Kajetan Amirowicz (wojskowy)
Kajetan Amirowicz (ur. 24 kwietnia 1862 w Tyśmienicy, zm. 11 lutego 1934 w Warszawie) – tytularny generał brygady Wojska Polskiego.
 generał brygady
| |
| Data i miejsce urodzenia |
24 października 1862 |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci |
11 lutego 1934 |
| Przebieg służby | |
| Lata służby | |
| Siły zbrojne | |
| Odznaczenia | |
 
| |
.png){kind=small}
Życiorys edytuj
Kajetan Amirowicz urodził się 24 kwietnia 1862 roku w Tyśmienicy, w ówczesnym powiecie tłumackim Królestwa Galicji i Lodomerii, w rodzinie Wincentego i Marii[1]. Ukończył gimnazjum i dwa kursy c.k. seminarium nauczycielskiego męskiego w Stanisławowie. Od 1884 roku w armii austriackiej. Absolwent dwuletniej wiedeńskiej szkoły dla oficerów zawodowych i 8-miesięcznego kursu dla oficerów sztabowych. Służył jako oficer sztabowy m.in. w 19 Pułku Piechoty Obrony Krajowej. W 1913 roku mieszkał we Lwowie przy ul. Zielonej 35. W czasie służby w c. i k. Armii awansował kolejno na: chorążego (1886), majora (1913), podpułkownika (1915) i tytularnego pułkownika (1918).
Do Wojska Polskiego wstąpił w październiku 1918 roku. 31 października 1918 roku jako najstarszy stopniem Polak objął stanowisko komendanta polskiej załogi Tarnowa. 8 lutego 1919 roku został formalnie przyjęty do Wojska Polskiego z dniem 1 listopada 1918 roku, z byłej armii austro-węgierskiej, z zatwierdzeniem posiadanego stopnia pułkownika ze starszeństwem z 1 lutego 1918 roku, i przydzielony do Komendy Dowództwa Powiatowego Tarnów[2][3]. Od czerwca 1919 roku w Warszawie, początkowo w komisji opracowującej ustawę dyscyplinarną. Następnie członek Rady Wojennej Komisji Likwidacyjnej. Przez kilka miesięcy szef Oddziału V Sztabu Dowództwa Okręgu Generalnego „Warszawa”. Później członek komisji rehabilitacyjnej dla oficerów sztabowych przy DOGen. „Warszawa”[1]. 22 maja 1920 roku został zatwierdzony z dniem 1 kwietnia 1920 roku w stopniu pułkownika, w piechocie, w grupie oficerów byłej armii austro-węgierskiej. Pełnił wówczas służbę w Ministerstwie Spraw Wojskowych[4]. Z dniem 1 maja 1921 roku został przeniesiony w stan spoczynku, w stopniu pułkownika piechoty, z prawem noszenia munduru[5]. 26 października 1923 roku Prezydent RP Stanisław Wojciechowski zatwierdził go w stopniu tytularnego generała brygady[6][7].
Był członkiem zarządu Towarzystwa Rozrywek Godziwych. Zmarł 11 lutego 1934 roku[8][9]. Został pochowany na cmentarzu Powązkowskim w Warszawie (kwatera 209-1-13)[9][10].
Kajetan Amirowicz był żonaty z Zofią Monne (zm. 1954), z którą miał dzieci[1].
Ordery i odznaczenia edytuj
- Medal Zasługi Wojskowej (Austro-Węgry), dwukrotnie
- Order Franciszka Józefa 3 klasy (Austro-Węgry)
Przypisy edytuj
- ↑ a b c Stawecki 1994 ↓, s. 68.
- ↑ Dziennik Rozkazów Wojskowych Nr 17 z 15 lutego 1919 roku, s. 426.
- ↑ Dziennik Rozkazów Wojskowych Nr 18 z 18 lutego 1919 roku, s. 447.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 20 z 29 maja 1920 roku, s. 381.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 16 z 23 kwietnia 1921 roku, s. 817.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 70 z 7 listopada 1923 roku, s. 739 tu podano, że urodził się 24 kwietnia 1861 roku.
- ↑ Stawecki 1994 ↓, s. 68 autor błędnie podał, że został mianowany tytularnym generałem brygady w 1922 roku.
- ↑ Nekrologi ś.p. Kajetana Amirowicza. „Kurier Warszawski”. 42, s. 9, 1934-02-12.
- ↑ a b Cmentarz Stare Powązki: MARIA AMIROWICZ, [w:] Warszawskie Zabytkowe Pomniki Nagrobne [dostęp 2017-05-20].
- ↑ Stawecki 1994 ↓, s. 68 autor błędnie podał, że generał zmarł w 1935 roku i został pochowany na cmentarzu Rakowickim w Krakowie.
Bibliografia edytuj
- Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2016-02-15].
- Tadeusz Kryska-Karski, Stanisław Żurakowski: Generałowie Polski niepodległej. Warszawa: Editions Spotkania, 1991.
- Piotr Stawecki: Słownik biograficzny generałów Wojska Polskiego 1918–1939. Warszawa: Wydawnictwo Bellona, 1994. ISBN 83-11-08262-6.