozycję[21].

W latach 2003–2009 w Zakładzie Szybowcowym „Jeżów” zbudowano i oblatano replikę Salamandry[22]. W 2015 roku w Aeroklubie Gliwickim, na podstawie oryginalnej dokumentacji, zbudowano pod kierunkiem Witolda Nowaka, a w 2017 roku dopuszczono do lotów i oblatano jeden latający egzemplarz Salamandry[7].

Konstrukcja edytuj

IS-A Salamandra
 
Zrekonstruowana Salamandra (2016)
 
kokpit (kwiecień 2017)
 
Zrekonstruowana Salamandra (2017)
 
Zrekonstruowana Salamandra (2017)

Jednomiejscowy szybowiec szkolno-treningowy w układzie zastrzałowego górnopłata o konstrukcji drewnianej.

Płat o obrysie prostokątno-trapezowym, jednodźwigarowy, podparty zastrzałami z rury stalowej, połączony z kadłubem jedną parą okuć w części grzbietowej[10]. Do dźwigara kryty sklejką, dalej płótnem[23]. Wyposażone w bezszczelinowe lotki, na końcach zamocowano kabłąki wykonane z rurek stalowych, którymi skrzydło opiera się o ziemię[6]. W wersjach produkowanych po 1949 roku wyposażony w hamulce aerodynamiczne.

Kadłub belkowy usztywniony linkami. Kabinka pilota odkryta, wykonana ze sklejki. Do niej zamocowane były dwie belki ogonowe konstrukcji skrzynkowej zakończone statecznikiem pionowym[17]. Przód kadłuba zrobiono z blachy duralowej przykręcanej do wręgi oraz listew. Pod blachą umieszczony jest zaczep przedni, zaś w okolicy wręgi trzeciej z lewej strony kadłuba od dołu zaczep dolny[10]. W szybowcach powojennych montowano tablicę przyrządów wyposażoną w prędkościomierz, wysokościomierz i wariometr[24].

Stateczniki kryte sklejką, stery płótnem. Statecznik poziomy podparty zastrzałami z rurki stalowej[25].

Podwozie drewniane, płozowe, płoza przednia amortyzowana dętką, tylna amortyzowana klockiem gumowym[24].

Przypisy edytuj

  1. ↑ a b Glass 1976 ↓, s. 394.
  2. ↑ Andrzej Glass: Polskie konstrukcje lotnicze 1893-1939. Warszawa: Wydawnictwa Komunikacji i Łączności, 1976, s. 392-394. OCLC 830596725.
  3. ↑ Glass 1976 ↓, s. 392.
  4. ↑ a b c Glass 1976 ↓, s. 393.
  5. ↑ Szybownictwo L.O.P.P.. „Skrzydlata Polska”. 8/1938, s. 241, sierpień 1938. Warszawa: Liga Obrony Powietrznej i Przeciwgazowej. 
  6. ↑ a b c d e WWS-1 „Salamandra”, 1936. samolotypolskie.pl. [dostęp 2019-05-14]. (pol.).
  7. ↑ a b c d Karol Bentek, Sławomir Szachulski, Witold Nowak: Wskrzeszenie Salamandry, „Skrzydlata Polska” nr 11(2457)/2017, s.62
  8. ↑ Murawski 2020 ↓, s. 8.
  9. ↑ Glass, Kubalańca 2013 ↓, s. 260.
  10. ↑ a b c d Andrzej Błasik, Andrzej Glass, Stanisław Madeyski, Konstrukcje lotnicze Polski Ludowej, Wydawnictwa Komunikacji i Łączności, 1965, s. 32-35, 249
  11. ↑ Murawski 2020 ↓, s. 10.
  12. ↑ Murawski 2020 ↓, s. 12.
  13. ↑ Murawski 2020 ↓, s. 14.
  14. ↑ Murawski 2020 ↓, s. 15.
  15. ↑ Murawski 2020 ↓, s. 16.
  16. ↑ Krzyżan 1983 ↓, s. 130.
  17. ↑ a b Glass, Kubalańca 2013 ↓, s. 265.
  18. ↑ Glass, Kubalańca 2013 ↓, s. 260-262.
  19. ↑ Glass, Kubalańca 2013 ↓, s. 262.
  20. ↑ IS-A Salamandra [online], muzeumlotnictwa.pl [dostęp 2019-05-14].
  21. ↑ Salamandra w MLP. „Skrzydlata Polska”. Nr 7(2513)/2022, s. 13, lipiec 2022. Warszawa: Agencja Lotnicza Altair. ISSN 0137-866X. 
  22. ↑ Stanisław Błasiak. Dwie dekady Zakładu Szybowcowego Jeżów. „Skrzydlata Polska”. 3(2497)/2021, s. 56-57. Warszawa: Agencja Lotnicza Altair. ISSN 0137-866X. 
  23. ↑ Glass 1976 ↓.
  24. ↑ a b WWS-1 Salamandra [online], piotrp.de [dostęp 2019-05-14] [zarchiwizowane z adresu 2013-02-11] (pol.).
  25. ↑ Glass, Kubalańca 2013 ↓, s. 266.

Bibliografia edytuj

Linki zewnętrzne edytuj

Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=IS-A_Salamandra&oldid=72797964”