Wikipedia

Pojezierze Międzychodzko-Sierakowskie

Pojezierze Międzychodzko-Sierakowskie – potoczna nazwa obszaru położonego nad Wartą, nieużywanego według deklaracji Włodzimierza Łęckiego w słownikach geograficznych i historycznych[1]. Region turystyczny z licznie występującymi jeziorami (ponad 120)[1][2] zwany Krainą Stu Jezior[2].

Położenie administracyjne edytuj

Na Pojezierzu Międzychodzko-Sierakowskim leży 10 gmin, w tym w całości cztery gminy powiatu międzychodzkiego, położonego w woj. wielkopolskim (Chrzypsko Wielkie, Kwilcz, Międzychód oraz Sieraków), będące osią pojezierza. Poza tym zaliczane są tu także dwie[a] gminy woj. lubuskiego: Przytoczna i Pszczew[3]. Wschodnią granicę regionu wyznaczają zachodnie krańce gmin Pniewy oraz Wronki. Za południową granicę pojezierza uznaje się północną granicę gminy Lwówek. Są to granice umowne, tak jak umowna jest nazwa pojezierza (oraz druga, używana synonimicznie - Kraina Stu Jezior)[1][2]. Obszary, które ze względu na niewielkie akweny można zaliczyć do jednego terenu pojezierza, są także w zachodniej części gminy Pniewy (okolice Nojewa obejmuje Sierakowski Park Krajobrazowy), oraz na zachodzie gminy Wronki (wsie Pakawie i Chojno)[3].

Położenie geograficzne edytuj

Jeziora pojezierza
 
Jezioro Chrzypskie, największe jezioro na Poj. Międzychodzko-Sierakowskim, 10 na Poj. Poznańskim
 
Głęboczek we wsi Grobia, najmniejszy z 3 Głęboczków na Pojezierzu
 
Jez. Godziszewskie, popularne jezioro do leśnego biwakowania w okolicy przysiółku Lesionki
 
Jezioro Jaroszewskie, najbardziej eksploatowane pod względem turystycznym jezioro pojezierza
 
Jezioro Kubek położone w Puszczy Noteckiej objęte ochroną Natura 2000
 
Jezioro Kludno w pobliżu Rezerwatu przyrody Kolno Międzychodzkie
 
Jezioro Lutomskie, najdłuższe jezioro pojezierza
 
Wielkie Szeken, jedno z jezior położonych w Puszczy Noteckiej
 
Wielkie, jedno z 7 jezior położonych w obrębie sołectwa Góra

Południowa część tego obszaru wchodzi w skład Pojezierza Poznańskiego. Pofalowana, na skutek zlodowaceń, rzeźba terenu oraz liczne jeziora typu polodowcowego[4], powodują, że jest to bardzo ciekawy krajobrazowo teren Wielkopolski.

Północna część obejmuje dolinę Warty i położony na jej północnym brzegu obszar wydmowy, porośnięty Puszczą Notecką[4]. Zgodnie z aktualnym podziałem fizycznogeograficznym kraju, jest to fragment Kotliny Gorzowskiej[4], wchodzącej w skład większej jednostki – Pradoliny Toruńsko-Eberswaldzkiej[4]. Na tym z kolei bardzo suchym terenie, występują płytkie jeziora typu wytopiskowego[potrzebny przypis].

Turystyka edytuj

Jest to atrakcyjny teren krajoznawczo-turystyczny, słabo zaludniony, w dużej mierze zalesiony. Pojezierze cieszy się popularnością jako obszar wypoczynku urlopowego. Łączna ilość miejsc noclegowych w 2008 roku była szacowana na około 3 tys. Najważniejsze miejscowości turystyczne to Mierzyn, Sieraków i Chojno[5].

Ochrona przyrody edytuj

To rejon bardzo wartościowy pod względem przyrodniczym.
Z tego powodu utworzono tutaj 11 rezerwatów przyrody:

nazwa rezerwatu przyrody typ rezerwatu gmina rok utworzenia powierzchnia
(ha)
Buki nad jez. Lutomskim leśny Sieraków 1958 55,17
Bukowy Ostrów krajobrazowy Kwilcz 2006 77,92
Cegliniec leśny Sieraków 1960 4,31
Czaple Wyspy faunistyczny Sieraków 1957 7,14
Dolina Kamionki florystyczny Międzychód 2004 59,18
Jakubowo leśny Pniewy 1959 4,02
Jeziora Gołyńskie florystyczny Pszczew 1972 3,10
Jezioro Wielkie wodny Trzciel 1991 236,30
Kolno Międzychodzkie leśny Międzychód 1959 14,77
Las Grądowy nad Mogilnicą leśny Pniewy 1959 7,35
Rezerwat przyrody Mszar nad jeziorem Mnich torfowiskowy Sieraków 1967 6,04

oraz 2 parki krajobrazowe:

Uwagi edytuj

  1. ↑ Czasem zaliczane są 3; także gmina Trzciel.

Przypisy edytuj

  1. ↑ a b c Włodzimierz Łęcki: Pojezierze Międzychodzko-Sierakowskie. Wyd. czwarte zmienione. Wydawnictwo Poznańskie, 1982, s. 5. ISBN 83-210-0370-2.
  2. ↑ a b c Włodzimierz Łęcki: Pojezierze Międzychodzko-Sierakowskie. Wyd. czwarte zmienione. Wydawnictwo Poznańskie, 1982, s. 12. ISBN 83-210-0370-2.
  3. ↑ a b Włodzimierz Łęcki: Pojezierze Międzychodzko-Sierakowskie. Wyd. czwarte zmienione. Wydawnictwo Poznańskie, 1982, s. 153-160. ISBN 83-210-0370-2.
  4. ↑ a b c d Włodzimierz Łęcki: Pojezierze Międzychodzko-Sierakowskie. Wyd. czwarte zmienione. Wydawnictwo Poznańskie, 1982, s. 10-11. ISBN 83-210-0370-2.
  5. ↑ a b Teofil Lijewski, Bogdan Mikułowski, Jerzy Wyrzykowski, Geografia turystyki Polski, Wyd. 5, Warszawa: Polskie Wyd. Ekonomiczne, 2008, s. 301-302, ISBN 978-83-208-1763-8 [dostęp 2023-06-04].

Bibliografia edytuj

  • Powiat międzychodzki – mapa turystyczna „Krainy Stu Jezior”, Wydawnictwo LoboSoft II sp. z o.o, wydanie II, Kraków 2009, ISBN 978-83-60764-95-4
Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Pojezierze_Międzychodzko-Sierakowskie&oldid=70554402”