Kombinat Budowlany Poznań-Północ
Kombinat Budowlany Poznań-Północ – kombinat budowlany zlokalizowany w Poznaniu, działający od 1947 r.
Historia edytuj
Jako początek przedsiębiorstwa przyjmuje się rok 1947, kiedy to powstało Kierownictwo Robót Budowlanych, podlegające Wojskowemu Przedsiębiorstwu Budowlanemu z Warszawy. W 1948 nazwę zmieniono na Wojskowe Przedsiębiorstwo Budowlane nr 28 w Poznaniu (podlegało MON). 1 lutego 1952 nastąpiła kolejna zmiana nazwy – na Zjednoczenie Budownictwa Wojskowego nr 28. Odtąd firma podlegała Ministerstwu Budownictwa Miast i Osiedli[1].
W początkowej fazie działania przedsiębiorstwo zajmowało się głównie odbudowywaniem zrujnowanej wojną substancji budowlanej. Z czasem zajęło się budową nowych budynków mieszkaniowych i użyteczności publicznej, głównie w Poznaniu, ale także w Szczecinie, Gorzowie, Gnieźnie, Lesznie, Międzyrzeczu, Skwierzynie, Sulechowie, Szprotawie, Śremie, Wałczu, Wągrowcu i Świnoujściu. Od połowy lat 50. XX wieku kombinat zaliczał się do największych przedsiębiorstw budowlanych w Wielkopolsce. Przodował też w dziedzinie wdrażania nowych technologii[1].
W 1958 r. nastąpiła reorganizacja budownictwa w Polsce, co zaowocowało kolejną zmianą nazwy – na Poznańskie Przedsiębiorstwo Budowlane nr 3, podporządkowane Ministerstwu Budownictwa i Przemysłu Materiałów Budowlanych. 28 czerwca 1978 przemianowano je po raz kolejny – na Kombinat Budowlany Poznań-Północ[1].
Od 1968 r. firma koncentrowała się na dynamicznej realizacji budownictwa mieszkaniowego (osiedlowego) w Poznaniu i województwie poznańskim, zwłaszcza w Śremie i Wrześni. W tym też roku zapoczątkowano w kombinacie budownictwo wielkopłytowe w postaci realizacji osiedli winogradzkich w Poznaniu. W latach 1974–1979 powstał wieżowiec przy ul. Gronowej, będący siedzibą firmy. Zaprojektowali go Jerzy Buszkiewicz i Mieczysław Drewniak[1].
W celu sprawnej realizacji osiedli winogradzkich zbudowano własną wytwórnię prefabrykatów (fabrykę domów) przy ul. Trójpole (obecny teren galerii handlowych Pestka i Plaza). W 1978 po raz pierwszy zastosowano technologię monolityczną SBM-75 (System Budownictwa Monolitycznego) na terenach osiedli Klinu Dębieckiego (18 budynków 4-, 11- i 13-kondygnacyjnych, 2800 izb mieszkalnych). W fabryce prefabrykatów na Trójpolu po raz pierwszy w Polsce zastosowano fakturę ścian opracowaną w 1968 przez Instytut Techniki Budowlanej. Również w 1968 w tym zakładzie po raz pierwszy w Polsce uruchomiono agregat bateryjny do produkcji ciągłej (z zasypem ciągłym). W 1970 uruchomiono warsztaty kompletnego osadzania oszklonej i konfekcjonowanej stolarki okiennej z jej murarskim wyprawieniem. Tak przygotowane elementy wielkopłytowe transportowano na plac budowy osiedli winogradzkich własną koleją wąskotorową[1].
Do 1988 r., podczas prac, zastosowano 678 projektów racjonalizatorskich. Zakładowy ruch wynalazczy został odznaczony trzema Gwiazdami Racjonalizatorskimi i trzynastoma odznakami Racjonalizatora Produkcji[1].
W latach 1947–1987 oddano do użytku 1 807 165 m² powierzchni mieszkalnych (42.463 mieszkania), 1450 budynków użyteczności publicznej (32 szkoły, 51 przedszkoli i żłobków, 6 kin, 4 szpitale, 28 pawilonów handlowych, 15 większych obiektów przemysłowych)[1].
