Islandzki szpic pasterski
Islandzki szpic pasterski – rasa psa w typie szpica, wyhodowana na Islandii jako pies pasterski do zaganiania zwierząt gospodarskich.
 Islandzki szpic pasterski | |
| Inne nazwy |
(isl.) Íslenskur fjárhundur, |
|---|---|
| Kraj patronacki | |
| Kraj pochodzenia | |
| Wymiary | |
| Wysokość |
suki 38–44, psy 42–48 cm |
| Masa |
od 10–15 kg |
| Klasyfikacja | |
| FCI |
Grupa V, sekcja 3, |
| AKC |
Herding (Foundation Stock Service) |
| CKC |
Grupa 7 – Herding |
| UKC |
Grupa 5 – Northern Breed |
| Wzorce rasy | |
.jpg)
Rys historyczny edytuj
Przodkowie rasy zostali sprowadzeni na Islandię przez wikingów w latach 874–930.[1]. Rasa jest prawdopodobnie spokrewniona z norweskim buhundem[2]. W połowie XX wieku na skutek dziesiątkujących epidemii populacja psów na wyspie uległa gwałtownemu zmniejszeniu. Do tego stopnia, że w latach 60. XX wieku istnienie rasy zostało poważnie zagrożone[3]. W celu jej ratowania w 1969 roku powstała organizacja Icelandic Dog Breeder Association (HRFÍ)[4]. Na przestrzeni pół wieku odbudowano populację szpica islandzkiego. Według danych z 2009 roku największa populacja tych psów występowała w Danii (2241), Islandii (1654), Szwecji (1367), Norwegii (774) i Holandii (725)[5]. W Polsce jest to ciągle rzadka rasa, ale jednak występująca.
Wygląd edytuj
Szata i umaszczenie: płowy, rudo-brązowy, czekoladowy, czarny, szary, niedozwolony jest kolor biały. Sierść jest gęsta, przylegająca do ciała. Rasa ta ma szeroko rozstawione uszy i smukłe nogi.[potrzebny przypis]
Zachowanie i charakter edytuj
Ma tendencje do szczekania z byle powodu. Przy czym psy przebywające w domostwie (wraz z ludźmi) zachowują się dużo ciszej niż psy trzymane wyłącznie poza domem (w obejściu). Psy strzegące zagrody szczekają bardzo dużo, nawet na daleko oddalone obiekty (rowerzyści, psy, ptaki itd.). Strategia jego stróżowania sprowadza się do systemu wczesnego ostrzegania gospodarzy. Nigdy nie przejawia fizycznej agresji (ataku) względem człowieka, nawet intruza. Szpic islandzki to pies lojalny, lubiący przebywać w centrum zainteresowania, lecz bywa także uparty (zwłaszcza samce).
Użytkowość edytuj
Jest głównie psem pasterskim, lecz nadaje się na stróża oraz psa rodzinnego.[potrzebny przypis]
Klasyfikacja FCI edytuj
W klasyfikacji FCI rasa ta została zaliczona do grupy V – Szpice i psy w typie pierwotnym, sekcja 3 – Nordyckie psy stróżujące i pasterskie[6]. Psy tej rasy nie podlegają próbom pracy[1].
Przypisy edytuj
- ↑ a b c Wzorzec rasy nr 289 (FCI Standard N° 289) (pdf) (pol.), Związek Kynologiczny w Polsce – Zarząd Główny
- ↑ Bruce Fogle: Wielka encyklopedia : Psy [Encyclopedia of the dog]. (tłum.) Marcin Gorazdowski. Warszawa: MUZA SA, 1996, s. 154. ISBN 978-83-7319-815-9.
- ↑ Deild Íslenska fjárhundsins [DÍF], 2005; GÍsli Pálsson 1999:7; Icelandic Sheepdog International Committee 2005; Watson 1956; Stefán Aðalsteinsson 2004:26
- ↑ Historia Icelandic Dog Breeder Association. [dostęp 2012-05-16]. [zarchiwizowane z tego adresu (2007-05-02)]. (ang.).
- ↑ "History and structure of the closed pedigreed population of Icelandic Sheepdogs" autor: Arie van der Meijden
- ↑ Systematyka ras według FCI z uwzględnieniem polskiego nazewnictwa ras (pdf), Związek Kynologiczny w Polsce – Zarząd Główny
Bibliografia edytuj
- Alain Fournier: Ilustrowana encyklopedia psów rasowych. Warszawa: Carta Blanca. Grupa Wydawnicza PWN, 2012. ISBN 978-83-7705-179-5.