Jezioro Białokoskie
Jezioro Białokoskie – jezioro rynnowe na Pojezierzu Poznańskim o bogatej linii brzegowej, z dwoma półwyspami na brzegu zachodnim. Brzeg ten jest zalesiony. Na wschodnim znajduje się wieś Białokosz i Sierakowski Park Krajobrazowy. Z północnego krańca wypływa Strumień Białokoski, który łączy jez. Białokoskie z jez. Chrzypskim.
| Położenie | |
| Państwo | |
|---|---|
| Miejscowości nadbrzeżne | |
| Region | |
| Wysokość lustra |
83 m n.p.m. |
| Morfometria | |
| Powierzchnia |
146 ha |
| Wymiary • max długość • szerokość |
|
| Głębokość • średnia • maksymalna |
|
| Hydrologia | |
| Rzeki wypływające | |
| Rodzaj jeziora | |
Położenie na mapie gminy Chrzypsko Wielkie  | |
Położenie na mapie Polski  | |
Położenie na mapie województwa wielkopolskiego  | |
Położenie na mapie powiatu międzychodzkiego  | |
 52°34′12″N 16°13′55″E/52,570000 16,231944
| |
Warunki naturalne edytuj
Białokoskie jest charakterystycznym przykładem jeziora polodowcowego położonego wzdłuż stromych wzgórz morenowych. Przy brzegu wschodnim niższym, bezleśnym, znajduje się wieś Białokosz, a w niej gospodarstwo rolne i odrestaurowany pałac. Brzeg zachodni jest wysoki i stromy z pięknym lasem mieszanym, linią brzegową urozmaiconą, gdzie w wodę wrzynają się dwa półwyspy. Zbiornik posiada kilka drobnych dopływów w południowej części i dopływ z jeziora Lubocześnickiego. W północnej części jeziora odpływ do jez. Chrzypskiego zwany strumieniem białokoskim. Różnica poziomów wynosząca 38 m powoduje, że ma on charakter górskiego potoku. Akwen jest przez to jednym z najwyżej położonych jezior na Pojezierzu Międzychodzko-Sierakowskim.
Ukształtowanie dna edytuj
Dno[1] jest silnie zróżnicowane, z dużymi spadami, z licznymi głęboczkami i 4 wysepkami o łącznej powierzchni 0,6 ha. W większości dno jest twarde, pokryte osadami o małej miąższości od 0,1 do 0,3 m, tylko przy dopływie i w zatokach miąższość ok. 0,5 m.
Roślinność[1] edytuj
- Roślinność wynurzona: Około 90% linii brzegowej porośniętej jest wąskim pasem trzciny pospolitej, pałki wąskolistnej i sitowiem jeziornym.
- Roślinność zanurzona jest mocno rozwinięta. Bogate zespoły pokrywają dno do głębokości 3 m, głównie to rogatek, moczarka kanadyjska, wywłócznik, ramienice i rdestnice.
- Roślinność pływająca – w okresie letnim, szczególnie w zatokach występują rozległe partie (ok.6 ha) grążela żółtego, grzybienia białego i strzałki wodnej.
Przeźroczystość wody edytuj
Przeźroczystość[1] jest duża, waha się od 1,5 m w lecie do 3 m wiosna i jesienią. Latem zdarzają się zakwity planktonu i wtedy przeźroczystość spada do 0,6 m.
Fauna edytuj
Warunki do wędkowania edytuj
W klasyfikacji rybackiej jezioro określane jest typem sielawowym[1]. Zbiornik odznacza się dużymi walorami wędkarskimi: dostępne brzegi, czysta woda, urozmaicone dno, z podwodnymi górkami i stokami. Do najatrakcyjniejszych okazów w jeziorze należą duże osobniki węgorza, leszcza i szczupaka. Od kilku lat jezioro stało się celem wędkarskich polowań na okonie. Latem istnieje możliwość rozstawienia przyczep campingowych i namiotów tuż nad wodą od strony wsi, a obok, w odrestaurowanym pałacu- noclegi i wyżywienie.
Bibliografia edytuj
- Włodzimierz Łęcki Pojezierze Międzychodzko-Sierakowskie - przewodnik, Wydawnictwo Poznańskie, Poznań, 1975, s.68.