Od 1980 r. realizowano budowy eksportowe w RFN (remonty budynków mieszkalnych) i Bułgarii (motele, hotele)[1].
Realizacje edytuj
Do najważniejszych obiektów zrealizowanych przez kombinat należały:
- Gmach NOT w Poznaniu (1960-1963),
- Szpital Wojewódzki w Poznaniu (1964-1973),
- Hotel Polonez w Poznaniu (1972-1974),
- Szpital MSW w Poznaniu (1972-1976),
- zespół osiedli winogradzkich w Poznaniu (1971-1978),
- Klin Dębiecki (od 1978),
- biurowiec przy ul. Gronowej (1974-1979),
- Hotel Poznań (1975-1979),
- osiedla tzw. USO w Poznaniu (Urbanowska – Słowiańska – Obornicka),
- osiedla na Boninie w Poznaniu,
- Osiedle Winiary w Poznaniu,
- osiedla na Karolinie i w Czerwonaku,
- budynki mieszkalne przy ulicach: Kościelnej, Nad Wierzbakiem, Łukaszewicza,
- kompleks szkół budowlanych przy ul. Grunwaldzkiej,
- Uniwersytet Przyrodniczy w Poznaniu, budynki na Sołaczu,
- domy akademickie przy ul. Piątkowskiej (m.in. Zbyszko i Jagienka, 1968),
- Spółdzielnia Inwalidów Szczotkarz przy ul. Żeromskiego w Poznaniu,
- Spółdzielnia Metalowiec przy ul. Bułgarskiej w Poznaniu[1].
Nagrody edytuj
- 1953: Złota Kielnia, I miejsce,
- 1955: Sztandar Przechodni Ministra Budowy Miast i Osiedli,
- 1955: dyplom za zajęcie II miejsca we współzawodnictwie w Centralnym Zarządzie Budownictwa Wojskowego,
- 1970: Medal Pamiątkowy Budowy Parku-Pomnika Braterstwa Broni i Przyjaźni Polsko-Radzieckiej,
- 1970: II Nagroda Zespołowa za osiągnięcia techniczne (NOT),
- 1971: Nagroda Zespołowa Miasta Poznania i Województwa Poznańskiego w dziedzinie budownictwa i architektury (za osiedla winogradzkie),
- 1972: Odznaka Honorowa Miasta Poznania,
- 1972: Nagroda Zespołowa II stopnia za montaż wymuszony budynków wysokich (NOT),
- 1974: Nagroda Zespołowa III stopnia za wyniki w Ogólnopolskim Konkursie Usprawniania Gospodarki Materiałowej,
- 1974: Nagroda I stopnia Ministra Budownictwa za budowę Hotelu Polonez,
- 1974: Nagroda Zespołowa Miasta Poznania i Województwa Poznańskiego (za hotel Polonez),
- 1975: Dyplom Ministra Budownictwa za zajęcie IV miejsca we współzawodnictwie o tytuł Najlepszego Przedsiębiorstwa Budownictwa Mieszkaniowego w Polsce,
- 1976: Nagroda Zespołowa III stopnia Ministra Spraw Wewnętrznych za szpital MSW w Poznaniu,
- 1977: Odznaka honorowa „Za zasługi w rozwoju województwa poznańskiego”,
- 1977: Dyplom Wojewody Poznańskiego za przedterminowe oddanie do użytku hotelu Poznań,
- 1978: Nagroda Zespołowa Ministra Budownictwa za realizację hotelu Poznań,
- 1980: Medal za działalność na rzecz dzieci,
- 1981: Dyplom Uznania za efektywną działalność społeczną we Froncie Jedności Narodu,
- 1987: Order Sztandaru Pracy II klasy za wybitne zasługi gospodarcze i kulturalne,
- 1987: Złota Odznaka Ministerstwa Budownictwa, Gospodarki Przestrzennej i Komunalnej za efektywne realizowanie planów,
- 1987: Odznaka honorowa Ministerstwa Oświaty i Wychowania Za zasługi dla oświaty[1].