Jacob Leib Talmon

Jacob Leib Talmon (ur. 14 czerwca 1916 w Rypinie, zm. 16 czerwca 1980 w Jerozolimie) – izraelski historyk, profesor historii nowożytnej na Uniwersytecie w Jerozolimie. Urodził się w Polsce (do 1918 pod władzą niemiecką), w ortodoksyjnej żydowskiej rodzinie.

W 1934 r. rozpoczął studia na Uniwersytecie w Jerozolimie. Następnie kontynuował naukę we Francji, a po inwazji hitlerowskiej przeniósł się do Londynu. Tam ukończył London School of Economics.

W swoich najważniejszych dziełach – The Origins of Totalitarian Democracy i Political Messianism: The Romantic Phase, Talmon krytykuje Rewolucję francuską, określając jej ideologię terminem demokracja totalitarna; ponadto podkreśla on podobieństwa pomiędzy jakobinizmem a stalinizmem.

Najważniejsze prace:

• The Origins of Totalitarian Democracy, 1952 [1]
• The Nature of Jewish History-Its Universal Significance, 1957
• Political Messianism – The Romantic Phase, 1960
• The Unique and The Universal, 1965
• Romanticism and Revolt, 1967
• Israel among the Nations, 1968
• The Age of Violence, 1974
• The Myth of Nation and Vision of Revolution, The Origins of Ideological Polarization in the 20th Century, 1981
• The Riddle of the Present and the Cunning of History 2000 (wyd. pośmiertne)

Linki zewnętrzne

• Two Statements on the Mid-East War, 1973
• Arie Dubnov, 'A tale of trees and crooked timbers: Jacob Talmon and Isaiah Berlin on the question of Jewish Nationalism', History of European Ideas, Vol. 34, No. 2
• Arie Dubnov, 'Priest or Jester? Jacob L. Talmon (1916-1980) on History and Intellectual engagement (Introduction essay)', History of European Ideas, Vol. 34, No. 2
• [2]